The young pope (2016)

Υπήρξε αναμφισβήτητα το τηλεοπτικό γεγονός του 2016, αφού ένωσε σε μια σειρά 10 επεισοδίων έναν αδιαφιλονίκητο κινηματογραφικό σταρ, τον Τζουντ Λω, και τον διακεκριμένο ιταλό σκηνοθέτη Παόλο Σορεντίνο, γνωστό και αγαπημένο ήδη για τις ταινίες "Η τέλεια ομορφιά", "Εκεί που χτυπά η καρδιά μου" και "Νιότη". 

Σε συμπαραγωγή τριών τηλεοπτικών κολοσσών, του αμερικανικού HBO, του γαλλικού Canal+ και του βρετανικού Sky, ο "νεαρός Πάπας" συγκέντρωσε επάνω της βλέμματα όλων με το που ανακοινώθηκαν τα γυρίσματά. Στη σειρά παρακολουθούμε τη φανταστική ιστορία του νεοεκλεγέντος Πάπα Πίου του 13ου, κατά κόσμον Λένυ Μπελάρντο, που είναι ο πρώτος Αμερικανός που διοικεί το Βατικανό και την Καθολική Εκκλησία. Ορφανός, μεγαλωμένος σε εκκλησιαστικό ίδρυμα στις ΗΠΑ, και με μια παγιωμένη αίσθηση εγκατάλειψης από του γονείς του, ο Λένυ μπαίνει αποφασιστικά στο Βατικανό, αποφασισμένος να ξηλώσει καθεστώτα και πολιτικές ολόκληρων ετών, με μια διεστραμμένη εμμονή να επαναφέρει την Καθολική Εκκλησία σε πρότερες εποχές δόξας. 

Έτσι, λοιπόν, ξεκινά μια ιστορία που αρχικά έμοιαζε να είναι η εκκλησιαστική εκδοχή του House of Cards, με τον νεοεκλεγμένο Πάπα να αντιμάχεται όλο το πολιτικό σύστημα που είχε βαλτώσει. Με έναν Τζουντ Λω να βγαίνει στην οθόνη και να την κάνει να λάμπει, με μια προσεγμένη στην κάθε της λεπτομέρεια ερμηνεία, σε έναν ρόλο που απαιτεί στόφα σταρ αλλά και που πανεύκολα θα μπορούσε να γίνει καρικατούρα, η σειρά ξεκίνησε δυναμικά και πολλά υποσχόμενη. Συναρπαστικοί και οι β' ρόλοι, με κορυφαίο του χορού τον Σίλβιο Ορλάντο στον ρόλο του Καρδιναλίου Βοϊέλο, αλλά και τους Χαβιέ Καμάρα, Νταϊάν Κήτον, Λυντβίν Σενιέ, Τζέημς Κρόμγουελ, Σεσίλ ντε Φρανς και Σκοτ Σέφερντ. Ο σκηνοθέτης Πάολο Σορεντίνο δεν φοβήθηκε την τηλεόραση και τις συμβάσεις της και αντιμετώπισε το κάθε επεισόδιο με κινηματογραφική αισθητική, επενδύοντας στην υπέροχη φωτογραφία και σε κάδρα φτιαγμένα για τη μεγάλη οθόνη, μακριά από τα υποχρεωτικά, για το μέσο, γκρο πλαν. 

Υψηλής αισθητικής και εξαιρετικά καλοπαιγμένη, η σειρά ξεχώριζε για το ύφος, την ιστορία αλλά και τα θέματα που τολμούσε να αγγίξει. Όμως, υπάρχει ένα προβληματάκι στο όλο εγχείρημα, και αυτό ακούει στη λέξη "σενάριο", το οποίο υπογράφει ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Κι εκεί δυστυχώς, το καράβι έμπαζε νερά. Κατ'αρχάς υπήρχε μια αναποφασιστικότητα ως προς την αυτοτέλεια ή όχι του κάθε επεισοδίου, με αποτέλεσμα κάποιες ιστορίες να τραβάνε άνευ λόγου και κάποιες άλλες να τελειώνουν κάπως βεβιασμένα, συμπαρασύροντας το κεντρικό στόρυ που έδειχνε αποσπασματικό. Για παράδειγμα, η ιστορία με τον "άγιο" βοσκό που υποστήριζε πως είχε τα ιερά στίγματα του Εσταυρωμένου και πως πραγματοποιούσε θαύματα, ενώ είχε τη δυναμική να πει πολλά, μία που τον είδαμε, μία που τον χάσαμε. Αντίστοιχα, η ιστορία του παιδικού του φίλου και νυν Καρδιναλίου Ντυσολιέ, δεν έχει τη δυναμική που θα έπρεπε να έχει στην εξέλιξη της ιστορίας, οπότε μολονότι ενδιαφέρουσα και τραγική από μόνη της, ως προς τη συνολική έκβαση είναι άστοχη. Οι ίδιες σεναριακές αδυναμίες είναι εμφανείς και στον κεντρικό ήρωα, του οποίου τις πράξεις απολαμβάνουμε μεν αλλά δεν είμαστε και 100% σίγουροι ότι τις κατανοούμε, αφού ο ίδιος ο χαρακτήρας δεν είναι ξεκάθαρος ως προς τις προθέσεις του. Εν κατακλείδι, έχουμε ένα πολύ καλό δείγμα τηλεοπτικής δουλειάς, που αν επέλεγε να επενδύσει λίγο περισσότερο στο ουσιαστικό βάθος της αφήγησης παρά σε αποσπασματικά γεγονότα θα μπορούσε να ήταν άρτια.