120 battements par minute (2017)

Ελληνικός τίτλος: 120 χτύποι το λεπτό

Δραματική ταινία των Film Distribution/Memento, σε σκηνοθεσία Ρομπέν Καμπιγιό, με τους Ναουέλ Περέζ Μπισκαγιάρ, Αρνώ Βαλουά, Αντέλ Αινέλ, Αντουάν Ράιναρτζ. 

Παρίσι, αρχές δεκαετίας '90. Το γαλλικό παρακλάδι της οργάνωσης ACT UP οργανώνει ακτιβιστικές δράσεις για την καλύτερη ενημέρωση του κοινού και την αντίδραση των αρχών για τη μάστιγα του AIDS που θέριζε ζωές εκείνη την εποχή, την ίδια στιγμή που το κράτος κοιτούσε αλλού, περιορισμένο σε μια γραφειοκρατική αντιμετώπιση του προβλήματος. Οροθετικά στην πλειοψηφία τους τα μέλη της οργάνωσης, μάχονται αποφασισμένα κόντρα στο κατεστημένο και κόντρα στον χρόνο που τους κατατρώει την ίδια τη ζωή.

Με μια λέξη: Ταινιάρα! Ένας χείμαρρος εικόνων, ήχων, πόνου, έρωτα, μάχης, αισιοδοξίας, απελπισίας και ελπίδας που αντανακλά στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών τους που όλοι τους κεντάνε, είτε έχουν ρόλους πρώτης γραμμής είτε δρουν ενισχυτικά στο βάθος του κάθε πλάνου. Είχα καιρό να δω ταινία που να με αρπάξει από τα πρώτα της λεπτά και να με κρατήσει με το στομάχι σφιγμένο μέχρι το τέλος, ρίχνοντας χαστούκια συγκίνησης αλλά και χαράς, με περιτύλιγμα αγωνίας. Γύρισε σπουδαία ταινία αυτός ο Ρομπέν Καμπιγιό, μόλις η τρίτη του μεγάλου μήκους, μολονότι τον είχαμε ήδη γνωρίσει ως σεναριογράφο και μοντέρ στις ταινίες "Ελεύθερος ωραρίου" και "Ανάμεσα στους τοίχους". Το έχει όμως και ως σκηνοθέτης, και πρωτίστως το έχει γιατί συνυπογράφοντας το σενάριο με τον Φιλίπ Μανζό αλλά και το μοντάζ μαζί με τη Στεφανί Λεζέ και την Αννίτα Ροθ κάνει την ταινία πλήρως δική του. Προσέξτε, όμως, την κάνει δική του όχι επειδή την έχει δει auteur και καλά, αλλά γιατί την ξέρει μέσα-έξω, από την ιδέα και την εκτέλεση μέχρι το τελικό της πακετάρισμα και το κόψε-ράψε, με αποτέλεσμα να βάζει σε κάθε καρέ τα σώψυχά του. Κι όσο εκείνος βάζει τα δικά του σώψυχα στην ταινία, άλλο τόσο οι ηθοποιοί βγάζουν τα δικά τους στην οθόνη. 

Τι καστ είναι αυτό! Τι πρόσωπα, τι κινήσεις, τι βλέμματα, τι ανάσες. Ο Ναουέλ Περέζ Μπισκαγιάρ (Σων) και ο Αρνώ Βαλουά (Νατάν) είναι ίσως από τα πιο καταραμένα ζευγάρια που έχουμε δει στο σινεμά, παθιασμένοι μεταξύ τους, αφοσιωμένοι και ταυτόχρονα να κουβαλάνε τους δικούς τους διαβόλους και τριβόλους. Ταγμένοι στον σκοπό τους εντός της οργάνωσης αλλά και στην κοινή τους ζωή, αυτοί οι δύο φαινομενικά τόσο αντίθετοι άντρες μοιάζουν να γίνονται ένα και να σέρνουν -λες και είναι μόνοι τους- τον χορό στην ταινία. Δεν είναι, όμως, μόνοι τους. Έχουν παρέα και ένα εξαιρετικό κάστ από β' ρόλους, με πρώτο και καλύτερο τον Αντουάν Ρέιναρτζ στον ρόλο του Τεμπώ, του εκπροσώπου της οργάνωσης, δυναμικού αλλά και φιλόδοξου, αποφασισμένου αλλά όχι και τόσο δημοφιλούς, που υπόγεια, με κάθε του βλέμμα και κάθε του λέξη, βγάζει μια πίκρα και μια ζήλια για αυτό που ίδιος δεν μπόρεσε να ζήσει. Είναι και η Αντέλ Αινέλ, σε ρόλο όχι τόσο αβανταδόρικο, αλλά που η ίδια τον κάνει ουσιαστικό, παίζοντας με μια ντοκυμαντερίστικη ρεαλιστικότητα. Είναι και όλοι οι υπόλοιποι, ο 16χρονος Μαξ, στο πρόσωπο του αθώου αλλά σκάνδαλου και εκρηκτικά έφηβου Φελίξ Μαριτώ, με την Κατρίν Βινατιέ στον ρόλο της μητέρας του -επίσης μέλος της οργάνωσης. Είναι και ο τραγικός Σιμόν Μπουργκάντ, στον σύντομο αλλά σπαρακτικό ρόλο του Λυκ, είναι και αέρινα πραγματική Σααντία Μπενταγέμπ στον ρόλο της μητέρας του Σων. Είναι και όλοι άλλοι (και είναι πολλοί) που δυστυχώς δεν μπορούν να αναφερθούν αναλυτικά, αλλά που αποτελούν θεμελιώδεις λίθους στην αφήγηση και στο σύνολο της ταινίας. 

Η μαγκιά του φιλμ είναι πως κατορθώνει να συνδυάσει εξαιρετικά την αληθοφάνεια ενός σινεμά τεκμηρίωσης με το συναίσθημα της μυθοπλασίας, σε ένα γλυκό πάντρεμα που συνεπαίρνει. Επικουρικά (και εξίσου πρωταγωνιστικά) συνεισφέρουν η φωτογραφία της Ζαν Λαπουαρί, με κόντρα χρώματα και φωτισμούς που ακολουθούν τους χτύπους της καρδιάς του φιλμ, με ύφος ρεπορτάζ και ονειρικής σεκάνς ταυτόχρονα και η εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στους ήχους που "παντρεύονται" τη δράση σαν έξτρα φωνή που αφηγείται, αλλά και τη μουσική του Αρνώ Ρεμποτινί που κι αυτή από την πλευρά της δίνει σάρκα και οστά στα πλάνα.