Sheytan vojud nadarad (2020)
Ελληνικός τίτλος: Δεν υπάρχει κακό
Σπονδυλωτό δράμα σε σκηνοθεσία Μωχάμεντ Ρασούλωφ, με τους Εχσάν Μιρχοσεϊνί, Σανγκαγιέγκ Σουριάν, Καβέ Αχανγκάρ, Αλιρεζά Ζαρεπαράστ, Σαλάρ Καμσέχ, Καβέχ Εμπραχίμ, Πούγια Μεχρί, Ντάρια Μογκμπελί, Μαχτάμπ Σερβατί, Μωχάμεντ Βαλιζαντεγκάν, Μωχάμεντ Σεντιγκιμέρ, Τζίλα Σαχί, Μπαράν Ρασούλωφ.
Τέσσερις ιστορίες απλών, καθημερινών ανθρώπων για τον τρόπο με τον οποίο επηρεάζονται ή όχι από το καθεστώς της θανατικής ποινής που εξακολουθεί να εφαρμόζεται στο Ιράν αποτελούν τον καμβά της νέας ταινίας του σκηνοθέτη που μας είχε δώσει τον υπέροχο "Ακέραιο άνθρωπο" το 2017.
Μολονότι ασύνδετες φαινομενικά, στην πραγματικότητα οι μικρές αυτές ιστορίες μοιάζουν απόλυτα σχετικές μεταξύ τους, καθώς αδιόρατα οι πράξεις των ηρώων της κάθε μίας από αυτές μοιάζουν να επηρεάζουν τις ζωές των άλλων που έπονται ή που έχουν προηγηθεί, σε έναν ατέρμονα κύκλο αποδοχής, φόβου, ευθύνης και πόνου. Εδώ άλλωστε βρίσκεται και η μαγεία της ταινίας που αποκαλύπτει μεγάλες κινηματογραφικές πτυχές του σκηνοθέτη και των ηθοποιών της, αφού κατ' ουσίαν το σενάριο του κάθε ενός από τα τέσσερα αυτά "κεφάλαια" δεν πραγματεύεται τη θανατική ποινή ως σωστή ή λάθος (η θέση του Ρασούλωφ είναι ξεκάθαρη ως προς αυτό) μα τις βλέψεις και τις συνθήκες των ανθρώπων που σχετίζονται με αυτήν. Ως αποτέλεσμα, οι συναισθηματικές κορυφώσεις της κάθε ιστορίας αντικατοπτρίζουν κατ' ουσίαν τα δικά μας συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, καθώς η κάθε μία θέτει ένα διαφορετικό περιβάλλον και μια διαφορετική συνθήκη -από τη συναρπαστική απλότητα και τον εξαιρετικά φιλμαρισμένο ρεαλισμό της πρώτης υπέροχης ιστορίας μέχρι το σπαρακτικό τραγούδι του αποχαιρετισμού στο τέταρτο και τελευταίο μέρος αυτού του μαγικού, τραγικού μα και βαθύτατα ανθρώπινου φιλμ.
Είναι να θαυμάζεις πραγματικά την υποκριτική δεινότητα των ηθοποιών αυτών που ασπάζονται χαρακτήρες και ρόλους δύσκολους είτε λόγω του συναισθηματικού τους φόρτου είτε λόγω της εξαιρετικής τους απλότητας, όπως για παράδειγμα το αντρόγυνο στην πρώτη ιστορία. Με κάδρο σταθερό και κάμερα που αποπνέει σιγουριά, η φωτογραφία του Ασκάν Ασκανί προσαρμόζεται στις ανάγκες και τις συνθήκες του κάθε "κεφαλαίου", παίζοντας με τη θερμοκρασία του χώρου που επιτάσσει και τη φωτεινή παλέτα, είτε αγκαλιάζοντας την ψυχούλα μας είτε αφήνοντάς τη να τη διαπερνά η υγρασία και η παγωνιά που αποπνέει ο κάθε τόπος. Το συναρπαστικό δε που ο ταλαντούχος Μωχάμεντ Ρασούλωφ καταφέρνει ως σεναριογράφος είναι πως μολονότι η δράση τους τοποθετείται προφανώς στο Ιράν, οι ιστορίες που αφηγείται είναι απόλυτα οικουμενικές, καθώς αφορούν όχι σε πράξεις κράτους μα σε ανθρώπων έργα.
Η ταινία βραβεύθηκε με τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου, όπου τιμήθηκε επίσης με το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής και με το Βραβείο Guild (το απονέμει ο Σύνδεσμος Γερμανών Αιθουσαρχών Τέχνης).
Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου