Youth (2015)

Ελληνικός τίτλος: Νιότη

Δραματική κομεντί των Pathé/Medusa, σε σκηνοθεσία Πάολο Σορεντίνο, με τους Μάικλ Κέην, Χάρβεϋ Καϊτέλ, Ρέητσελ Βάις, Πωλ Ντάνο, Παλόμα Φέιθ, Τζέην Φόντα. 

Ο Φρεντ και ο Μικ, δυο παλιοί φίλοι, περνούν τις διακοπές τους σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο στους πρόποδες των Άλπεων. Ο Φρεντ, συνθέτης και διευθυντής ορχήστρας, έχει πλέον αποσυρθεί, ενώ ο Μικ, σκηνοθέτης στο σινεμά, δουλεύει ακόμα. Οι ημέρες τους περνούν με μια διαρκή ηρεμία, καθώς παρακολουθούν και συζητούν τις μπερδεμένες ζωές των παιδιών τους, αλλά και τους υπόλοιπους ενοίκους του ξενοδοχείου. Στο μεταξύ, ο Μικ προσπαθεί να ολοκληρώσει το σενάριο της ταινίας που θεωρεί ότι θα είναι το τελευταίο σπουδαίο δημιούργημά του, ενώ ο Φρεντ δεν έχει την παραμικρή διάθεση να δουλέψει ξανά, μολονότι κάποιος θέλει οπωσδήποτε να ακούσει ακόμη μία φορά ορχήστρα να παίζει υπό τη διεύθυνσή του, με οποιοδήποτε κόστος.

Μετά την "Τέλεια ομορφιά", ο Πάολο Σορεντίνο επιστρέφει με ένα ακόμη κινηματογραφικό δοκίμιο,αυτή τη φορά για τη χαμένη λάμψη της τρίτης ηλικίας. Κάτω από το ηλιόλουστο τοπίο της εξοχής και μέσα σε ένα λαμπερό και πολυτελές περιβάλλον, η αντίστιξη με τις ζωές των ηρώων μας τις κάνει να φαίνονται πιο θαμπές και ξεθωριασμένες. Η διάθεση των δύο φίλων μπορεί να είναι στα ύψη, η πραγματικότητα, όμως, τους διαψεύδει, επισημαίνοντάς τους πολλές φορές την αλήθεια της ηλικίας τους. Με τον τρόπο αυτό, η αισιόδοξη νότα της ταινίας μεταμορφώνεται σε μια θλιβερή ώρες-ώρες πραγματικότητα, καθώς το φιλμ δείχνει να καταρρίπτει μύθους του στυλ "είσαι όσων χρονών νιώθεις ότι είσαι" και να τους αντικαθιστά με το ωμό "είσαι όσων χρονών είσαι". Όλο αυτό, όμως, περνά σε δεύτερη ανάγνωση, ενόσω η -βαρετή, είναι αλήθεια- καθημερινότητά τους στο πολυτελές θέρετρο κυλά ανάλαφρα, με το περιτύλιγμα μιας χαριτωμένης κομεντί. Στο σημείο αυτό έγκειται και η σκηνοθετική επιτυχία του Σορεντίνο, που φιλμάρει μια σκυθρωπή πραγματικότητα σαν αισιόδοξο παραμύθι. Πολύ πιο προσγειωμένος από τα προηγούμενα φιλμ του, στη "Νιότη" εγκαταλείπει τα σουρεάλ κρεσέντα του, για για μια πιο γήινη και ρεαλιστική θεώρηση της ζωής, πέφτοντας, όμως και σε μια μικρή παγίδα: η βαρετά επαναλαμβανόμενη ζωή στο θέρετρο παρασύρει και το ίδιο το φιλμ σε μια νωχελικότητα ρυθμών, καθώς οι ημέρες περνούν και ουδείς δεν έχει να προσμένει το παραμικρό. Όμως, αυτό που δεν μπορείς να αρνηθείς στον σκηνοθέτη και σεναριογράφο, είναι η μεγάλη του ικανότητα και το αστείρευτο ταλέντο του να πλάθει στιγμές. Έτσι, κάθε σκηνή μεμονωμένα, είναι άριστα δομημένη, με το βασικό πρωταγωνιστικό δίδυμο να απολαμβάνει την ερμηνεία και την αποτύπωση των χαρακτήρων στην κάμερα, την ίδια στιγμή που οι διάλογοι ρέουν. Όλες μαζί, όμως, δεν πλάθουν αυτό που θα αποκαλούσαμε ονειρώδη και με σταθερούς ρυθμούς ταινία. Θα μου πείτε, βέβαια, και η ζωή μας κάπως έτσι δεν είναι; Μια συρραφή από στιγμές -ενδιαφέρουσες ενδεχομένως- που όλες μαζί δεν σημαίνει ότι συνθέτουν και μια λιγότερο βαρετή πραγματικότητα.