Kodachrome (2017)

Ελληνικός τίτλος: Ζωή σε φιλμ

Δραματική κομεντί σε σκηνοθεσία Μαρκ Ράζο, με τους Εντ Χάρρις, Τζέησον Σουντέικις, Ελίζαμπεθ Όλσεν, Ντέννις Χέυσμπερτ, Μπρους Γκρήνγουντ, Γουέντυ Κρούσον. 

Ένα στέλεχος δισκογραφικής εταιρείας που κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά του αν δεν κλείσει συμβόλαιο με ένα συγκρότημα, προσεγγίζεται από τη νοσοκόμα του ετοιμοθάνατου πατέρα του, η οποία του ζητά να τον συνοδεύσει σε ένα ταξίδι μέχρι το Κάνσας, όπου λειτουργεί για λίγες ημέρες ακόμα το τελευταίο φωτογραφείο που εμφανίζει έγχρωμα φιλμ Kodak. Αποξενωμένος εδώ και χρόνια μαζί του, ο Μπεν αρνείται κατηγορηματικά στην αρχή, έως ότου ο μάνατζερ τού πατέρα του, διάσημου φωτογράφου, του υπόσχεται συνάντηση με το συγκρότημα που επιθυμεί να προσεγγίσει. 

Μικρή ανεξάρτητη έκπληξη από την Αμερική, που ξεχωρίζει ακριβώς επειδή δεν πάσχει από τις παθογένειες του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά. Στρωτό και καλογραμμένο το σενάριο (το υπογράφει ο Τζόναθαν Τρόπερ, σεναριογράφος με τηλεοπτική θητεία και δημιουργός της σειράς "Banshee"), αναδεικνύει χαρακτήρες, την ίδια στιγμή που επικεντρώνει στο τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Μάλιστα, όχι στο προφανές τέλος της εποχής του φωτογραφικού φιλμ, αλλά στο "τέλος" γενικότερα, αυτή τη στιγμή που μας αλλάζει καθοριστικά, προτού περάσουμε στο επόμενο κεφάλαιο. Έτσι, βλέπουμε το τέλος της δισκογραφίας, αλλά και το τέλος του μίσους, ανάμεσα σε έναν γιο με τον πατέρα του, αφού και οι δύο αντιλαμβάνονται -έστω και πολύ αργά- πως δεν διαφέρουν τόσο πολύ μεταξύ τους. Κι εκεί βρίσκεται το μεγαλύτερο ενδιαφέρον του φιλμ, στο σημείο που ο νεαρός πρωταγωνιστής συνειδητοποιεί πως αντιπαθούσε τον πατέρα του όχι για τα κακά που θεωρούσε πως του είχε προκαλέσει, αλλά κυρίως γιατί στο πρόσωπό του αναγνωρίζει τον ίδιο του τον εαυτό, τα ίδια πάθη, τις ίδιες αδυναμίες, τα ίδια λάθη.

Βασικός πρωταγωνιστής είναι το ίδιο το σενάριο που αναδεικνύει με ταλέντο τους ηθοποιούς του φιλμ, είτε τους α' είτε τους β' ρόλους. Εντάξει, ο Εντ Χάρρις κινείται με μια μεγάλη άνεση στον ρόλο του, χωρίς όμως να επαναλαμβάνει τον εαυτό του, την ίδια στιγμή που ο Τζέησον Σουντέικις αποτελεί μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, πιο ώριμος, πιο όμορφος, πιο μεστός ερμηνευτικά, να κουμαντάρει την τραγικότητα της κατάστασης, διανθισμένη με μια λεπτή ειρωνεία και ένα υπόγειο καυστικό χιούμορ που βγαίνει από το βλέμμα. Εξ ίσου καθοριστική στην ερμηνεία της και η Ελίζαμπεθ Όλσεν, στον ρόλο της νοσοκόμας, με έναν ρόλο που εξισορροπεί το χάος μεταξύ πατέρα και γιου. 

Με τους διαλόγους κοφτούς, σπιντάτους και ταυτόχρονα μεστούς, η σκηνοθεσία του νεαρότατου Μαρκ Ράζο επικεντρώνεται στους χαρακτήρες και τις καταστάσεις, χωρίς να αποπροσανατολίζεται ποτέ και χωρίς να σνομπάρει τη συγκίνηση, όπως πολλοί "ανεξάρτητοι" συνάδελφοί του". Και ακριβώς επειδή έχει ένα καλοδουλεμένο σενάριο να υπηρετήσει, μπορεί και βγάζει εξαιρετικές σκηνές -εμβόλιμες στην ιστορία, αλλά καθοριστικές για την εξέλιξη- όπως αυτή στο οικογενειακό τραπέζι, στο σπίτι των θείων του Μπεν. Κάπως road movie και κάπως δράμα δωματίου, η "Ζωή σε φιλμ" ολοκληρώνει επιτυχημένα το ταξίδι της, αναδεικνύοντας αλήθειες και αξίες, με λόγο ανθρώπινο και ουσιαστικό, και κατορθώνει να γίνει μια "μικρή" ταινία με πανανθρώπινη εμβέλεια.