Café Society (2016)

Αισθηματική κομεντί του Γούντυ Άλλεν, με τους Τζέση Άιζενμπεργκ, Κρίστεν Στούαρτ, Στηβ Καρέλ, Τζήνι Μπερλίν, Κόρεϋ Στολ. 

Ο νεαρός Μπόμπυ φεύγει από τη Νέα Υόρκη για να εγκατασταεθει στο Λος Άντζελες, με σκοπό να εργαστεί για τον θείο του, μεγάλο ατζέντη του Χόλλυγουντ. Εκεί γνωρίζει και ερωτεύεται την Βόνι, τη γραμματέα του θείου, αγνοώντας ότι εκείνη έχει παράνομο δεσμό μαζί του. 

Πρόκειται ίσως για την πιο σινεφίλ ταινία του Γούντυ Άλεν, όχι ως προς την εστέτ ή "δύσκολη" πλευρά της, όσο γιατί ασχολείται και αγαπά τον ίδιο τον κινηματογράφο, με το Χόλυγουντ να παίζει ως άλλος ένας κρυφός πρωταγωνιστής, από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα, όταν ο ίδιος ο Γούντυ Άλλεν ως αφηγητής λέει πως ολόκληρη η πόλη, στα 30's, είχε παραδοθεί στη μαγεία του Technicolor. Τι ήταν, λοιπόν, το Technicolor; Η πιο επιτυχημένη επεξεργασία αποτύπωσης χρώματος επί του κινηματογραφικού φιλμ, ευρέως διαδεδομένη στη χρυσή εποχή του Χόλυγουντ για τα κορεσμένα και έντονα χρώματα που έκαναν την οθόνη να λάμπει, όχι απαραίτητα με ρεαλισμό, καθώς δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Το Χόλυγουντ έπλαθε τα πιο μεγάλα ψέματα και ο ήρωάς μας, λουσμένος σε ένα απίστευτο χρώμα κινηματογραφημένο από τον Βιττόριο Στοράρο, με πλάγιους φωτισμούς που παραπέμπουν σε αέναο ηλιοβασίλεμα, πέφτει θύμα της πλάνης του Χόλλυγουντ που διέφθειρε συνειδήσεις και έπλαθε φανταστικούς χαρακτήρες που ζουν στα όνειρά μας. 

Η ταινία, σίγουρα από τις πλέον απλοϊκές του σκηνοθέτη, διατηρεί όλες του τις εμμονές, έχει ένα ιδανικό άλτερ έγκο του στο πρόσωπο (και στη στάση του σώματος) του Άιζενμπεργκ, αγκαλιάζει τις αίθουσες-παλάτια της εποχής, μιλάει για το σινεμά και για τα όνειρά μας, αλλά και για τους αληθινούς (;) μας έρωτες με μια επίπλαστη παρουσία, σαν αυτές που βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη ή στα όνειρά μας. Κι όταν ο Μπόμπυ επιστρέφει στην (πιο μουντά φωτισμένη) Νέα Υόρκη, εμποτισμένος τελικά στην επίπλαστη λάμψη του Χόλλυγουντ, τη μεταφέρει εκεί, μέσω ενός λαμπερού και διάσημου νάιτ κλαμπ που στήνει με τον μαφιόζο αδελφό του, εξακολουθώντας να ζει το ψέμα του, κάνοντάς το να μοιάζει με μια Technιcolor αλήθεια. Εξαιρετική φιγούρα η μητέρα του, έκπληξη στην ερμηνεία της η συνηθως κρυόκωλη Κρίστεν Στούαρτ, ενώ ο Στηβ Καρέλ αποδεινύει πόσο μεγάλος καρατερίστας είναι.