Sueño en otro idioma (2017)

Ελληνικός τίτλος: Ονειρεύομαι σε άλλη γλώσσα

Δραματική ταινία σε σκηνοθεσία Ερνέστο Κοντρέρας, με τους Φερνάντο Αλβαρέζ Ρεμπέιλ, Χοζέ Μανουέλ Πονσέλις, Ελίχιο Μελέντεζ, Φατίμα Μολίνα, Χουάν Πάμπλο ντε Σαντιάγκο, Χοζέ Μελέντεζ, Νικολάζα Ορτίζ Μοναστέριο. 

Ένας νεαρός γλωσσολόγος ταξιδεύει στο Σαν Ισίντρο, στο Μεξικό, για να εντοπίσει τους τρεις τελευταίους κατοίκους της περιοχής που μιλούν τη γλώσσα των Ζικρίλ -μία γυναίκα και δύο άντρες, τους οποίους επιθυμεί να καταγράψει να συνομιλούν με σκοπό να διατηρήσει και να μελετήσει αυτήν την παλιά διάλεκτο, η οποία διαφορετικά θα χαθεί μαζί τους. Όμως, λίγο μετά την άφιξή του, η ηλικιωμένη γυναίκα πεθαίνει και ο Μαρτίν πρέπει να πείσει τους δύο άντρες να συνεργαστούν μαζί του, κάτι που φαντάζει αδύνατον, αφού τους χωρίζει μια έχθρα που κρατά εδώ και 50 χρόνια. 

Ενδιαφέρουσα και γλυκόπικρη ταινία με μια πρωτότυπη ιδέα, η οποία γίνεται η αφορμή να ξετυλιχτεί στην οθόνη μια παλιά ιστορία αγάπης που ταυτόχρονα ένωσε και χώρισε τρεις ανθρώπους. Με σημείο αναφοράς τον συμπαθή και καλόκαρδο γλωσσολόγο, τον Μαρτίν, το φιλμ μάς ταξιδεύει σε έναν απόμακρο τόπο, που μοιάζει να υπάρχει κρυμμένος από τον χρόνο, και σε μια χούφτα καλοκάγαθους ανθρώπους που ζουν εκεί κρυμμένοι από τον Θεό, παρέα με τα όνειρά τους και τις δοξασίες τους. Η παρουσία του και η επιμονή του να κάνει τους δύο μαλωμένους άντρες να συνυπάρξουν φέρνει στο φως καλά κρυμμένα μυστικά ενώ ταυτόχρονα απελευθερώνει ψυχές και αισθήματα. Με μια καλωσυνάτη τρυφερότητα στην κινηματογράφηση που κατορθώνει να μην πέσει ποτέ στην παγίδα του φολκλόρ, το φιλμ σε κερδίζει από την αρχή και σε παρασύρει στον κόσμο του, με μεγάλο του ατού τις "φάτσες" των δύο ηλικιωμένων πρωταγωνιστών, του Ισάουρο και του Ευαρίστο, που μοιάζουν να αφηγούνται τα πάντα με το βλέμμα τους. Την ίδια στιγμή, φωτογραφία και ήχος σε βυθίζουν σε ένα σύμπαν που μοιάζει λίγο με ντοκυμανταίρ και λίγο με μεταφυσικό παραμύθι, ποντάροντας αρκούντως στο συναίσθημα και στο μεγαλείο ενός κόσμου που συνυπάρχει με τον δικό μας, λες και βρίσκεται σε μια παράλληλη διάσταση, έτοιμος να αποκαλυφθεί μόνο σε όσους έχουν την ψυχή τους αγνή.

Όσο καλά, όμως, είναι δουλεμένοι οι χαρακτήρες των δύο ηλικιωμένων φίλων, ο γλωσσολόγος Μάρτιν μοιάζει κάπως μετέωρος, καθώς καλείσαι να τον δεχθείς ως είναι, αλλά μην έχοντας τις πληροφορίες αυτές που θα σε κάνουν να αντιληφθείς πλήρως την αφοσίωση και τη συναισθηματική του εμπλοκή. Φαίνεται ξένος στα μάτια σου, όσο συμπαθής κι αν είναι, αφού δεν ξέρεις ουσιαστικά τίποτα για αυτόν, άρα δεν αντιλαμβάνεσαι τις πράξεις του. Εξίσου μετέωρο μένει και το -ας πούμε- μεταφυσικό κομμάτι της ιστορίας, το οποίο εντάσσεται στην αφήγηση με έναν απόλυτα ρεαλιστικό τρόπο και σε αποσυντονίζει συναισθηματικά, στερώντας από τον θεατή και από την ταινία τη μεγάλη στιγμή που θα μπορούσε να είναι. Έρχεται, όμως, η σεκάνς του φινάλε, αυτή η τελευταία σκηνή, που είναι τόσο γλυκιά, τόσο ανθρώπινη και με τόσο χιούμορ και τρυφερότητα γραμμένη, που ξαναφέρνει ήρωες και ιστορία σε μια εξαιρετική ισορροπία, οδηγώντας στη λύτρωση.