The Meg (2018) (3D)

Ελληνικός τίτλος: Meg -Ο κυρίαρχος του βυθού

Περιπέτεια φαντασίας της Warner, σε σκηνοθεσία Τζων Τέρτελτάουμπ, με τους Τζέησον Στέηθαμ, Μπινγμπίνγκ Λι, Ρέιν Γουίλσον, Κλιφ Κέρτις, Γουίνστον Τσάο, Σοφία Κάι, Ρούμπυ Ρόουζ. 

Πέντε χρόνια νωρίτερα, ο έμπειρος δύτης Τζόνας Τέυλορ βρέθηκε αντιμέτωπος με έναν άγνωστο κίνδυνο στην τάφρο Μαριάννα, που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει το μισό πλήρωμά του. Το γεγονός τού στοίχισε την καριέρα του και τον γάμο του, και σήμερα ζει απομονωμένος κάπου σε ένα νησί. Όμως, όταν το υποβρύχιο όχημα μιας ερευνητικής αποστολής παγιδεύεται στα βάθη του ωκεανού, με τη γυναίκα του να βρίσκεται μεταξύ του πληρώματος, ο Τζόνας καλείται να ηγηθεί της αποστολής διάσωσης. Μόνο που ο εφιάλτης του παρελθόντος ξαναχτυπά και αυτή τη φορά έχει όνομα: είναι ένας μεγαλόδοντας, ένα χαμένο είδος προϊστορικού καρχαρία μήκους 25 μέτρων, που πλέον έχει ανέβει από την τάφρο όπου ζούσε και πλέει ελεύθερος στα ανοιχτά της Κίνας.

Made in China blockbuster (κυριολεκτικά, όχι ειρωνικά), που επιστρέφει το σινεμά φαντασίας στην εποχή των τεραστίων τεράτων και των b movies του '70. Δεν είναι κακό αυτό, αφού και η ίδια η ταινία ως b movie συμπεριφέρεται, απλά με προϋπολογισμό πολλών εκατομμυρίων δολαρίων (κάπου $130 εκατ. κόστισε). Μολονότι απόλυτα διασκεδαστική, με τις τρομάρες της, τα εφφέ της και τον τεράστιο καρχαρία να κολυμπάει ανενόχλητος, χάνει λίγο σε ύφος, επειδή παίρνει τον εαυτό της πολύ περισσότερο στα σοβαρά από όσο θα έπρεπε, χωρίς αυτό να υποστηρίζεται από τους χάρτινους διαλόγους και το εξαναγκασμένο χιουμοράκι. Αν αυτός ο Μεγαλόδοντας δεν κατορθώνει κάτι είναι να εξισορροπήσει την αγωνία με την πλακίτσα, ή να αποφασίσει εξαρχής πως θέλει να είναι είτε ένα τρομακτικό περιπετειώδες φιλμ ή ένα διασκεδαστικό roller coaster ride. Κι αυτό φαίνεται κυρίως στην τρίτη πράξη, όταν πλέον ο γιγαντιαίος καρχαρίας κυκλοφορεί ελεύθερος στις παραλίες και χάνονται τα αυγά και τα πασχάλια, καθώς η ταινία αποφεύγει το πολύ αίμα (μην μας χαρακτηρίσουν και κατάλληλους και χάσουμε κοινό), ενώ την προδίδουν και τα εφφέ της, τα οποία για μια τέτοια ακριβή παραγωγή θα μπορούσαν να είναι καλύτερα. Και είναι κρίμα, γιατί μέχρι τότε, η αίσθηση "τον βλέπω-δεν τον βλέπω" ενέτεινε την αγωνία μαζί με μια "τόσο-όσο" αίσθηση τρόμου. Όλο μαζί, βέβαια, λειτουργεί ψυχαγωγικά στον κινηματογράφο, εκεί που όλα είναι μεγάλα και εντυπωσιακά, και οι δυο ωρίτσες κυλάνε ευχάριστα. Αλλά μέχρι εκεί.