The Poseidon adventure (1972)

Ελληνικός τίτλος: Η περιπέτεια του Ποσειδώνα

Περιπέτεια της Fox, σε σκηνοθεσία Ρόναλντ Νημ, με τους Τζην Χάκμαν, Έρνεστ Μπόργκνάιν, Ρεντ Μπάτονς, Κάρολ Λύνλεϋ, Στέλλα Στήβενς, Σέλλεϋ Γουίντερς, Πάμελα Σου Μάρτιν. 

Παραμονή πρωτοχρονιάς, το γερασμένο κρουαζιερόπλοιο Ποσειδών ταξιδεύει από τη Νέα Υόρκη για Αθήνα. Αμέριμνοι οι επιβάτες γιορτάζουν την αλλαγή του χρόνου, όταν ένας υποθαλάσσιος σεισμός στα βορειοδυτικά της Κρήτης στέλνει προς το μέρος τους ένα τεράστιο παλιρροϊκό κύμα, το οποίο αναποδογυρίζει το καράβι. 

Ήταν η εποχή που το Χόλυγουντ ανακάλυπτε τις ταινίες καταστροφής, ως ευκαιρία εντυπωσιακού θεάματος και ενός καστ πολλών αστέρων. H Fox, με τον "Ποσειδώνα" μοιάζει να άνοιξε τον δρόμο για το συγκεκριμένο είδος, με τον "Σεισμό" της Universal και τον "Πύργο της Κολάσεως" της Warner (σε συμπαραγωγή με τη Fox) να ακολουθούν το 1974. Η ιδέα ήταν απλή: Μαζεύεις ένα καστ με μεγάλαά ονόματα, επιλέγεις μια μαζική καταστροφή (σεισμός, πυρκαγιά, ναυάγιο) και βάζεις τους πρωταγωνιστές σου να την αντιμετωπίσουν, παρουσιάζοντας ένα παζλ από τις μικρές, προσωπικές τους ιστορίες, επιστρατεύοντας ταυτόχρονα εντυπωσιακά οπτικά εφφέ. Το μόνο πρόβλημα στις περισσότερες από τις ταινίες αυτές ήταν πως ουσιαστικά βασίζονταν στην απεικόνιση του μεγάλου γεγονότος, κάπου στα 30 λεπτά από την έναρξη της ταινίας και μετά από αυτό, το χάος. Προσχηματικοί διάλογοι, μεγαλοστομίες, ηρωισμοί και οι απαραίτητες θυσίες (συνήθως από τους φαινομενικά αδύναμους) δεν ήταν αρκετά για να κρατήσουν την ιστορία στο ύψος της. 

Αναμφισβήτητα, στα χρόνια τους εντυπωσίαζαν, αλλά σήμερα (για να γυρίσουμε και στον Ποσειδώνα), δείχνουν ντεμοντέ και κουρασμένες, ακριβώς επειδή, τεχνικά, το στοιχείο εντυπωσιασμού τους έχει χαθεί. Στη συγκεκριμένη ταινία (που φροντίζει να μας ενημερώσει από τους τίτλους έναρξης ότι η πλειοψηφία των επιβατών πνίγηκε), μετά τη σκηνή του ναυαγίου και του πλοίου που αναποδογυρίζει (ομολογουμένως εντυπωσιακή για τα χρόνια της), όλο το φιλμ αναλώνεται στην ιστορία μιας χούφτας επιβατών που εκβιάζουν την αυτοθυσία και τη συγκίνηση, ενώ την ίδια στιγμή συζητούν σαν να μην έχει συμβεί τίποτα απολύτως, και μάλιστα με υπερβολικές ερμηνείες που κάνουν τα τεκταινόμενα ακόμη λιγότερο πιστευτά. Χρειάστηκαν να περάσουν πολλά χρόνια για να έρθει ο Τζέημς Κάμερον, με τον "Τιτανικό" για να μας μάθει πώς αναδεικνύεις μια ταινία καταστροφής, σε σινεμά που αφορά τους πάντες.