The last duel (2021)
Ελληνικός τίτλος: Η τελευταία μονομαχία
Ιστορικό δράμα της 20th Century σε σκηνοθεσία Ρίντλεϋ Σκοτ, με τους Ματ Ντέημον, Άνταμ Ντράιβερ, Τζόντι Κόμερ, Χάριελ Γουώλτερ, Μπεν Άφλεκ.
Δυο άσπονδοι φίλοι, μια γυναίκα, μια καταγγελία, μια προδοσία, μια μονομαχία... Η τελευταία μονομαχία, κυριολεκτικά, αφού ως τέτοια καταγράφεται η συγκεκριμένη που έλαβε χώρα στις 29 Δεκεμβρίου 1386, με την άδεια του Κοινοβουλίου των Παρισίων που έκτοτε δεν επέτρεψε ποτέ ξανά εκδίκαση δικαστικής διαφοράς με μονομαχία μέχρι θανάτου. Από τη μονομαχία λοιπόν, ξεκινά η ταινία για να επιστρέψει πολύ γρήγορα όμως στο χθες, ώστε να μάθουμε τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτήν.
Ο λόγος της διαμάχης είναι φαινομενικά ξεκάθαρος. Η Μαργκερίτ, σύζυγος του ιππότη Ζαν ντε Καρούζ τού αποκαλύπτει πως κατά τη απουσία του, ο φίλος του Ζακ λε Γκρι την επισκέφθηκε στον πύργο τους και τη βίασε. Έχοντας ήδη κάμποσα ράμματα για τη γούνα του, ο ντε Καρούζ πιστεύει τη γυναίκα του, αλλά πολύ περισότερο εκμεταλλεύεται την κατάσταση για να ξεμπερδέψει μία και καλή με τον μέχρι κάποτε κολλητό του, που όμως άρχισε να διεκδικεί πολλά περισσότερα από όσα ο ντε Καρούζ θα επιθυμούσε, την ίδια στιγμή που είχε προσεταιριστεί τα μέγιστα τον άρχοντα της περιοχής και εξάδελφο του βασιλιά, Κόμητα Πιερ ντ' Αλανσόν.
Κανένα γεγονός όμως δεν μπορεί να έχει μόνο μία όψη, έτσι πολύ γρήγορα η ταινία ξεκινά την αφήγηση των γεγονότων σε τρία διακριτά κεφάλαια, ένα για τον κάθε πρωταγωνιστή της ιστορίας: τον Ζαν ντε Καρούζ, τον Ζακ λε Γκρι και για τη Μαργκερίτ, επιτρέποντάς μας να γνωρίσουμε την άποψη του καθενός για όλα όσα συνέβησαν. Προσέξτε, όμως...την άποψη, όχι απαραίτητα την αλήθεια. Κατ' ουσίαν το κάθε κεφάλαιο μοιάζει με την κατάθεση των ενδιαφερομένων μερών στο δικαστήριο, οπότε εύλογα λένε όχι μόνο αυτά που πιστεύουν πως συνέβησαν αλλά και αυτά που πιστεύουν πως θα τους βοηθήσουν να βγουν από τη δύσκολη θέση όπου έχουν βρεθεί. Ιδίως δε η Μαργκερίτ, αφού σε περίπτωση που δεν καταδικασθεί η πράξη του λε Γκρι εις βάρος της, η ίδια κινδυνεύει με βασανιστήρια και διαπόμπευση. Άλλωστε η δίκη δεν γινόταν ακριβώς επί την κατηγορία του βιασμού, καθώς η έννοια δεν υπήρχε στα χρόνια εκείνα που οι άντρες μπορούσαν να κάνουν το όποιο κέφι τους με τις γυναίκες. Η κατηγορία στη βάση της αφορά την όποια βλάβη επέφερε ο λε Γκρι στην περιουσία του ντε Καρούζ, καθώς η τότε νομοθεσία θεωρούσε τις συζύγους κτήμα των ανδρών τους.
Το εγχείρημα της αφήγησης των ίδιων γεγονότων εις τριπλούν σαφέστατα και εμπεριέχει τους μύριους όσους κινδύνους για το τελικό αποτέλεσμα, όμως η "Τελευταία Μονομαχία" ευτυχεί κατ' αρχάς από ένα εξαιρετικό σενάριο, εξίσου σπασμένο στα τρία. Από τη μια έχουμε τους δύο κολλητούς, τον Ματ Ντέημον και τον Μπεν Άφλεκ που ξανασυναντιούνται μπροστά και πίσω από την κάμερα για πρώτη φορά από τον βραβευμένο με Όσκαρ "Ξεχωριστό Γουίλ Χάντινγκ". Οι δύο κύριοι λοιπόν έγραψαν το σενάριο των δύο πρώτων κεφαλαίων που αφορούν στους άντρες της σύγκρουσης, ενώ το τρίτο μέρος που είναι η αλήθεια σύμφωνα με την Μαργκερίτ, υπογράφει η Νικόλ Χόλοφσένερ, υποψήφια και η ίδια για Όσκαρ για το "Θα μπορούσες ποτέ να με συγχωρέσεις;". Η συνεργασία των τριών λοιπόν αποδεικνύεται όχι μόνο λειτουργική για την εξέλιξη και την αφήγηση της ιστορίας αλλά και συναρπαστική για τον θεατή. Οι λεπτομέρεις και η οπτική του κάθε κεφαλαίου συμπληρώνουν σταδιακά τα κομμάτια του παζλ ώστε να δούμε στο τέλος τη μεγάλη εικόνα και να μπορέσουμε να καταλήξουμε και στη δική μας απόφαση, η οποία, πιστέψτε με, δεν είναι κοινή για όλους.
Βεβαίως, το ικανό αυτό σενάριο προσφέρει πλήθος ευκαιριών για την απεικόνισή του, όμως πώς θα μπορούσε να είχε γίνει αλλιώς αν την σκηνοθεσία δεν την υπέγραφε ένας από τους μεγάλους του σημερινού Χόλυγουντ, ο Ρίντλεϋ Σκοτ σε μια από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του. Εξισορροπώντας με μαεστρία το δράμα με την όποια δράση τού επιτρέπει το σενάριο, ο Σκοτ κρατά τα επίπεδα αδρεναλίνης σχεδόν πάντοτε στο κόκκινο. Συνεπικουρούμενος από το μοντάζ της βραβευμένης με Όσκαρ για το "Πλατούν" και υποψήφιας για τον "Επίμονο Κηπουρό" Κλαιρ Σίμπσον, διατηρεί έναν ευφάνταστο ρυθμό, διαρκή και σταθερό, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κοιλιά σε κανένα μέρος της υπόθεσης. Περισσότερο ταινία παρουσίας και υποκριτικής υπόστασης παρά μεγάλων ερμηνειών, η "Τελευταία Μονομαχία" παίρνει εξίσου μεγάλη δύναμη από το stardome των πρωταγωνιστών της και φυσικά από την ερμηνευτική τους δεινότητα. Αγνώριστοι εμφανισιακά ο Ματ Ντέημον και ο Μπεν Άφλεκ εξερευνούν ενδιαφέροντα και διαφορετικά μοτίβα στους ρόλους τους, ενώ ο σίφουνας Άνταμ Ντράιβερ, με κάθε ταινία που περνά, απελευθερώνει περισσότερη από αυτή την ενστικτώδη, ζωώδη δύναμη που χαρακτηρίζει τις ερμηνείες του, με μια εξωφρενική άνεση να κάνει τις ταινίες που παίζει προσωπκή του υπόθεση. Θα πάει ενδεχομένως πολύ πολύ μακριά αυτό το παληκάρι. Ως αποτέλεσμα, είναι πραγματικά αξιέπαινη η ερμηνεία της Τζόντι Κόμερ που κινείται με την άνεση του ρόλου της χωρίς να συνθλίβεται μεταξύ των ανδρών που την περιστοιχίζουν. Κι όταν ο κύκλος κλείνει και η κάμερα μπαίνει στο πεδίο της μονομαχίας, τότε η αδρεναλίνη ξεχειλίζει και η αγωνία του καθενός (μας) για την έκβαση της υπόθεσης γίνεται μεγάλο σινεμά και αξιομνημόνευτο.
Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου