Le samouraï (1967)
Ελληνικός τίτλος: Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο
Αστυνομική περιπέτεια σε σκηνοθεσία Ζαν-Πιερ Μελβίλ, με τους Αλαίν Ντελόν, Φρανσουά Περιέ, Ναταλί Ντελόν, Κατύ Ροζιέ, Ζακ Λερουά.
Ο Ζεφ Κοστέλο είναι ένας καλοπληρωμένος εκτελεστής, που ξεκινά για το επόμενό του χτύπημα, τον μάνατζερ ενός νυχτερινού κέντρου. Έχοντας οργανώσει άριστα από πριν το άλλοθί του, ξεπερνά με ευκολία τις ανακρίσεις της αστυνομίας και αφήνεται ελεύθερος λίγες ώρες μετά. Αυτό που αγνοεί είναι πως η αυτή ακριβώς η ευκολία με την οποία αφέθηκε ελεύθερος, κινεί υποψίες στους εντολοδόχους του, οι οποίοι θέλουν με τη σειρά τους να τον βγάλουν από τη μέση.
Συναρπαστικό μέσα στις σιωπές του αστυνομικό φιλμ, τυπικό δείγμα της γαλλικής σχολής της εποχής, που επενδύει τα μέγιστα στον πρωταγωνιστή του, τον Αλαίν Ντελόν. Πανέμορφος, ψυχρός, μίνιμαλ, αλλά και απόλυτος σταρ, ο Ντελόν κρατά την ταινία ολόκληρη επάνω του, με μια ερμηνεία περισσότερο εσωτερική και με όλο το βάρος της να δίνεται στο πρόσωπο και το βλέμμα. Η άνοδος και η πτώση ενός ψυχρού εκτελεστή και ενός μοναχικού ανθρώπου που ξέρει να υπολογίζει την κάθε του κίνηση με αποφασιστικότητα και χειρουργική ακρίβεια αποτυπώνεται στην οθόνη με άρτιο κινηματογραφικό ρυθμό και ταυτόχρονα με μια ματιά ανθρώπινη που κοντράρει το άπάνθρωπο του κεντρικού ήρωα. "Δεν χάνω ποτέ", λέει ο ίδιος σε μια σκηνή, κι αυτή είναι η πραγματικότητα, όπως αποδεικνύεται στη σεκάνς της ανάκρισης στο αστυνομικό τμήμα, όπου όλα δουλεύουν ρολόι και προς όφελός του. Η ατμοσφαιρική φωτογραφία του Ανρί Ντεκαέ ενισχύει την αφήγηση, φωτογραφίζοντας τους εσωτερικούς χώρους όσο και το Παρίσι με μια μελαγχολική μοναξιά, την ίδια στιγμή που η μουσική του Φρανσουά ντε Ρουμπαί υπογραμμίζει τη δράση εκεί ακριβώς όπου χρειάζεται, χωρίς μελωδικές υπερβολές. Αγωνιώδης μέσα στην απλότητα και την ησυχία της, η σκηνή της καταδίωξης στο μετρό παρακολουθείται με κομμένη την ανάσα, χωρίς φιοριτούρες και περιττούς αντιπερισπασμούς.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου