Daniel isn't real (2019)

Ταινία τρόμου της Electric σε σκηνοθεσία Άνταμ Έτζιπτ Μόρτιμερ, με τους Μάιλς Ρόμπινς, Πάτρικ Σβάρτσενέγκερ, Σάσα Λέην, Μαίρη Στούαρτ Μάστερσον, Τσουκγούντι Ιγούτζι.

Τραυματισμένος ψυχικά από τη βία μέσα στο σπίτι του και από τον πόνο που είχε υποστεί η μητέρα του, ο μικρός Λουκ είχε πλάσει έναν φανταστικό φίλο, τον Ντάνιελ, με τον οποίο περνούσαν τις ώρες τους παίζοντας. Με τον πατέρα του πλέον να έχει φύγει από το σπίτι και τη μητέρα του να έχει καταφύγει στη σιωπή της, ο Μάιλς ξεχνιέται με τη συντροφιά του Ντάνιελ, έως ότου εκείνος τον προτρέπει να σκοτώσει τη μητέρα του, λέγοντάς του πως εάν πιει όλα τα χάπια από το μπουκαλάκι θα της δώσει υπερδυνάμεις. Όμως, όταν ο Λουκ συνειδητοποιεί τι πήγε να κάνει, "κλειδώνει" τον Ντάνιελ μακριά από τη ζωή του. Σήμερα πρωτοετής στο κολλέγιο, ο Λουκ παραμένει μοναχικός, απόμακρος, σχεδόν φοβισμένος, αλλά και ανήσυχος, αφού η πνευματική υγεία της μητέρας του μάλλον επιδεινώνεται. Και εν μέσω όλης αυτής της πίεσης και της ανασφάλειας, ακολουθώντας δε και την προτροπή του ψυχολόγου του, αποφασίζει να "ξεκλειδώσει" τη φαντασία του, μαζί με τις παιδικές του μνήμες και κατά συνέπεια τον Ντάνιελ. 

Καθώς έχω αδυναμία στις ταινίες τρόμου, τις οποίες βλέπω σωρηδόν, κάθε φορά που ξεκινώ μια καινούργια, πιο πολύ τρέμω για το τι πατάτα με περιμένει παρά για τα όσο φρικιαστικά συμβαίνουν στην οθόνη. Ειδικά με τούτην εδώ, όταν διάβαζα για φανταστικούς φίλους και άλλα τέτοια ψυχαναλυτικά, κρύος ιδρώτας με είχε λούσει από τα πριν. Ξέρετε, όμως, κάτι; Μου άρεσε. Πολύ ευχάριστη, "μικρή" έκπληξη, της οποίας μάλιστα εμφανώς έλειπαν χρήματα (τουλάχιστον στα εφφέ) αλλά που κατορθώνει να αναπληρώσει τις όποιες ελλείψεις της με ένα καλά δομημένο σενάριο που χωρίς να αναζητά λεωφόρους εξαιρετικής πρωτοτυπίας (και καλά κάνει, διότι τις είδαμε τις πρωτοτυπίες άλλων), χειρίζεται στον καλύτερο βαθμό το θέμα του και την ιστορία του. Έχει ατμόσφαιρα, έχει καλή φωτογραφία (Λάυλ Βίνσεντ), έχει λειτουργικό μοντάζ (Μπρετ Γ. Μπάχμαν), αλλά πάνω από όλα έχει δύο πολύ καλούς πρωταγωνιστές. Ο Πάτρικ (υιός του Άρνολντ) Σβάρτσενέγκερ στον ρόλο του φανταστικού φίλου Ντάνιελ έχει το τσαγανό στο στήσιμο που απαιτεί ο ρόλος τόσο για να σαγηνεύει όσο και για να απειλεί. Απέναντί του, ο Μάιλς (υιός του Τιμ) Ρόμπινς (και της Σούζαν Σάραντον) είναι ο ιδανικός ερμηνευτής του ενοχικού, φοβισμένου και αποτραβηγμένου Λουκ, με εξαιρετικές μεταπτώσεις συμπεριφοράς και ψυχολογίας και ένα χαμόγελο που προκαλεί πανικό. Η άρρωστη σχέση που οι δυο νέοι άντρες μοιράζονται (ορισμένες φορές στα όρια του ερωτισμού) και η οποία καταλήγει σε αυτήν την εφιαλτική, διττή παρουσία τους, είναι εν τέλει η κινητήριος δύναμη της ταινίας με αυτή την ανησυχητική και διαρκώς βεβαρυμμένη ατμόσφαιρα.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις σειρών και κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τα θρίλερ και το μυστήριο, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ.