La vanité (2015)

Δραματική κομεντί σε σκηνοθεσία Λιονέλ Μπαγιέ, με τους Πατρίκ Λαπ, Κάρμεν Μάουρα, Ιβάν Γκεόργκιεφ.

Ο Νταβίντ Μιλέρ, χήρος, ηλικιωμένος και άρρωστος, θέλει να βάλει τέλος στη ζωή του, οπότε και απευθύνεται σε μια εταιρεία η οποία βοηθά όσους θέλουν να αυτοκτονήσουν. Όμως, μολονότι εκείνος πηγαίνει την προκαθορισμένη ώρα στο προκαθορισμένο μέρος, τίποτα από τα υπόλοιπα δεν πάει βάσει προγραμματισμού. Από το γραφείο υποστήριξης δεν έρχεται η κοπέλα με την οποία είχε συζητήσει, αλλά η Εσπεράνζα, μια άλλη εθελόντρια που δείχνει να δυσκολεύεται με τη διαδικασία. Εν τω μεταξύ, ο εδώ και χρόνια αποξενωμένος του γιος αρνείται να παραστεί ως μάρτυρας, καθώς ορίζεται από την ελβετική νομοθεσία, οπότε ο Νταβίντ, απευθύνεται στον Τρέπλεφ, έναν νεαρό εκπορνευόμενο από τη Ρωσία που "εργάζεται" στο διπλανό δωμάτιο του μοτέλ ώστε να αναλάβει αυτός τη θέση του. Και καθώς η ώρα φέρνει κι άλλες αναποδιές, η τελευταία νύχτα του αποφασισμένου αυτού ανθρώπου κυλά όλο και πιο απρόβλεπτα.

Και κάπως έτσι το σινεμά μπορεί να σχολιάσει την τρέχουσα κοινωνική πραγματικότητα, χωρίς κραυγές, σηκωμένα δάχτυλα και διδακτική διάθεση. Βλέπετε, όσο απίστευτη κι αν σας φαντάζει η υπόθεση, στην Ελβετία αποτελεί πραγματικότητα από τα χρόνια του '80. Η νόμιμη αυτοκτονία που υποβοηθείται από φάρμακα που παρέχουν εξειδικευμένες για τον σκοπό αυτό εταιρείες μπορεί να ακούγεται σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά είναι κάτι που ισχύει. Οπότε, ο νεαρός εκ Λωζάνης σκηνοθέτης και σεναριογράφος (εδώ συνυπογράφει το σενάριο με τον Ζυλιέν Μπουισού) δράττεται της ευκαιρίας να σχολιάσει το γεγονός, στήνοντας όμως μια ιστορία που από μόνη της τολμά να γίνει διασκεδαστική, ακόμα κι αν πραγματεύεται τον θάνατο. Με έναν ευφυή τόπο δράσης, το μοτέλ που αποτελεί το πρώτο κτίριο που ο αρχιτέκτων Νταβίντ Μιλέρ είχε κατασκευάσει μαζί με τη γυναίκα του και το οποίο κλείνει οριστικά τις επόμενες ημέρες, σηματοδοτεί την αρχή και το τέλος μιας ευτυχισμένης ζωής, αφού δημιουργός και δημιούργημα πρόκειται να αποχαιρετήσουν την ύπαρξή τους σχεδόν μαζί. Την ίδια στιγμή, το ξεπεσμένο πλέον -κάποτε υπερμοντέρνο- μοτέλ τονίζει τη θεατρικότητα της δράσης, ενώ προσφέρεται για το εύρημα του νεαρού αλλοδαπού ζιγκολό που δουλεύει στο δίπλα δωμάτιο, χαρακτήρα που επιτρέπει να ανοίξουν και άλλες συζητήσεις και να θιγούν και άλλα θέματα. Προσέξτε όμως, όλα αυτά θίγονται μέσα από ένα σενάριο που μιλά αποκλειστικά για τους τρεις αυτούς άγνωστους έως τότε μεταξύ τους ανθρώπους, και οι οποίοι συνυπάρχουν μόνο για εκείνη την παράδοξη νύχτα. Χαριτωμένοι διάλογοι, προσεγμένη καθοδήγηση των ηθοποιών ώστε κανένας ρόλος να μην γίνει καρικατούρα και πρωτίστως μια βαθιά ανθρώπινη ματιά (και αγκαλιά) στην τριπλέτα των πρωταγωνιστών, καθιστούν την ταινία μια όαση ζεστασιάς και ανθρώπινης καλοσύνης. Να κλείσω με ένα σημείωμα ως προς τον τίτλο που ναι μεν μεταφράζεται αυτολεξεί ως "Ματαιοδοξία", όμως ο όρος "βανιτέ" αναφέρεται και σε στυλ ζωγραφικής νεκράς φύσης, με ξεκίνημα στην Ολλανδία, το οποίο αναπαριστά τη μικρή σημασία της ανθρώπινης ζωής στη Γη. Συνήθως, οι πίνακες "βανιτέ" χρησιμοποιούσαν πάντοτε ένα κράνος ως αλληγορία του θανάτου.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε το γαλλόφωνο σινεμά, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ. 

Για περισσότερες κομεντί, κλικ  εδώ.