Paris pieds nus (2016)

Ελληνικός τίτλος: Ξυπόλητοι στο Παρίσι

Κωμωδία της ΜΚ2, σε σκηνοθεσία των Αμπέλ & Γκόρντον, με τους Φιόνα Γκόρντον, Ντομινίκ Αμπέλ, Εμμανυέλ Ριβά, Πιερ Ρισάρ. 

Η Φιόνα λαμβάνει με μεγάλη καθυστέρηση στον Καναδά ένα γράμμα από τη θεία της τη Μάρθα, που είχε φύγει για να εγκατασταθεί στο Παρίσι πριν από 43 χρόνια. Στην επιστολή τής ζητά να τη βοηθήσει, καθώς έχει κριθεί ακατάλληλη για να φροντίζει τον εαυτό της και θέλουν να την κλείσουν σε γηροκομείο. Η Φιόνα ταξιδεύει στο Παρίσι, χωρίς να μιλάει καλά-καλά τη γλώσσα και πηγαίνει στο σπίτι της θείας της, η οποία όμως αγνοείται. Μετά από απίστευτες περιπέτειες, συναντά τυχαία τον Ντομ, έναν κλοσάρ που ζει σε αντίσκηνο στις όχθες του Σηκουάνα και μαζί θα ξεκινήσουν μια μικρή οδύσσεια.

Μία Καναδή που ζει στην Αυστραλία (η Φιόνα Γκόρντον) και ένας Βέλγος (ο Ντομινίκ Αμπέλ) συναντιούνται στο Παρίσι στις αρχές των '80s και αποφασίζουν πως οι ζωές του οφείλουν να πάρουν κοινό δρόμο. Συστήνουν την εταιρεία παραγωγής Courage Mon Amour (Κουράγιο Αγάπη μου) και ανεβάζουν σταδιακά τέσσερις παραστάσεις ως συγγραφείς, σκηνοθέτες και πρωταγωνιστές, οι οποίες τυγχάνουν τεράστιας ανταπόκρισης. Στο σινεμά περνούν το 2006 για πρώτη φορά με το L'iceberg, για να ακολουθήσουν οι ταινίες "Rumba" το 2007 και "La fée" to 2011, όλες τους άπαιχτες στην Ελλάδα. Το "Ξυπόλητοι στο Παρίσι" είναι η τέταρτη ταινία τους, και η πρώτη που σκηνοθετούν οι ίδιοι. Μάλιστα, δεν τα καταφέρνουν καθόλου άσχημα.

Με καταβολές τόσο από την κόμικ κουλτούρα του Βελγίου όσο και από τον βωβό κινηματογράφο, οι δύο δημιουργοί στήνουν ένα αλλόκοτο και παιχνιδιάρικο φιλμάκι που κινείται στα όρια των κινουμένων σχεδίων και μιας σλάπστικ βωβής κωμωδίας του Μπάστερ Κήτον ή του Μαξ Λίντερ, εμποτισμένη από τα χρώματα και τους ρυθμούς του Ζακ Τατί. Κι αν όλα αυτά σάς ακούγονται βαρύγδουπα και υπερβολικά, δεν έχετε παρά να δείτε την ίδια τη Φιόνα, ασχημούλα, ψηλή και αδύνατη να κινείται και να παίζει ίδια με ηρωίδα από καρτούν. Στον αντίποδα, ο Ντομινίκ Αμπέλ στέκει ως ο γλυκόπικρος, ακραίος αλλά καλόψυχος απόκληρος σαν από ταινία του Τσάπλιν ή του Κήτον, ενώ ο ρυθμός, τα χρώματα, η φωτογραφία και το ίδιο το Παρίσι που πρωταγωνιστεί εξίσου θυμίζουν σε πολλά τις κωμωδίες του Τατί. Το σημαντικό σε όλο αυτό είναι πως δεν περιορίζεται απλά σε μια εξυπνακίστικη σινεφίλ δηθενιά, αλλά αποκτά σάρκα, οστά και λειτουργική οντότητα που εξυπηρετεί την ίδια την ταινία και περνά στους θεατές, τους οποίους άκουγα να γελούν γάργαρα στο σινεμά. Είναι απρόσμενο φιλμάκι, με ίχνη μιας παραμυθένιας μαγείας και όλο του το γκελ να στηρίζεται ακριβώς σε αυτό το στοιχείο του απρόσμενου, καθώς και όλων αυτών των ατυχών ή ευτυχών συμπτώσεων που συνθέτουν την ιστορία. 

Έχει κάποιες απίθανες σεκάνς, όπως τις σκηνές στο καταφύγιο του Καναδά, ή εκείνη στο πλωτό εστιατόριο του Le Maxim's, με τα μπάσα από το ηχείο που δονούν τους θαμώνες. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως κάποια στιγμή η έκπληξη ξεφουσκώνει και το φιλμ αρχίζει κάπως να επαναλαμβάνεται, ευτυχώς, όμως, τελειώνει εκεί που πρέπει χωρίς να αρχίζει να κουράζει. Σημαντικό ρόλο σε όλη αυτήν τη μπουρλέσκ ατμόσφαιρα παίζει και το μοντάζ της Σαντρίν Ντεεγκέν (με πλούσια φιλμογραφία στο ενεργητικό της) που χορογραφεί τα πλάνα δίνοντας ένα εξαίρετο τέμπο που σε παρασύρει, την ίδια στιγμή που οι μουσικές επιλογές δίνουν το κλίμα της στιγμής -ειρωνικές, συγκινητικές ακόμα και ρομαντικές, όπως το θέμα που ακούγεται σε αυτήν την εξαίσια σεκάνς του "καθιστού" χορού της Εμμανυέλ Ριβά (αυτή είναι η τελευταία της ταινία, καθώς έφυγε τον Ιανουάριο του 2018) και του Πιερ Ρισάρ, στο παγκάκι του νεκροταφείου. Αθώο, αλλόκοτο, με έξυπνο χιούμορ  και ψυχούλα, το φιλμ κυλάει σαν παραμύθι κι έχει τη γεύση καραμέλας-έκπληξη, από αυτές που σκάνε στο στόμα και σε πιάνουν απροετοίμαστο, ενώ μετά σου αφήνουν μια γλυκιά γεύση κι ένα χαμόγελο που διαρκούν. Απόλαυση.