Brillantissime (2018)

Ελληνικός τίτλος: Ωραίο μου διαζύγιο

Κομεντί του Studiocanal, σε σκηνοθεσία Μισέλ Λαρόκ, με την ίδια και τους Καντ Μεράντ, Ρόσσυ Ντε Πάλμα, Ζεράρ Νταρμόν, Φρανσουάζ Φαμπιάν, Οριάν Ντεσάν, Πασκάλ Ελμπέ. 

Παραμονή Χριστουγέννων και η ανέμελη Άντζελα ετοιμάζεται πυρετωδώς για το εορταστικό δείπνο. Μόνο που η κόρη της φεύγει για να κάνει πρόβες στο σπίτι του φίλου της, η μαμά της την καλεί επειγόντως στο αεροδρόμιο για να της φορτώσει την υπέρβαρη βαλίτσα της την οποία δεν μπορούσε να πάρει μαζί της στο αεροπλάνο και ο άντρας της τής ανακοινώνει πως θέλει να χωρίσουν. Κι ακόμα δεν είχε πάει ούτε καν 4 η ώρα. Με τη ζωή της ξαφνικά συντρίμμια, και με τη βοήθεια του πιστού ψυχολόγου της και ενός πλανόδιου πωλητή φρούτων, η Άντζελα περνά από όλες τις φάσεις αντίδρασης -άρνηση, κατάθλιψη, εκδίκηση, ελπίδα, μελαγχολία- έως ότου μπορέσει να σταθεί και πάλι στα πόδια της και να πάρει ξανά τον έλεγχο της ζωής της.

Περίπου δέκα χρόνια μετά την επιτυχία του θεατρικού μονολόγου "My brilliant divorce" της ιρλανδής Τζέραλντιν Άρον, που η Μισέλ Λαρόκ παρουσίασε τόσο στο Παρίσι όσο και σε περιοδεία, η ταλαντούχα κωμικός επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος και σκηνοθετεί την κινηματογραφική διασκευή του έργου, στην οποία παίρνουν σάρκα και οστά όλοι αυτοί οι παράξενοι ήρωες που στιγμάτισαν τη ζωή της. Όμως, μολονότι όλα τα καλά συστατικά είναι εδώ, το σύνολο δεν δικαιώνει τους συντελεστές. Ως ηθοποιός, η Λαρόκ είναι πραγματικός σίφουνας στη οθόνη και με το πηγαίο κωμικό της ταλέντο κρατά ουσιαστικά την ταινία στους ώμους της, σε κάθε σκηνή που πρωταγωνιστεί (δηλαδή, σε κάθε σκηνή του έργου). Ως σκηνοθέτις, όμως, δείχνει να μην μπορεί να συλλάβει το έργο στο σύνολό του και να του δώσει ρυθμό. Έτσι, σε αντίθεση με τις κοφτές ατάκες του σεναρίου, τα πλάνα κρατάνε πάντα (ή τουλάχιστον αυτή η εντύπωση σού απομένει) κάποια δευτερόλεπτα παραπάνω, οπότε η ατάκα πάει περίπατο, την ίδια στιγμή που ούτε το μοντάζ μπορεί να σώσει την αμηχανία της κάμερας και του κάδρου. Κι είναι κρίμα, γιατί μια άκρως διασκεδαστική ιστορία με καλούς ηθοποιούς, πηγαίνει στράφι, χάνοντας όλες τις ευκαιρίες που της δίνονται, όπως για παράδειγμα η σκηνή που μαμά και κόρη τραγουδούν μαζί στη συναυλία, στιγμιότυπο που θα έπρεπε να είναι σημείο αναφοράς του φιλμ, αλλά ισοπεδώνεται. Άλλη χαμένη ευκαιρία είναι και ο συμπαθέστατος χαρακτήρας του πλανόδιου μανάβη, που παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Ζεράρ Νταρμόν μένει ένας χαρακτήρας πλήρως ανεκμετάλλευτος. 

Αναμφισβήτητα, την παρακολουθείς με χαμόγελο από αρχής μέχρι τέλους, χωρίς να βαριέσαι, πρωτίστως χάρη στη γλυκύτητα και την ανθρωπιά της ιστορίας και των χαρακτήρων, όμως πικραίνεσαι γιατί βλέπεις ξεκάθαρα πως κάθε ευκαιρία να απογειωθεί το φιλμ (και υπάρχουν πολλές) πάει χαμένη. Έτσι, στο τέλος κρατάς την ερμηνεία της Μισέλ Λαρόκ (που από ταλέντο, ένστικτο και εμπειρία έχει ολόσωστο χρονισμό), τις σκηνές του ψυχολόγου της με κάποιους εκκεντρικούς ασθενείς του, και την ιστορία με τη μητέρα της, στην οποία δίνει πνοή και στυλ η ερμηνεία της Φρανσουάζ Φαμπιάν.