Journal de France (2012)

Ντοκυμανταίρ της Wild Bunch, σε σκηνοθεσία του Ρεϋμόν Ντεπαρντόν και της Κλωντίν Νουγκαρέ, εν μέρει αυτοβιογραφικό, εν μέρει καταγραφή των μεγάλων (αλλά και των μικρότερων) γεγονότων που σημάδεψαν τα τελευταία χρόνια τον πλανήτη. 

Ο Ρεϋμόν Ντεπαρντόν θεωρείται σήμερα ένας από τους μεγαλύτερους δημιουργούς του γαλλικού σινεμά τεκμηρίωσης. Φωτογράφος, κινηματογραφιστής, σκηνοθέτης και σεναριογράφος, ο Ντεπαρντόν έχει περάσει μια ολόκληρη ζωή πίσω από το βιζέρ της κάμεράς του, έχοντας ταξιδέψει στις άκρες της Γης. Η Νουγκαρέ από την πλευρά της, ως παραγωγός και τεχνικός ήχου, αποτελεί από την ημέρα της γνωριμίας τους, το άλλο του μισό, τόσο στη δουλειά όσο και στη ζωή. Αν αυτός ήταν η εικόνα, εκείνη ήταν ο ήχος, με το αποτέλεσμα της αγαστής δημιουργικής συνεργασίας τους να καταγράφει μίλια φιλμ... Ντοκυμανταίρ, ρεπορτάζ, προσωπογραφίες. 

Το Journal de France, αποτελεί μια προσωπική κινηματογραφική εμπειρία για τους δύο δημιουργούς. Από τη μια, ο Ντεπαρντόν, ταξιδεύει με ένα φορτηγάκι στη Γαλλία και φωτογραφίζει τοπία και ανθρώπους που του κινούν το ενδιαφέρον, έτσι, χωρίς λόγο. Με μια κάμερα στούντιο, από τις παλιές, με τις φωτογραφικές πλάκες, ο Ντεπαρντόν σταματά το βανάκι του στη μέση ενός επαρχιακού δρόμου, για να απαθανατίσει το τοπίο που έχει μπροστά του, ακόμα κι αν χρειαστεί να περιμένει ώρες για το κατάλληλο φως. Με μια νοσταλγική, απολογητική διάθεση, ο ντοκυμανταιρίστας νιώθει τύψεις που δεν έχει καταγράψει τη Γαλλία όσο θα ήθελε, μολονότι έχει κάνει τον γύρο του κόσμου, φωτογραφικά και κυριολεκτικά. Από την άλλη, η Νουγκαρέ, η οποία δεν τον ακολούθησε στην περιήγησή του στη γαλλική ύπαιθρο (το ταξίδι με το αμάξι την διαλύει, όπως εξομολογείται), μένει πίσω για να ψάξει στο αρχείο του άντρα της και να μας χαρίσει ξεχωριστές και κάποιες ανέκδοτες σκηνές από τα ρεπορτάζ ή και τα ντοκυμανταίρ του, στήνοντας έτσι ένα άτυπο πανόραμα του μισού 20ού αιώνα. Έχει περίσσεμα αγάπης αυτή η ταινία, έχει ψυχή, και μολονότι παράταιρος ο συνδυασμός των φιλμ αρχείου με τη σημερινή περιήγηση στη γαλλική ύπαιθρο, στο τέλος καταλήγει να είναι μέρος της ζωής των δύο αυτών ανθρώπων που έμαθαν πώς να βλέπουν και να ακούν σωστά τον κόσμο μας και ταυτόχρονα μέρος της ιστορίας του πλανήτη.