Annette (2021)

Δραματική μουσική ταινία της Amazon σε σκηνοθεσία Λεός Καράξ, με τους Άνταμ Ντράιβερ, Μαριόν Κοτιγιάρ, Σάιμον Χέλμπεργκ.

Ένας κωμικός stand up, μια ντίβα της όπερας, η κοκκινομάλα κόρη τους η Ανέτ, η ιστορία μιας σχέσης, ο θάνατος του έρωτα και το τέλος ενός άνδρα συνοψίζουν τη νέα, παραληρηματική ταινία του Λεός Καράξ που παίρνει τα ρίσκα του και στήνει μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας ένα πρωτότυπο μιούζικαλ που φτάνει στα όρια μιας σύγχρονης όπερας, ροκ ή μεταμοντέρνας, χάρη στη μουσική που οι Sparks (Ρον και Ράσελ Μαέλ) έγραψαν ειδικά για την ταινία, σε ιστορία δική τους.

Πρωτογενώς λοιπόν μουσικό έργο και μαζί έργο μέσα σε έργο, με τους συντελεστές να μας υποδέχονται στο ξεκίνημα και να μας αποχαιρετούν στο φινάλε της παράστασης που ανέβασαν για εμάς, με σενάριο που δανείζεται από τον Σαίξπηρ και τις τραγωδίες, μεγαλείο εικόνων και με ιστορία που ακροβατεί από τον ρεαλισμό στο φανταστικό, η "Annette" είναι η ταινία που θέλαμε να δούμε χωρίς να το γνωρίζουμε. Εντάξει, σίγουρα δεν είναι φιλμ για όλους, κατ' αρχάς βάσει του είδους του: δεν αρέσουν στους πάντες τα μιούζικαλ, πόσω μάλλον ένα μιούζικαλ εν πολλοίς αντισυμβατικό, με μελωδίες απρόσμενες που παίρνουν τα λόγια των ηθοποιών και τα κάνουν μουσική, με στίχους μινιμαλιστικούς και εμμονικά επαναλαμβανόμενους. Ταυχτόχρονα δε, ένα μιούζικαλ με το μεγάλο και κυρίαρχο μουσικό του νούμερο, το "We love each other so much", τραγούδι-δήλωση της ταινίας, της ιστορίας και της εξέλιξής της, να επανέρχεται πειραγμένο σε διαφορετικές σκηνές της ταινίας, στοιχειώνοντας (κυριολεκτικά, όμως) τους ήρωες αλλά και εμάς καθώς η μελωδία και αυτές οι 6 λέξεις κολλάνε στο μυαλό για πάντα. 

Η Ανν της Μαριόν Κοτιγιάρ, στον ρόλο της ντίβας της όπερας που "κάθε βράδυ σκοτώνεται και υποκλίνεται, σκοτώνεται και υποκλίνεται, σκοτώνεται και υποκλίνεται" είναι ένα αέρινο ξωτικό και συνάμα μια θηλυκή οπτασία που μοιάζει να ζει στα αστέρια, φαντασίωση, γυναίκα και μητέρα, η ενσάρκωση της ζωής στη Γη και έρμαιο στη γήινη βία του Χένρυ ΜακΧένρυ, του συντρόφου, συζύγου και πατέρα του παιδιού τους και μαζί ενός από τους καλύτερους ανδρικούς ρόλους που έχω δει τελευταία στο σινεμά ή όπου αλλού. Κι είναι αυτόν ακριβώς τον σπουδαίο και βαθύτατα δύσκολο ρόλο που ένας εξαιρετικός Άνταμ Ντράιβερ τον κάνει δικό του, τον απογειώνει και τον μεταμορφώνει στον εφιάλτη που ζει και ο ίδιος, προσπαθώντας χρόνια -κατά τα λεγόμενά του- να αποφύγει να ρίξει το βλέμμα του στη βαθιά άβυσσο που υπάρχει κάτω από τα πόδια του. Είναι μοναδικός στους "κωμικούς" του μονολόγους επάνω στη σκηνή, είναι απειλητικός, είναι γοητευτικός, είναι ο άντρας που αγαπά και μαζί σκοτώνει την αγάπη -ή ακόμα σκοτώνει από αγάπη.

Κι αν έχει ένα ελάττωμα η ταινία είναι ακριβώς ο Άνταμ Ντράιβερ, καθώς είναι τόσο σπουδαίος ο ίδιος, είναι τόσο προφανές πως η ταινία στηρίζει τόσα πολλά επάνω στον ρόλο του Χένρυ ΜακΧένρυ που όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν να κρύβονται στη σκιά του. Η "Annette" αρχίζει και τελειώνει με αυτόν. Πολύ ευχάριστη έκπληξη ο Σάιμον Χέλμπεργκ σε έναν πολύ κόντρα αλλά απόλυτα επιτυχή ρόλο, σπουδαία και υποβλητική η φωτογραφία της Καρολίν Σαμπετιέ, εντυπωσιακός ο σκηνικός διάκοσμος του Φλοριάν Σανσόν, ενώ το μοντάζ της Νέλλυ Κετιέ υπογραμμίζει στην ουσία τους τη δράση, το συναίσθημα αλλά πρωτίστως τον ρυθμό, λειτουργώντας ως άηχος μετρονόμος. Κάποιες υπερβολές και φλυαρίες χρειάζονται μάζεμα (η σκηνή στο δικαστήριο, το #Metoo όνειρο στο αυτοκίνητο), οπότε προσωπικά θα αδημονούσα μετά από αυτές τις όποιες διορθώσεις να το δω στο θέατρο ή ακόμα και στη Λυρική. 

Βραβεία Σκηνοθεσίας και Μουσικής Επένδυσης στις Κάννες.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις μουσικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.