The Equalizer 2 (2018)

Περιπέτεια της Columbia, σε σκηνοθεσία Αττουάν Φουκουά, με τους Ντένζελ Γουώσινγκτον, Πέντρο Πασκάλ, Άστον Σάντερς, Μπιλ Πούλμαν, Μελίσα Λήο. 

Ο Ρόμπερτ ΜακΚωλ εξακολουθεί να ζει στην αφάνεια, νεκρός για όλον τον κόσμο. Βγάζει τα προς το ζειν ως οδηγός υπηρεσίας τύπου Uber, ενώ την ίδια στιγμή εξακολουθεί να υπερασπίζεται φτωχούς και αδυνάτους, πιο αποφασισμένος και αμείλικτος από ποτέ. Τα πράγματα, όμως, ξεφεύγουν, όταν δολοφονείται η καλύτερή του φίλη και παλιά συνεργάτις, οπότε ο ΜακΚωλ καλείται να βρει και να εκδικηθεί τους δράστες, με κίνητρα πολύ προσωπικά.

Παίζει η συνέχεια να είναι και καλύτερη από την πρώτη ταινία, καθώς εδώ η ιστορία είναι πολύ πιο στρωτή και δεν χάνει χρόνο να σε βάλει στο κλίμα από την πρώτη κιόλας σεκάνς, στο τραίνο προς Κωνσταντινούπολη. Όσο στο αρχικό φιλμ κωλυσιεργούσαμε έως ότου μάθουμε ποιος είναι αυτός που βλέπουμε στην οθόνη, εδώ όχι μόνο ξέρουμε εμείς αλλά και αυτός ο ίδιος, με τη ζωή του "ταχτοποιημένη" και το μυαλό του ήσυχο. Έτσι, η κεντρική ιστορία έχει όλον τον χρόνο να αναπτυχθεί, παράλληλα με τα μικρά "επεισόδια" από τη ζωή του ήρωα-εκδικητή, που εδώ καταλαμβάνουν απλά και μόνο όσο χρόνο και χώρο απαιτείται και δεν τρώνε ωφέλιμα λεπτά, όπως στην πρώτη ταινία. Έχει δράση και ενδιαφέρον, καλογυρισμένες σκηνές με αποκορύφωμα το φινάλε κατά τη διάρκεια του τυφώνα Φράνσις, ενώ πολύ καλή δουλειά έχει και σε τεχνικό επίπεδο, με τη φωτογραφία, τους ήχους και τη μουσική να πλαισιώνουν την κάθε σκηνή χωρίς να την καπελώνουν. 

Ο ίδιος ο Ντένζελ Γουώσινγκτον δε, εγκαταλείπει τα εγωκεντρικά του και τα σαιξπηρικά του, καθώς φαίνεται να εμπιστεύεται απόλυτα τον Φουκουά, σκηνοθέτη με τον οποίο έχουν δουλέψει πολλές φορές μαζί, οπότε κάνει πίσω και περιορίζεται στις ανάγκες του ρόλου και του χαρακτήρα, χωρίς τερτίπια. Το παρακολουθείς με ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος και συνειδητοποιείς πόσο πολύ σού έχουν λείψει αυτά τα κλασσικότροπα "αστυνομικά", όπως έχουμε συνηθίσει να τα λέμε. Ως προς το θέμα της αυτοδικίας, που πολλούς φαίνεται να ενοχλεί, αυτό αποτελεί προϊόν φιλοσοφικής/ακαδημαϊκής ανάλυσης και ουδεμία σχέση έχει με την κριτική αντιμετώπιση της ίδιας της ταινίας.