X-Men: Apocalypse (2016) (3D)

Κόμικ περιπέτεια φαντασίας των Fox/Marvel, σε σκηνοθεσία Μπράυαν Σίνγκερ, με τους Τζέημς ΜακΑβόυ, Μάικλ Φασμπέντερ, Τζένιφερ Λώρενς, Νίκολας Χουλτ, Όσκαρ Άιζακ, Ρόουζ Μπερν, Ήβαν Πήτερς, Σόφι Τέρνερ Τάυ Σέρινταν, Λούκας Τιλ. 

Τα μέλη μιας αρχαίας θρησκευτικής κάστας ξυπνούν τον Απόκαλυψ, τον πρώτο μεταλλαγμένο από καταβολής κόσμου. Ένα πανίσχυρο πλάσμα, στα όρια της θεϊκής υπόστασης, που στόχο του έχει την εξάλειψη του ανθρώπινου είδους από προσώπου Γης και την παράδοσή της στους μεταλλαγμένους. 

Όταν ο Απόκαλυψ (κατά κόσμον Εν Σαμπά Νουρ) έκανε την εμφάνιση του στα περιοδικά της σειράς, το 1986, προκάλεσε μεγάλη αίσθηση, ενώ δύο χρόνια αργότερα ήταν ο πρωταγωνιστής ενός επικού κύκλου ιστοριών που σημάδεψαν ως κοσμοϊστορικό γεγονός την ιστορία X-Men, διαμορφώνοντας ουσιαστικά τον ρου των γεγονότων, ενώ γέννησε νέες ομάδες μεταλλαγμένων υπερηρώων και άλλαξε για πάντα το "Χ" σύμπαν της Marvel. Το hype που δημιουργεί το όνομα του Απόκαλυψ, σε συνδυασμό με τις δύο υπερ-επιτυχημένες, από κάθε άποψη, ταινίες της δεύτερης τριλογίας των X-Men ("Η πρώτη γενιά" και "Ημέρες ενός ξεχασμένου μέλλοντος") ανέβασαν τον πήχυ της προσμονής στα ύψη. 

Είναι, όμως, αυτή εδώ η ταινία ανάλογη του έντυπου παρελθόντος των ηρώων της; Κατηγορηματικά, όχι. Η επιλογή και η καθοδήγηση του Όσκαρ Άιζακ στον ρόλο του μεταλλαγμένου Θεού δεν ήταν η πιο ενδεδειγμένη, καθώς στο πρόσωπό του ο Απόκαλυψ φαντάζει ως ένας μικρός, κακομαθημένος μεταλλαγμένος, το μέγεθος των δυνάμεων του οποίου δεν αντιλαμβανόμαστε ποτέ. Και επειδή εδώ μάς αφορά η ταινία και όχι η ιστορία των κόμικ πίσω από αυτήν, είναι ακριβώς η συμπεριφορά, η στάση, η ερμηνεία και το μικρόσωμο παράστημα του Άιζακ που καθορίζουν το συνολικό ύφος του φιλμ. Σε αντίθεση με τις δύο προηγούμενες ταινίες, αυτή εδώ φαντάζει "μικρή", υστερεί σε μεγαλείο και αρκείται να εντυπωσιάσει με τα -ομολογουμένως- εξαιρετικά εφφέ της και φυσικά τη δράση της, η οποία όμως φαντάζει αναμενόμενη. Εδώ υποτίθεται ότι έχεις να κάνεις με ένα πλάσμα που απειλεί την ανθρωπότητα ως είδος, και τελικά όλα ξεμπερδεύουν με κάμποσες -μεταλλαγμένς- σφαλιάρες. Σε επίπεδο χαρακτήρων και ερμηνειών, το τρίο ΜακΑβόυ, Φασμπέντερ και Λώρενς σώζει και με το παραπάνω τα προσχήματα, αλλά δυστυχώς δεν αρκεί απέναντι στο μέτριο σύνολο των υπολοίπων.