Νοτιάς (2016)

Δραματική κομεντί του Τάσου Μπουλμέτη, με τους Γιάννη Νιάρρο, Θέμη Πάνου, Μαρία Καλλιμάνη, Αργύρη Ξάφη, Ερρίκο Λίτση, Όμηρο Πουλάκη, Μελισάνθη Μαχούτ. 

Ο Σταύρος μεγαλώνει ήρεμα και απροβλημάτιστα στο αστικό αθηναϊκό σπίτι του, όταν κάπου εκεί στο 1969 τον χτυπούν ο έρωτας και η εφηβεία. Κατακούτελα! Στην προσπάθειά του να αποδράσει από την παραζάλη που του προκαλούν οι -φαντασιακές- ερωτικές του απογοητεύσεις, ο Σταύρος καταφεύγει στους μύθους της αρχαιότητας ή στους ήρωες της Επανάστασης του '21 και τους αποδομεί. Στο δικό του μυαλό, ο Μινώταυρος ξεμάλλιασε και καταβρόχθισε τον Θησέα, ενώ οι Σουλιώτισσες έπεσαν από τον γκρεμό χορεύοντας μεν, αλλά σώθηκαν από τις φούστες τους που έγιναν αλεξίπτωτα. Μεγαλώνοντας, ο Σταύρος ερωτεύεται ξανά και στη φαντασία του ζει και πάλι τα μεγάλα ταξίδια (σαν αυτά που θεωρητικά έκανε κάποτε ο ναυτικός πατέρας του), προδίδεται από τις αγάπες του και αποδομεί ξανά τους μύθους, μέχρι να ερωτευτεί ξανά. Για να ξανακάνει τα ίδια, φτου κι από την αρχή. 

Μια ταινία για ένα παιδί που δεν μεγαλώνει ποτέ ή για έναν άντρα που παρέμεινε για πάντα παιδί στον τρόπο με τον οποίο βλέπει τον κόσμο. Με μια βαθιά σινεφίλ διάθεση (κυριολεκτικά, λόγω της αγάπης του για το σινεμά), ο Τάσος Μπουλμέτης, στη δεύτερη ταινία του μετά την Πολίτικη Κουζίνα, αφηγείται εν μέρει τη δική του ιστορία ως παραμυθά και παράλληλα την ιστορία μιας χώρας κι ενός έθνους που στα δύσκολα κατέφευγε πάντοτε στους μύθους. Φιλόδοξο project, γλυκόπικρο, σε μια πλούσια παραγωγή με εντυπωσιακά εφφέ (τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα) ο Νοτιάς γίνεται το σύγχρονο αστικό παραμύθι μας. Το σενάριο, που υπογράφει ο ίδιος ο σκηνοθέτης, έχει μια παιχνιδιάρικη πειραχτική διάθεση, και σατιρίζει εποχές και καταστάσεις γνώριμες σε όλους όσοι είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε την ελληνική πραγματικότητα με ειλικρίνεια. Εκεί, όμως, συνοψίζονται και τα προβλήματα της ταινίας, καθώς η παιχνιδιάρικη διάθεση του σεναρίου κοντράρει την ακαδημαϊκή σκηνοθετική αντιμετώπιση, από την οποία λείπει η τρέλα που χαρακτηρίζουν τα λόγια και οι σκέψεις που ακούγονται. Την ίδια στιγμή -μολονότι στο σύνολό της η ταινία χαίρει αξιοπρεπών ερμηνειών- λείπει ο μεγάλος πρωταγωνιστής, η μεγάλη φιγούρα που θα σε παρασύρει στην τρέλα της και θα σε κάνει να ζήσεις το ταξίδι στην φαντασία του κεντρικού ήρωα. Ως αποτέλεσμα, η ταινία (που αναμφισβήτητα είναι από τις καλύτερες και στην ουσία τους φιλόδοξες της σύγχρονης παραγωγής) έχει να επιδείξει πολλές καλές στιγμές, αλλά στο σύνολό της δεν είναι κάτι περισσότερο από μια συρραφή καλών στιγμών.