Solo: A Star Wars Story (2017) (3D)

Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας της LucasFilm, σε σκηνοθεσία Ρον Χάουαρντ, με τους Άλντεν Έρενράιχ, Εμίλια Κλαρκ, Γούντυ Χάρελσον, Ντόναλντ Γκλόβερ, Θάντι Νιούτον, Πωλ Μπέτανυ, Τζούνας Σουοτάμο, Φοίμπι Γουώλερ-Μπριτζ. 

Σε έναν γαλαξία πολύ πολύ μακριά, πριν πολλά πολλά πολλά χρόνια (και μάλιστα πριν από το Επεισόδιο IV), ένας τυχοδιώκτης πιλότος, ο Χαν, μπλέκει σε μια περιπέτεια η οποία θα αποτελέσει την αρχή για τη μελλοντική του εμπλοκή στην Αντίσταση κατά της Αυτοκρατορίας. Με την αγαπημένη του κρατούμενη από τις Αρχές, εκείνος πρέπει να φέρει εις πέρας μιαν αποστολή πιστεύοντας πως έτσι θα την απελευθερώσει. Τα χρόνια, όμως, περνούν, οι περιστάσεις περιπλέκονται και οι κίνδυνοι ελλοχεύουν. 

Υπάρχουν δύο παράμετροι με τις οποίες καλείται να εξετάσει κανείς τη συγκεκριμένη ταινία: η παράμετρος του fan του Πολέμου των Άστρων και η παράμετρος ενός ανεπηρέαστου κινηματογραφικού παρατηρητή. Όντας κι εγώ Star Wars geek, αλλά και προσπαθώντας κατά το δυνατό να παρακολουθήσω την ταινία ως ένα αυτόνομο κινηματογραφικό έργο, μπορώ με ευκολία να δηλώσω πως πέρασα μια χαρά, μολονότι μπήκα στην αίθουσα διστακτικός, ύστερα από όλο αυτό το αρνητικό hype που είχε προηγηθεί. Είναι γρήγορη, διασκεδαστική, ανάλαφρη, και φέρει μαζί της όλον τον πλούτο μιας μεγάλης παραγωγής της συγκεκριμένης κινηματογραφικής σειράς (με εξαίρεση το 3D που δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια αδιάφορη μετατροπή). Πλούσια εφφέ, τοπία και σκηνικά που εντυπωσιάζουν, καλογυρισμένες σκηνές μάχης και ό,τι θα περίμενε κανείς από μια ταινία του συγκεκριμένου σύμπαντος είναι όλα εδώ και μάλιστα σε ικανές δόσεις. 

Από εκεί και μετά, όμως, τα πάντα δείχνουν να κυλούν με μία σχετική ευκολία, χωρίς να υπάρχουν αυτές οι μεγάλες σκηνές που θα έβαζαν το λιθαράκι τους για να αναδειχθεί το φιλμ είτε ως σπουδαίο αυτόνομο έργο είτε ως ένα σημαντικό κεφάλαιο στο έπος του Star Wars. Στο πλαίσιο αυτό, μάλιστα, εύκολα εντοπίζεις πως το "Solo" δεν έχει ούτε το βάθος ούτε το μεγαλείο του "Rogue One", ενώ κάπου μέσα σου θεωρείς πως ένας τόσο σπουδαίος χαρακτήρας της μυθολογίας σαν να αδικήθηκε λίγο. Ως geek θα περίμενα κάτι πιο σπουδαίο για origin story του Χαν Σόλο, αλλά και πάλι αυτό που είδα δεν προσέβαλε ποσώς ούτε εμένα ως θεατή ούτε τον ήρωά μου. Λίγη περισσότερη τρέλα και τόλμη θα ήθελε στο σενάριο και ενδεχομένως έναν πρωταγωνιστή με μεγαλύτερο γκελ στην οθόνη. Κάτι που ο γοητευτικός Άλντεν Έρενράιχ δεν καταφέρνει, σε αντίθεση με την Εμίλια Κλαρκ που δεν έχει μόνο έξυπνο μουτράκι αλλά "τα λέει" κιόλας, αφού συνήθως κλέβει τις σκηνές όπου εμφανίζεται.