Αγιούπα, το κορίτσι του κάμπου (1957) (Α/Μ)

Αγγλικός τίτλος: Bed of grass

Δραματική ταινία της Παρνασσός Φιλμ, σε σκηνοθεσία Γκρεγκ Σ. Τάλλας, με τους Άννα Μπράτσου, Μιχάλη Νικολινάκο, Ανέστη Βλάχο, Βάσω Καραγιαννίδου, Αντώνη Θεοδωρέλο. 

Σε ένα χωριό στη μέση του πουθενά, η αλαφροΐσκιωτη Αγιούπα, ορφανή από οικογένεια, κοιμάται στα χωράφια και προτιμά να έχει συντροφιά της τα πουλιά από τους ανθρώπους, που μόνο πόνο τής προκαλούσαν σε όλη της τη ζωή. Θύμα βιασμού και προκατάληψης, η κοπέλα βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι του νέου γιατρού που έρχεται στο χωριό, κίνηση όμως που ξεσηκώνει τους κατοίκους αφού την πράξη καλής θέλησης την ερμηνεύουν ως σκάνδαλο. 

Ιδού, λοιπόν, η περίτρανη απόδειξη πως μια ταινία είναι τόσο καλή όσο η παραγωγή της και η γνώση των ανθρώπων που αναλαμβάνουν τη δημιουργία της. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Γκρεγκ Σ. Τάλλας, ή Γρηγόρης Θαλασσινός όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, δείχνει ξεκάθαρα πως ξέρει από σινεμά και γυρίζει στο μακρινό 1957 μια ελληνική ταινία διεθνών προδιαγραφών, που στα χέρια κάποιου άλλου θα είχε ξεπέσει σε επίπεδο βουκολικού δράματος προς λαϊκή κατανάλωση. Κωνσταντινουπολίτης στην καταγωγή και μετανάστης στη Νέα Υόρκη με την οικογένειά του, ο Γκρεγκ Σ. Τάλλας, μαθήτευσε ακόμα και στο πλευρό του Στανισλάβκσι στη Μόσχα, ενώ δούλεψε ως μοντέρ στα στούντιο της MGM. Το 1954, συγκινημένος από τις αφηγήσεις ενός έλληνα φίλου του για όσα είχαν διαδραματιστεί στην κατοχή, έρχεται στην Ελλάδα και γυρίζει την ταινία "Ξυπόλυτο Τάγμα", με πενιχρά μέσα και ερασιτέχνες ηθοποιούς. Παράλληλα, πριν και μετά την πρώτη του ελληνική ταινία, σκηνοθετεί στο Χόλυγουντ. 

Το 1955 επιστρέφει στην πατρίδα όπου και παντρεύεται την Άννα Μπράτσου, ενώ διδάσκει και στις κινηματογραφικές σχολές της εποχής. Οι γνώσεις και η εμπειρία του τον καθιστούσαν ιδανικό να διδάξει σινεμά, η τάση όμως της ελληνικής φιλμογραφίας πήγε προς άλλη κατεύθυνση. Η "Αγιούπα" αποτελεί σαφή ένδειξη της εμπειρίας του ως σκηνοθέτη (αλλά και παραγωγού), καθώς αναδεικνύει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το "παράξενο" σενάριο του Νότη Περγιάλλη, διδάσκοντας με απόλυτη κινηματογραφική συνέπεια τους ρόλους στους δύο βασικούς του πρωταγωνιστές (όχι τυχαία, παρακολουθούμε μια από τις καλύτερες μακράν ερμηνείες του -εν γένει αδιάφορου- Μιχάλη Νικολινάκου). Ως αποτέλεσμα, έχουμε μια 100% ελληνική ταινία ιδωμένη όμως με μια διεθνή ματιά, πέρα από τα φολκλόρ και τις εμμονές των εδώ σκηνοθετών (μολονότι ακόμα στα χρόνου του '50, το ελληνικό σινεμά δεν είχε ξεπέσει). Η ασπρόμαυρη φωτογραφία του Κώστα Θεοδωρίδη και η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι συντελούν στη δημιουργία αυτού του αλλόκοσμου ύφους, που όμως αποτυπώνεται στην οθόνη με ωμό ρεαλισμό. Εν μέρει γουέστερν, εν μέρει αισθηματικό δράμα, η "Αγιούπα" έκανε τη διαφορά στην ιστορία του ελληνικού σινεμά, ενώ εξαιρετικά διαβάζω πως τα πήγε και στο εξωτερικό, στις αίθουσες των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας όπου προβλήθηκε.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.