Une vie (2016)

Ελληνικός τίτλος: Η ζωή μιας γυναίκας

Δραματική ταινία της ΜΚ2, σε σκηνοθεσία Στεφάν Μπριζέ, με τους Ζυντίτ Κεμλά, Ζαν-Πιερ Νταρουσέν, Γιολάντ Μορώ, Σουάν Αρλώ, Νινά Μερίς, Φίνεγκαν Όλντφηλντ. 

Η ιστορία της Ζαν Λε Περτουί ντε Βω, κόρης ευκατάστατου κτηματία, η ζωή της οποίας παίρνει απρόσμενη τροπή μετά τον έρωτα και τον γάμο της με τον γοητευτικό και φαινομενικά αθώο Ζυλιέν ντε Λαμάρ. 

Ο Στεφάν Μπριζέ, σκηνοθέτης ιδιαίτερα γνωστός για την ταινία του Ο Νόμος της Αγοράς, διασκευάζει για το σινεμά το πρώτο μυθιστόρημα του Μωπασάν, που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες το 1883, στο καθημερινό φύλλο Gil Blas, και το οποίο "διαβάζει" με μια διαφορετική ματιά και το αποδίδει με μια σύγχρονη οπτική. Διττά σύγχρονη για την ακρίβεια, καθώς η ταινία χαρακτηρίζεται από έναν φρέσκο, σημερινό κινηματογραφικό αέρα και την ίδια στιγμή δείχνει σαν να είναι σύγχρονη της εποχής της, καθώς, αν υπήρχε σινεμά τότε, κάπως έτσι θα είχε γυριστεί. Μακριά από τους γνώριμους ανάλαφρους εντυπωσιασμούς που χαρακτηρίζουν τις αντίστοιχες ταινίες εποχής, ο Μπριζέ επικεντρώνει στο θέμα του χωρίς την παραμικρή διάθεση ωραιοποίησης και ρομαντικών φρου-φρου, με αποτέλεσμα η ιστορία της Ζαν να αποδίδεται βαθιά ρεαλιστική και ζοφερά αληθινή. Με ένα κάδρο αυστηρά τετράγωνο και τον ήχο -στα όρια του μονοφωνικού- να επικεντρώνεται στο κεντρικό ηχείο της οθόνης, ο Μπριζέ περιορίζει τον χώρο της δράσης, αναγκάζοντας το βλέμμα μας να καρφωθεί σε ένα σημείο, χωρίς ιδιαίτερη προοπτική και ορίζοντα, ακριβώς όπως και η ζωή της πρωταγωνίστριάς του. Την ίδια στιγμή, με το βλέμμα μας σταθερό, δεν αφήνουμε το μάτι μας να πλανηθεί αλλού, οπότε και δεν χάνουμε στιγμή από τις εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών του, τους οποίους αναγκαζόμαστε να κοιτάμε κατάματα. 

Απειλητικός όσο και γοητευτικός, με βλέμμα φιδίσιο, ο Σουάν Αρλώ παίζει με ροή και δύναμη τον ρόλο του συζύγου της, ενώ η καρατερίστα Γιολάντ Μορώ είναι εξαίσια στον ρόλο της μητέρας. Η ταινία, όμως, ανήκει στη σχετικά πρωτοεμφανιζόμενη σε πρωταγωνιστικό ρόλο Ζυντίτ Κεμπλά, η οποία, με κάθε λέξη, με κάθε βλέμμα, με κάθε σχεδόν απαρατήρητη σύσπαση του προσώπου της μετουσιώνεται στην ηρωίδα που χάνει σχεδόν τα πάντα, πιστή μέχρι τέλους στον ρόλο της γυναίκας που καλείται να παίξει. Στο στόχαστρο του συγγραφέα, αλλά και του σκηνοθέτη, δεν μπαίνει η κοινωνική θέση που είχαν οι γυναίκες της εποχής, αλλά οι διαχρονικοί, διαδοχικοί ρόλοι της κάθε γυναίκας: ερωμένη, σύζυγος, μητέρα. Η Ζαν δεν κατηφορίζει στα τάρταρα επειδή η εποχή όπου ζούσε δεν της επέτρεπε ελευθερίες. Χάνει τον κόσμο επειδή η ίδια επέλεξε να αφοσιωθεί -σταδιακά- και στους τρεις ρόλους της, Φαινομενικά αφελής και ευκολόπιστη, πέφτει θύμα της υποκειμενικής της αλήθειας, που δεν της επέτρεπε να αποδεχθεί τα ψέματα των άλλων ή την υποκρισία της θρησκευτικής ηθικής. Μια γυναίκα που μεγαλώνει αλλά που δεν σκληραίνει και που αποζητά την επιβεβαίωση του ρόλου της και της αλήθειας της. Σπαρακτικό και βαθιά αληθινό.