Ανοιχτή επιστολή (1967) (Α/Μ)

Δραματική ταινία του Στούντιο Άλφα, σε σκηνοθεσία Γιώργου Σταμπουλόπουλου, με τους Νικηφόρο Νανέρη, Ελένη Θεοφίλου, Μπέτυ Αρβανίτη. 

Λίγο πριν το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών, ένας νέος άντρας προσπαθεί να βγάλει άκρη με τη ζωή του, αναλογιζόμενος και όλα όσα τον οδήγησαν έως εκεί. 

Απέναντι στις λαμπερές παραγωγές της Finos και των άλλων κινηματογραφικών εταιρειών της εποχής που γέμιζαν τις αίθουσες, είχε αρχίσει ήδη να αναπτύσσεται και ένα άλλο ελληνικό σινεμά. Ένα σινεμά που ήθελε να μιλήσει για τις καταστάσεις της εποχής, για τον τρόπο και τις συνθήκες της ζωής, αλλά και για το παρελθόν της χώρας που οδήγησε στο τότε (αλλά και στο τωρινό) παρόν της. Επηρεασμένο από το ευρωπαϊκό σινεμά που δημιουργούσε σχολές και τάσεις, αυτός ο "άλλος" ελληνικός κινηματογράφος κατέβαινε σε επίπεδα άγνωστου για την εποχή ρεαλισμού και κοινωνικής κριτικής, επιθυμώντας να ορθώσει λόγο και ανάστημα. 

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η ενδιαφέρουσα -για αρχειακούς και μόνο λόγους- "Ανοιχτή επιστολή" του Γιώργου Σταμπουλόπουλου, που βγάζει την κάμερά του στους δρόμους της Δραπετσώνας και του Πειραιά για να αφηγηθεί μια ιστορία απόγνωσης ενός ανθρώπου και συνάμα μιας ολόκληρης χώρας. Δυστυχώς, όμως, η ταινία πάσχει από τις παθογένειες του "ανεξάρτητου" ελληνικού σινεμά, και οι οποίες στιγμάτισαν στη συνέχεια αυτό που αποκαλούμε "σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο". Καλές οι ιδέες και οι προθέσεις της ταινίας, αλλά άπειρες οι αδυναμίες της (και δεν αναφέρομαι στις τεχνικές). Κόσμος πάει κι έρχεται, χαρακτήρες εμφανίζονται για να εξαφανιστούν μετά, σενάριο χωρίς τελικό προορισμό και τελικά μένουν μόνο οι σεκάνς των παιδικών χρόνων του ήρωά μας να έχουν κάποια δυναμική, και η συγκροτημένη παρουσία της Ελένης Θεοφίλου (ως ερμηνεία και ως χαρακτήρας) να σώζουν την ταινία στο σύνολό της. Στα μάτια του σημερινού θεατή φαντάζει ανολοκλήρωτη, όμως ως δείγμα εναλλακτικής δουλειάς για την εποχή της, αλλά και χάρη στα εξωτερικά πλάνα της σε έναν Πειραιά και μια Αθήνα που δεν υπάρχουν πια, αξίζει τον κόπο να την ανακαλύψετε.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Το αρχείο των ελληνικών ταινιών του Cinemano (μέχρι και τη δεκαετία του '70) βρίσκεται εδώ. Τις πιο ανεξάρτητες και όσες γυρίστηκαν από τα χρόνια του '80 και μετά, θα τις βρείτε εδώ.