Imperium (2016)

Ελληνικός τίτλος: Αυτοκρατορία

Περιπέτεια της Lionsgate, σε σκηνοθεσία Ντάνιελ Ραγκούσις, με τους Ντάνιελ Ράντκλιφ, Τόνι Κολέτ, Τρέησυ Λετς, Σαμ Τράμελ, Νέστορ Κάρμπονελ, Κρις Σάλλιβαν. 

Ένας νεαρός πράκτορας του FBI παρεισφρέει σε μια ομάδα νεοναζί στη Βιρτζίνια, οι οποίοι φαίνεται πως ετοιμάζουν ένα μεγάλο τρομοκρατικό χτύπημα που θα πυροδοτήσει τον εθνικό πόλεμο της λευκής κυριαρχίας. 

Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη Ντάνιελ Ραγκούσις (με κατά πάσα πιθανότητα ελληνικές ρίζες), ο οποίος είχε κάνει αίσθηση με το μικρού μήκους φιλμ "Haber", το οποίο ήταν και η διατριβή του στο πανεπιστήμιο Κολούμπια. Ο ίδιος υπογράφει και το σενάριο της "Αυτοκρατορίας", βασισμένος σε μια ιστορία του Μάικλ Τζέρμαν, τέως ομοσπονδιακού πράκτορα, με μεγάλη προϋπηρεσία ως μυστικός σε ομάδες ρατσιστών και ακροδεξιών στις ΗΠΑ. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο συναντάμε τον Ντάνιελ Ράντκλιφ, ο οποίος τα τελευταία χρόνια επιλέγει ρόλους κόντρα στο κινηματογραφικό του παρελθόν, προφανώς προσπαθώντας να πατήσει σε χαρακτήρες μίλια μακριά από τον μαθητευόμενο μάγο Χάρρυ Πότερ, ο οποίος θα τον στοιχειώνει για πάντα. Είναι καλός ηθοποιός ο Ράντκλιφ (είχα την τύχη να τον δω και στην παράσταση του "Έκβους" στο Λονδίνο) και, όπως αποδεικνύεται, τολμηρός και στις επιλογές του, αφού την ψάχνει δεξιά και αριστερά και δεν επαναπαύεται με την εύκολη λύση μιας αισθηματικής κομεντί, ας πούμε, που θα τον διευκόλυνε να κάνει το επόμενο βήμα. 

Όμως, είναι δύσκολο να τον δεις και να μην αντικρίσεις στο πρόσωπό του τον Χάρρυ Πότερ, κακά τα ψέματα. Το ίδιο συμβαίνει και στην αρχή της συγκεκριμένης ταινίας, όταν ο χαρακτήρας του, ο Νέητ Φόστερ, παρουσιάζεται λίγο φοβισμένος, άπειρος και μοναχικό σπασικλάκι, με αυτά τα μάτια τα γεμάτα απορία, λες και πέρασε για πρώτη φορά τις πύλες του Χόγκουαρτς. Όμως, τα πράγματα αλλάζουν άρδην, όταν με τη νέα σκίνχεντ εμφάνιση μπαίνει στις ακροδεξιές οργανώσεις και πλέον η επιτυχία της αποστολής αλλά και η επιβίωσή του εξαρτώνται αποκλειστικά από την ευστροφία του και την ικανότητά του να ελιχθεί. Κι εκεί ο Ράντκλιφ τα καταφέρνει μια χαρά, αφού με αλλαγμένη τη φωνή και το ύφος του και με ένα στήσιμο σώματος γεμάτο αυτοπεποίθηση και νεύρο (παρά τη μικροκαμωμένη του εμφάνιση), παίρνει τον ρόλο στα χέρια του και τον αποδίδει μια χαρά. Άνετη και πολύ φυσική και η Τόνι Κολέτ που μπορεί άνετα να κλέβει τις σκηνές που εμφανίζεται απλά και μόνο με την παρουσία της.

Δεν τους βοηθά πολύ, όμως, το σενάριο, καθώς ακούγεται λίγο επιφανειακό και εύκολο, με διαλόγους "στρατευμένους" και απόλυτα αναμενόμενους που δεν δίνουν την ευκαιρία ούτε στους ηθοποιούς να πάρουν πλήρως τον έλεγχο ούτε στην ιστορία να κορυφωθεί όπως σε κάνει να περιμένεις. Συνολικά δεν προδίδει το θέμα της ούτε τις προθέσεις της, περιορίζεται όμως στο πλαίσιο μιας εύπεπτης περιπέτειας.