Dèmoni (1985)
Ελληνικός τίτλος: Δαίμονες
Ταινία τρόμου της DACFILM σε σκηνοθεσία Λαμπέρτο Μπάβα, με τους Ούρμπανο Μπαρμπερίνι, Νατάσα Χόβεϋ, Καρλ Ζίνυ, Φιόρε Αρτζέντο, Πάολα Κότσο.
Μια νεαρή κοπέλα στο μετρό του Βερολίνου νιώθει πως κάποιος που φορά μια παράξενη μισή μάσκα την παρακολουθεί, έως ότου αποδεικνύεται πως απλά μοιράζει προσκλήσεις για τη δωρεάν αβάν πρεμιέρ μιας ταινίας, εκείνο το βράδυ στον κινηματογράφο Μετροπόλ. Η Σέρυλ, που βαριέται να πάει για μάθημα στο Πανεπιστήμιο προτείνει στη συμφοιτήτριά της με την οποία είχαν ραντεβού να πάνε στο σινεμά, ιδέα που φαίνεται πως είχαν και πολλοί άλλοι, αφού όταν φτάνουν βλέπουν πολύ κόσμο στην είσοδο να περιμένει υπομονετικά με τις προσκλήσεις στο χέρι. Η ταινία, όπως είχαμε όλοι υποψιαστεί, είναι τρόμου, με μια παρέα νεαρών να ανακαλύπτει τον τάφο του Νοστράδαμου και εντός του μια καταραμένη μάσκα που μετατρέπει όποιον τη φορά σε δαίμονα. Το πρόβλημα είναι πως η ιστορία της ταινίας επαναλαμβάνεται εν αγνοία όλων και μέσα στην αίθουσα, καθώς σταδιακά οι θεατές μεταμορφώνονται σε διψασμένους για αίμα και σάρκα δαίμονες.
Δεκαετία του 1980 και ο ιταλικός κινηματογραφικός τρόμος ζει δόξες της χρυσής εποχής της Cinecittà, και μάλιστα με υπογραφή σκηνοθετών που πλέον θεωρούνταν καταξιωμένοι στο είδος. Απελευθερωμένες πλήρως από ταμπού, καθωσπρεπισμό και φραγμούς στα κιλά αίματος που μπορούν να κυλήσουν στην οθόνη, οι ιταλικές ταινίες τρόμου κάνουν τεράστια επιτυχία στους φανατικούς του είδους, καταγράφοντας μάλιστα ένα δικό τους στυλ και ύφος, αντίστοιχο με αυτά των σπαγγέτι γουέστερν των δύο προηγούμενων δεκαετιών. Η μαζική έλευση του βίντεο δε εκείνη την εποχή στα σαλόνια όλων μας, διεύρυνε σε τεράστιο βαθμό το κοινό τους, αφού όσες δεν έβρισκαν τον δρόμο τους προς τις αίθουσες ΗΠΑ και Ευρώπης, έβρισκαν ωραιότατα τη θέση τους στα ράφια των βίντεο κλαμπ, με τους θεατές να πίνουν νερό στο όνομα των δημιουργών τους και σκηνοθέτες όπως ο Ντάριο Αρτζέντο, ο Λούτσιο Φούλτσι ή ο Μάριο Μπάβα να αποκτούν τεράστια αναγνωρισιμότητα και σχεδόν instant cult status.
Στην περίπτωσή μας, οι "Δαίμονες" εντάσσονται αρμονικότατα στην ιστορία των μεγάλων δημιουργών του ιταλικού τρόμου, καθώς τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Λαμπέρτο Μπάβα, γιος του Μάριο, και την παραγωγή ο μέγας Ντάριο Αρτζέντο, ο οποίος συνεργάζεται και στο σενάριο. Σινεφίλ ως προς τον τόπο δράσης του και συνάμα κλειστοφοβικό, εντός του κινηματογράφου του οποίου τις πόρτες έχουν χτίσει, ώστε κανείς να μην διαφύγει του προγραμματισμένου ολέθρου, με σάρκες να σκίζονται, αθώους θεατές να γεννάνε δαίμονες μέσα από την πλάτη τους και το αίμα να ρέει άφθονο, η ταινία υπακούει και τιμά τις συμβάσεις του είδους, αδιαφορεί για τη λογική της ιστορίας της και αποσκοπεί αποκλειστικά στο οπτικό σοκ -και μεταξύ μας, πολύ καλά κάνει. Βουτηγμένοι στην αισθητική των '80s, με την εκκωφαντική μουσική του Κλαούντιο Σιμονέτι να ενισχύει τον χαμό και τη φωτογραφία του Τζανλορέντζο Μπατάλια να κοντράρει το κόκκινο του αίματος και του πράσινου από το πύον στις ανοιχτές πληγές, οι "Δαίμονες" είναι η γιορτή της αποστροφής και της αποφοράς που καταλήγει να κατεδαφίζει -κυριολεκτικά σχεδόν- τον κινηματογράφο και τις συμβάσεις της ευγενείας του.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου