The Predator (2018)

Ελληνικός τίτλος: Κυνηγός

Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας της Fox, σε σκηνοθεσία Σέην Μπλακ, με τους Μπόυντ Χόλμπρουκ, Τρέβαντ Ρόουντς, Τζέηκομπ Τρέμπλεϋ, Ολίβια Μαν, Στέρλινγκ Κ. Μπράουν, Υβόν Στραχόφσκι, Τόμας Τζέην. 

Όταν το σκάφος ενός Κυνηγού συντρίβεται στη Γη, δίπλα σε μια μυστική στρατιωτική αποστολή, ο στρατιώτης που υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας του γεγονότος οδηγείται σε άσυλο, σε μια προσπάθεια Στρατού και Κυβέρνησης να αποσιωπήσουν το γεγονός. Δεν γνωρίζουν, όμως, ότι ο ΜακΚέννα έχει πάρει από το σημείο πρόσκρουσης το κράνος και το ένα περικάρπιο από τη στολή του εξωγήινου και τα έχει στείλει σε ταχυδρομική θυρίδα. Από ένα διαδικαστικό χρέος προς το ταχυδρομείο, η θυρίδα έχει καταργηθεί και έτσι το δέμα παραδίδεται στο σπίτι του, όπου μένουν η τέως γυναίκα του και ο αυτιστικός γιος του, που έχει έφεση στην τεχνολογία και τα μαθηματικά. Καθώς ενεργοποιεί τη συσκευή, τώρα ο Κυνηγός κατευθύνεται κατά πάνω του.

Είναι εμφανές ότι η Fox έχει αποφασίσει τα τελευταία χρόνια να μεταχειρίζεται τη σειρά του Κυνηγού ως b movies επικεντρωμένα στη δράση και σε ένα επαρκές splatter θέαμα, τόσο όσο να χαρακτηρίζονται τα φιλμ ακατάλληλα. Ενδεχομένως δεν είναι και ο μεγαλύτερος σεβασμός που θα μπορούσε να δείξει σε μια φιγούρα του φανταστικού που έγινε πλέον cult, αλλά τι να κάνουμε τώρα... Αυτό ήθελαν, αυτό έκαναν. Θα μου πείτε, ούτε η αρχική ταινία, ούτε καν το  sequel υπήρξαν διαμάντια της παγκόσμιας κινηματογραφίας. Ορθόν. Είχαν, όμως, δυνατότητες τις οποίες ουδέποτε ουδείς εκμεταλλεύθηκε. Οπότε το συμπαθέστατο δολοφονικό τέρας έπεσε στη Β' Εθνική των blockbuster και εκεί παρέμεινε. 

Στο πλαίσιο αυτό, πάντως, όποιες κι αν είναι οι ενστάσεις μου, η συγκεκριμένη ταινία το πάει καλά. Δράση, αίμα, χιουμοράκι, bad ass χαρακτήρες και ένας στρατός από ό,τι νά'ναι φαντάρους πολεμούν όχι έναν, αλλά δύο Κυνηγούς, μαζί με τα σκυλιά τους. Πιστολίδι, κυνηγητό, αίμα, τεστοστερόνη και δράση συναντούν ένα συμπαθές καστ από γνωστούς ηθοποιούς σε μια ταινία που σαφέστατα δεν είναι για όλους (ενδεχομένους ούτε για τους σκληροπυρηνικούς fan, οι οποίοι μάλλον θα φρίξουν), αλλά που σερβίρει αυτό που υπόσχεται: μια βόλτα σε τραινάκι του λούνα παρκ, με κάμποσα γκάζια, πολλές λούπες, δυνατά τραντάγματα και κάποιες παύσεις για αστειάκια που όμως ούτε ενοχλούν ούτε αποσυντονίζουν. Είναι το καλύτερο που θα μπορούσαν να κάνουν; Όχι. Διασκεδάζεις; Ναι.