Κινηματογράφοι - Στέλλα (θερινός)
Υπήρξε μια από τις αναπάντεχες εκπλήξεις του 2018 η επαναλειτουργία του Στέλλα, και μάλιστα στα χέρια ενός γραφείου διανομής, της Weird Wave, που είναι υπεύθυνη για τα αναβίωση άλλων δύο κινηματογράφων -χειμερινών αυτήν τη φορά- του Άστορ και του Ανδόρα, ενώ ακολούθησε έναν χρόνο αργότερα και η Κάρμεν. Μάλιστα, η επαναλειτουργία του θερινού Στέλλα σηματοδοτεί και την τρίτη περίοδο ζωής του σινεμά της Κυψέλης, το οποίο μετρά σχεδόν μισό αιώνα ζωής. Αλλά, ας τα δούμε τα πράγματα με τη σειρά.
Εν αρχή ην το Πιγκάλ, και πιο συγκεκριμένα το 1969, όταν το πανέμορφο χειμερινό σινεμά των Πατησίων αποκτά θερινό αδελφάκι με το ίδιο όνομα. Υπήρχε απόσταση, είναι αλήθεια, μεταξύ των δύο σινεμά, καθώς το χειμερινό ήταν στη στάση Κλωναρίδου, επί της Πατησίων, στη συμβολή της με τη Γαλατσίου, ενώ το θερινό επί της Τενέδου, στην Κυψέλη, στο ύψος της Πλατείας Αμερικής. Το χειμερινό Πιγκάλ, μία από τις μεγαλύτερες αίθουσες της Αθήνας και σχετικά από τις πλέον πολυτελείς, με πολύ μεγάλη οθόνη και εξαιρετικής ποιότητας ήχο, λειτούργησε από το 1961 έως το 1991. Κάπου εκεί, βαριά-βαριά έναν χρόνο μετά, κλείνει και το θερινό. Ήταν η εποχή που οι πιάτσες των Πατησίων και της Κυψέλης ξεκληρίζονταν σταδιακά, με τα σινεμά να μεταμορφώνονται σε σούπερ μάρκετ, αίθουσες μπόουλινγκ ή ακόμα και τηλεοπτικά στούντιο, εάν και εφόσον γλίτωναν την κατεδάφιση.
Το Πιγκάλ έμεινε κλειστό για χρόνια, έως ότου το αποκτά ο Δήμος Αθηναίων και αποφασίζει την επαναλειτουργία του το 2000, με νέα ονομασία. Το συμπαθές σινεμά της Τενέδου βαφτίζεται Στέλλα, ως άτυπος φόρος τιμής στο κινηματογραφικό παρελθόν αλλά και στη Μελίνα Μερκούρη. Στη δεύτερη φάση της ζωής του άντεξε άλλη μια δεκαετία, έως ότου η ανθρωπογεωγραφία της περιοχής, έτσι όπως διαμορφωνόταν, προφανώς έκανε τη διαχείρισή του να μην είναι συμφέρουσα, οπότε ξαναπέφτουν οι τίτλοι τέλους -τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι του 2018, όταν η Weird Wave αναλαμβάνει την εκμετάλλευσή του (ιδιοκτησιακά, ανήκει πάντα στον Δήμο Αθηναίων).
Η Στέλλα βρίσκεται στο δεξί σας χέρι καθώς ανεβαίνετε την Τενέδου από την Πατησίων, πολύ κοντά στη συμβολή της (διαγώνια) με τη Φωκίωνος Νέγρη. Φρεσκοβαμμένο σε γήινες, μπεζ αποχρώσεις, στέκει ολόφωτο και φιλόξενο, με κάμποσα ταμπλώ με τα προσεχώς στην επιφάνεια του τοίχου επί του πεζοδρομίου, και δύο φωτεινές επιγραφές -μία κάθετη, απλή σχετικά, και φυσικά την όμορφη, την κεντρική επιγραφή, που στέκει περήφανα επί της πρόσοψης, με γραφισμό ίδιο με τους τίτλους αρχής της ομώνυμης ταινίας. Λίγα σκαλοπάτια από το πεζοδρόμιο σας οδηγούν στη μικρή είσοδο που περιλαμβάνει το φουαγέ και το ταμείο. Η πρόσβαση στην αίθουσα είναι στα αριστερά σας και σας κατευθύνει προς το πλήρως εξοπλισμένο μπαρ που βρίσκεται στο πίσω μέρος της αυλής. Δεν είναι μεγάλο σινεμά η Στέλλα, κι αυτό την κάνει πιο φιλόξενη, σε συνδυασμό με τον κομψό φωτισμό και το αρκετό πράσινο. Χαλικάκι στο πάτωμα, ένας κεντρικός τσιμεντένιος διάδρομος ανάμεσα στα δύο μπλοκ των θέσεων, κάποια τραπεζάκια (όχι πάρα πολλά, αλλά είπαμε δεν είναι μεγάλο σινεμά), γλαστράκια με φυτά και μια σινεμασκόπ οθόνη που γεμίζει όλη την μπροστινή πλευρά, δίνουν το τόνο του χώρου, ο οποίος αναδεικνύεται και από τα πράσινα, "κρυφά" φώτα, κάτω από την οθόνη. Μάλιστα, το σκηνικό γίνεται ακόμα πιο "σουρεάλ", καθώς η Στέλλα βρίσκεται χωμένη ανάμεσα σε πολυκατοικίες. Η προβολή είναι DCP ψηφιακή και ο ήχος stereo surround, σε καλή ένταση και ακουστική.
Στέλλα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου