Marie-Francine (2017)

Ελληνικός τίτλος: Δεσποινίς ετών 50

Κομεντί της Gaumont, σε σκηνοθεσία Βαλερί Λεμερσιέ, με την ίδια και τους Πατρίκ Τεμσίτ, Ελέν Βενσάν, Φιλίπ Λωντενμπάκ, Ντενί Πονταλυντέ. 

Όταν ο άντρας της την εγκαταλείπει για μια νεότερη γυναίκα, η Μαρί-Φρανσίν βρίσκεται στα 50 της να ζει και πάλι με τους γονείς της, οι οποίοι από τη μία έχουν τη ζωή τους και δεν θέλουν ανακατωσούρα στο σπίτι τους, και από την άλλη τής συμπεριφέρονται σαν σε μικρό παιδί. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μένει και χωρίς δουλειά όταν το ερευνητικό κέντρο όπου εργάζεται κάνει περικοπές και βρίσκεται να δουλεύει σε κατάστημα με ηλεκτρονικά τσιγάρα που της άνοιξαν οι γονείς της.

Τα τελευταία χρόνια είναι συχνή η θεματολογία ενηλίκων (και πρωτίστως γυναικών) που επιστρέφουν από ανάγκη στο πατρικό τους σπίτι, λες και το γαλλικό σινεμά καλείται να σχολιάσει κάτι που τείνει να γίνει τάση στην κοινωνία της χώρας. Μπορεί και να είναι έτσι. Από την άλλη πλευρά, όμως, διαισθάνεσαι και την ανάγκη των ηρώων να επιστρέψουν στην πατρική φωλιά, στον αντίποδα του "καθεστώτος" που υπάρχει στη Γαλλία να ξεκινούν τα παιδιά την αυτόνομη ζωή τους σχεδόν ταυτόχρονα με την αποφοίτησή τους από το σχολείο. Έτσι κι εδώ, η άγαρμπη αλλά καλόψυχη Μαρί-Φρανσίν, μπορεί να περνάει της ψυχής της τον τάραχο με τους γονείς της, αλλά μπορείς να αντιληφθείς την ασφάλεια που νιώθει κάτω από την ίδια στέγη, ειδικά τη στιγμή που η μέχρι τότε ζωή της έχει διαλυθεί ολοκληρωτικά. Βέβαια, το φιλμ, παρά το χαριτωμένον του χαρακτήρα του, δεν κάνει και κανέναν ουσιαστικό σχολιασμό, αφού γρήγορα εξελίσσεται σε αισθηματική κομεντί μεταξύ της ηρωίδας μας και ενός σεφ που γίνεται πελάτης στο κατάστημα και ο οποίος -τι ειρωνεία- ζει και αυτός (μαζί με τον γιο του) στο σπίτι των δικών του. Ήπιων τόνων το φιλμ, στηρίζεται περισσότερο στην άτσαλη κεντρική ηρωίδα του, προσφέρει χαμόγελο και μια feelgood διάθεση, αλλά δεν είναι και λίγες οι φορές που χάνει τον ρυθμό του.