Drei zinnen (2017)

Ελληνικός τίτλος: Στις τρεις κορυφές

Δραματική ταινία της The Match Factory, σε σκηνοθεσία Γιαν Ζαμπέιλ, με τους Αλεξάντερ Φέλινγκ, Μπερενίς Μπεζό, Άριαν Μοντγκόμερυ. 

Ο Άαρον και η Λεά είναι ένα πολύ ερωτευμένο ζευγάρι που περνούν τις διακοπές τους μαζί με τον γιο της, τον 8χρονο Τρίσταν. Από τη θάλασσα όπου τους συναντούμε αρχικά, συνεχίζουν το ταξίδι τους σε ένα καταφύγιο στους Δολομίτες, την οροσειρά στη Βορειοανατολική Ιταλία, όπου πλέον, αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο, έχουν την ευκαιρία να έρθουν ακόμα πιο κοντά σαν οικογένεια. Όμως, όσο κι αν ο Άαρον που αγαπάει πολύ τον γιο της κοπέλας του, θέλει να τον πλησιάσει ακόμα περισσότερο, συναντά εμπόδια από εκείνη που επιθυμεί να έχουν μια ξεκάθαρη σχέση ώστε ο μικρός να μην τον συγχέει με τον πατέρα του, ο οποίος έτσι κι αλλιώς τηλεφωνεί καθημερινά. Με τον μικρό Τρίσταν να κρατά μια αμφίρροπη σχέση με τον Άαρον, οι ημέρες των διακοπών κυλούν από τη μια ήρεμα κι από την άλλη με μικροεντάσεις, έως ότου ένας περίπατος στις τρεις κορυφές απειλεί να τα καταστρέψει όλα.

Η δεύτερη μόλις ταινία μεγάλου μήκους του σκηνοθέτη Γιαν Ζαμπέιλ (είχε προηγηθεί το 2011 το φιλμ "Der Fluss war einst ein Mensch" -Ο ποταμός ήταν κάποτε άνθρωπος- με πρωταγωνιστή και πάλι τον Αλεξάντερ Φέλινγκ), επιβεβαιώνει την εμμονή του για την αντίστιξη ανθρώπου και φύσης. Εάν στην πρώτη ταινία ο ήρωάς του βρέθηκε χαμένος στους βάλτους της Μποτσουάνα, εδώ έρχεται αντιμέτωπος με τη σκληρότητα και τη μοναξιά του ορεινού όγκου των Άλπεων που ως τέταρτος πρωταγωνιστής έρχεται να θέσει αλλά και να δοκιμάσει τις ισορροπίες στις ζωές των τριών αυτών ανθρώπων. Μόνοι μέσα σε αυτό το μικρό ξύλινο καταφύγιο, δεν έχουν την παραμικρή δυνατότητα διαφυγής από την αλήθεια τους και τις τύψεις που ο καθένας νιώθει ως προς τα συναισθήματά του. Με τον πατέρα του Τρίσταν να "εμφανίζεται" καθημερινά, ως ήχος κλήσης στο κινητό του μικρού, οι σχέσεις τους δοκιμάζονται, ενόσω νιώθεις πως ελοχεύει ένας άγνωστος κίνδυνος. Με πιο απλά λόγια, όσο παρακολουθείς τις απλές καθημερινές στιγμές αυτών των τριών ανθρώπων, αισθάνεσαι πως δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει. Έχει πραγματικά πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος που το σενάριο αλλά και η πολύ καλή κινηματογράφηση εξερευνούν τη συμπεριφορά αυτής της σχεδόν οικογένειας: Ο Άαρον θέλει να του επιτραπεί να νιώσει τον Τρίσταν δικό του γιο, ενώ είναι εμφανής η ζήλεια του κάθε φορά που ακούει τον μικρό να μιλάει με τον πατέρα του στο κινητό. Η Λεά δεν θέλει ο γιος της να νομίζει πως έχει δύο πατέρες, καθώς νιώθει τύψεις που εγκατέλειψε τον άντρα της για τον Άαρον. Και στο τέλος, ο μικρός Τρίσταν (παίζει τόσο ωραία το παλιόπαιδο) νιώθει κι αυτός τύψεις που αφήνεται στην αγάπη του Άαρον.

Εκεί που υστερεί λίγο το φιλμ και χάνει στα σημεία είναι το αμιγώς ελλειπτικό σενάριο που δεν μας επιτρέπει να γνωρίζουμε τίποτα απολύτως για τους ανθρώπους αυτούς: ούτε ποιοι είναι, ούτε από πού κρατά η σκούφια τους, ούτε καν τι δουλειά κάνουν ή πώς βρέθηκαν ως εκεί. Κι είναι ακριβώς αυτή η έλλειψη πληροφόρησης που δεν σου δίνει εύκολα την ευκαιρία να ταυτιστείς μαζί τους και να αναγνωρίσεις πράξεις και αντιδράσεις.. Από την άλλη, όμως, συντελεί και ως προς αυτήν την αίσθηση του άγνωστου κινδύνου που εντοπίζεις να παραμονεύει από την αρχή. Παράλληλα, έχεις την εξαιρετική φωτογραφία τού Αξελ Σνέπατ που αναδεικνύει το μεγαλείο και το μέγεθος του τοπίου που κάνει τα πάντα να φαίνονται μικροσκοπικά εν συγκρίσει, καθώς και την εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στον ήχο, ο οποίος δημιουργεί μια έξτρα διάσταση στο φιλμ και στα γεγονότα. Πολύ καλός ο "Άαρον" του Αλεξάντερ Φέλινγκ, με ερμηνεία μετρημένη και φυσική που πηγάζει από μια ήρεμη εσωτερικότητα, την ίδια στιγμή που τα συναισθήματα βράζουν.