Momo (2017)

Ελληνικός τίτλος: Μαμά από το πουθενά

Κωμωδία της TF1, σε σκηνοθεσία Βενσάν Λομπέλ και Σεμπαστιάν Τιερύ, με τους Κριστιάν Κλαβιέ, Κατρίν Φρο, Σεμπαστιάν Τιερύ, Πασκάλ Αρμπιγιό, Ερβέ Πιερ. 

Ο Αντρέ και η Λωράνς Πριού είναι ένα ζευγάρι μεσηλίκων που ζουν τη μεσοαστική ζωή τους σε μια μικρή πόλη. Μια ημέρα σαν τις άλλες, καθώς βρίσκονται στο σούπερ μάρκετ για τα ψώνια της εβδομάδας, ένας άγνωστος άντρας πλησιάζει τον Αντρέ, κρατώντας ένα κουτί με δημητριακά με σοκολάτα, και του μιλάει με ακατάληπτο τρόπο. Εκείνος δεν τον καταλαβαίνει, φοβάται πως πρόκειται για τρελό και ξεκινά ένας μονόπλευρος καυγάς, με αποτέλεσμα ο άγνωστος νεαρός να πάρει το καλάθι με τα ψώνια τους και να εξαφανιστεί. Γυρίζοντας στο σπίτι, το ζευγάρι βρίσκει τα ψώνια στον πάγκο της κουζίνας, και τον άγνωστο να κάνει ντους. Πανικόβλητοι, ετοιμάζονται να καλέσουν την αστυνομία, όταν ο νεαρός (που είναι κωφός, εξ ου και η περίεργη ομιλία του) αποκαλεί τη Λωράνς "μομό", δηλαδή "μαμά" με την ιδιαίτερη εκφορά του. Και το πανηγύρι ξεκινά.

Πρόκειται για θεατρικό του Σεμπαστιάν Τιερύ (που παίζει τον ρόλο του κωφού Πατρίκ και που έχει συνσκηνοθετήσει την ταινία), το οποίο ανέβηκε στο Théâtre de Paris τον Σεπτέμβριο του 2015, με τον Φρανσουά Μπερλεάν και τη Μυριέλ Ρομπέν στους βασικούς ρόλους, και τον συγγραφέα να παίζει και πάλι τον ρόλο του Πατρίκ. Παρά τις αρνητικές κριτικές, η παράσταση πήγε καλά (κατέβηκε λόγω ασθενείας της πρωταγωνίστριας), αφήνοντας μεν ανάμικτα συναισθήματα στο κοινό, αλλά προκαλώντας αναμφισβήτητα γέλιο. Βλέποντας την ταινία (σε ένα κατάμεστο σινεμά) η αντίδραση τόσο του κοινού όσο και η δική μου ήταν εξίσου ανάμικτη: απορείς με κάποια πράγματα, αλλά, διάολε, γελάς.

Όσο παρακολουθούσα την ταινία, δεν μπορούσα να σταματήσω να τη φαντάζομαι ως παραγωγή της Finos με την Αρώνη και τον Λογοθετίδη και ως τέτοια θα την θεωρούσαμε αριστούργημα και θα της συγχωρούσαμε τα πολιτικώς μη ορθά αστεία της επειδή θα είχε γυριστεί τα παλιά τα χρόνια. Και ξέρετε γιατί; Επειδή οι αρνητικές κριτικές και αντιδράσεις του κοινού εστιάζουν στον τρόπο που παρουσιάζονται ο κωφός Πατρίκ και η τυφλή γυναίκα του, κάτι που θίγει τα ιερά και τα όσια της σημερινής πολιτικώς ορθής εποχής μας. Οπότε, κάθονται και ασχολούνται με το αν πρέπει να κάνουμε πλάκα με δύο ανθρώπους  με αναπηρία και αδιαφορούν για το πραγματικό πρόβλημα της ταινίας που είναι το σενάριο, το οποίο ποτέ δεν δικαιολογεί την τραβηγμένη αντίδραση της Λωράνς (μιας γυναίκας καθ'όλα σοβαρής και μετρημένης), η οποία είναι έτοιμη να δεχθεί το γεγονός πως αυτός ο άγνωστος είναι ο πραγματικός της γιος. Περνάει επιδερμικά το γεγονός πως δεν κατόρθωσε ποτέ να αποκτήσει παιδί και πως όλο αυτό είναι αντίδραση ενός νεκρωμένου πια μητρικού φίλτρου, αλλά πρόκειται περί φροϋδικών αναλύσεων επιπέδου Cosmopolitan. Εκεί βρίσκεται το πρόβλημα της ταινίας κι όχι στο αν γελάμε με τον τρόπο που μιλάει ο κωφός Πατρίκ ή με την τυφλή γυναίκα του.

Διότι γελάμε, κι όποιος το αρνηθεί να πάει να κοιταχτεί. Και δεν γελάμε επειδή οι άνθρωποι είναι ανάπηροι. Γελάμε επειδή είναι εκκεντρικοί οι ίδιοι και απρόβλεπτοι. Μην τα ξαναλέμε, όμως. Η πολιτική ορθότητα τείνει να γίνει ένας σύγχρονος φασισμός, αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα. Ο Κριστιάν Κλαβιέ είναι στις πολύ καλές του στιγμές, πλήρης κωμικός που παίζει με τη φωνή αλλά και ολόκληρο το σώμα του, την ίδια στιγμή που η Κατρίν Φρο (με εξαίρεση το σεναριακό κενό του χαρακτήρα της που ανέφερα πρωτύτερα) βγάζει γέλιο μέσα από τη στακάτη και σοβαρή παρουσία της, χρησιμοποιώντας απλά τον τονισμό των λέξεων και το βλέμμα της. Είπαμε, όλο μαζί είναι αδύναμο, αλλά έχει κάποιες εξαιρετικές ατάκες και σκηνές που φέρνουν γέλια μέχρι δακρύων.