Moonlight (2016)

Δραματική ταινία του Μπάρυ Τζένκινς, με τους Άλεξ Ρ. Χίμπερτ, Άστον Σάντερς, Τρεβάντε Ρόουντς, Ναόμι Χάρις, Τζανέλ Μονάε, Τζάντεν Πάινερ, Τζαρέλ Τζερόμ, Αντρέ Χόλλαντ, Μαχερσάλα Αλί. 

Τρεις καθοριστικές στιγμές από τρεις διαφορετικές φάσεις της ζωής του Σαϊρόν, ενός μαύρου που μεγαλώνει, ανακαλύπτει τον εαυτό του και ενηλικιώνεται μέσα σε μια σκληρή γειτονιά του Μαϊάμι. 

Χωρισμένη σε τρία κεφάλαια, η σπαρακτική αυτή ταινία μπαίνει στο πετσί του ήρωά της (εξαιρετικά ερμηνευμένου με συνοχή από τους τρεις διαφορετικούς ηθοποιούς που τον ενσαρκώνουν στις τρεις διαφορετικές ηλικίες) και μας ταξιδεύει μαζί του στην αναζήτηση του εαυτού του. Με ένα χαρισματικό καστ (εξαιρετικός και με βαθιά εσωτερικότητα ο Μαχερσάλα Άλι στον ρόλο του σκληροτράχηλου έμπορου ναρκωτικών που παίρνει τον Σαϊρόν υπό την προστασία του, όταν ήταν μικρός, καταιγιστική και η Ναόμι Χάρις στο ρόλο της ναρκομανούς μητέρας του), μια φαινομενικά απλή αλλά τόσο περιγραφική φωτογραφία και μουσικές που δίνουν το στίγμα της κάθε στιγμής, το Moonlight είναι ένα ξεκάθαρο δημιουργικό δείγμα του σύγχρονου αμερικανικού σινεμά, που, μακριά από παθογένειες, ερασιτεχνισμούς και εμμονές, ανακαλύπτει νέους αφηγηματικούς δρόμους. Από το γεμάτο απορία και φόβο βλέμμα του 9χρονου Σαϊρόν, σε αυτό το γεμάτο ελπίδα και προσμονή βλέμμα του ενήλικα πλέον ήρωά μας στο φινάλε, η ταινία είναι ένα καθοριστικό και ουσιώδες ταξίδι αυτογνωσίας, σε ένα περιβάλλον βαθιά ρατσιστικό (από μαύρους σε μαύρους), κόντρα στα ταμπού (είναι απολύτως ok να πουλάς ναρκωτικά και να έχεις μάνα πόρνη, αλλά όχι να είσαι ομοφυλόφιλος) και με γνώμονα την αγάπη. 

Γροθιά ανθρωπιάς και ειλικρίνειας, το Moonlight (το οποίο δεν αντιλαμβάνομαι γιατί δεν αποδόθηκε στα ελληνικά, αφού ο τίτλος εξηγείται απόλυτα) είναι από αυτές τις μικρές ταινίες που μέσα τους κρύβουν μεγάλη δύναμη. Η αλήθεια είναι πως σε σχέση με αυτά που έχετε διαβάσει ή με όσα γράφω τώρα, η ταινία στην πρώτη της ανάγνωση μπορεί να μην σας εντυπωσιάσει τόσο, αφού ενδεχομένως θα περιμένετε κάτι πιο γκραντιόζο και εντυπωσιακό. Με κάθε ώρα που περνάει, όμως, μετά τους τίτλους τέλους, αφήνει το καταστάλαγμά της μέσα σας, και είναι αυτές οι στιγμές της, τα λόγια της, τα βλέμματά της που βγάζουν ρίζες στην ψυχή σας. Και αυτό είναι το μεγαλείο της. Με δυο κουβέντες, μολονότι η ιστορία και το κοινωνικό της περιβάλλον φαντάζουν ξένα σε σχέση με τη δική μας "καθώς πρέπει" πραγματικότητα, το βιωματικό ταξίδι του Σαϊρόν στην ταινία θα μπορούσε να είναι η ουσιαστική αναζήτηση της ταυτότητας του καθενός μας. Αν κλείσουμε τα μάτια για λίγο, εύκολα συνειδητοποιούμε πως όλοι κουβαλάμε μέσα μας το δικό μας γκέτο: αυτό που μας ταλαιπώρησε, αυτό που μας γαλούχησε, αυτό από το οποίο θελήσαμε (ή ελπίζαμε) να ξεφύγουμε, αυτό που τελικά καθόρισε ασυναίσθητα τις επιλογές μας.