Dead Alive (1992)

Εναλλακτικός τίτλος: Braindead

Ελληνικός τίτλος: Εγκεφαλικά νεκρός

Ταινία τρόμου σε σκηνοθεσία Πήτερ Τζάκσον, με τους Τίμοθυ Μπαλμ, Ντιάνα Πενιαλβέρ, Ελίζαμπεθ Μούντυ.

Σε μια γαλήνια πόλη της Νέας Ζηλανδίας, ο συνεσταλμένος και μπακούρης Λάιονελ γνωρίζει τον έρωτα της ζωής του στο πρόσωπο της τσιγγάνας Πακίτσα που δουλεύει στο μανάβικο, γεγονός που προκαλεί πολλά νεύρα στην αυταρχική μητέρα του που θέλει να περνά μόνο το δικό της. Καθώς τους παρακολουθεί λοιπόν στο ραντεβουδάκι τους στον ζωολογικό κήπο, η Βέρα δέχεται επίθεση από έναν πιθηκαρουραίο της Σουμάτρας, ένα φρικιαστικό υβρίδιο που προέκυψε όταν μολυσμένοι αρουραίοι από τη Νήσο του Κρανίου (ναι, αυτήν του Κινγκ Κονγκ) βίασαν έναν πίθηκο. Μολονότι στην αρχή τίποτα δεν την ανησυχεί πέραν του πόνου από το δάγκωμα, πολύ σύντομα παρουσιάζει περίεργα συμπτώματα σήψης και αρχίζει κυριολεκτικά να σαπίζει και να διαλύεται μπροστά στα μάτια του γιου της. Ο θάνατός της όμως ήταν μόνο η αρχή, αφού η Βέρα επιστρέφει ως νεκροζώντανη, δαγκώνει κόσμο και μετατρέπει σιγά-σιγά τους πάντες σε έναν στρατό από ζόμπι που ο πανικόβλητος Λάιονελ κρύβει στο υπόγειο.

Η υπέρτατη cult ταινία τρόμου και αηδίας και ταυτόχρονα ο απόλυτος φόρος τιμής στα δοξασμένα b movies του '50 και του '60 είναι μια από τις καλύτερες στιγμές του ανεξάρτητου και επαναστάτη τότε, Πήτερ Τζάκσον, πέντε χρόνια μετά το εξίσου ευχάριστο σοκ της "Τρομερής γεύσης", αφού είχε μεσολαβήσει και το "Meet the Feebles", ένα δραματικό μιούζικαλ ενηλίκων παιγμένο με μαριονέτες χειρός. Ο Πήτερ Τζάκσον λοιπόν, προτού κατακτήσει τη διεθνή αναγνώριση με τα "Ουράνια Πλάσματα" και προτού αρχίσει να κυνηγά δαχτυλίδια στη Μέση Γη, παρουσιάζει ένα από τα πιο εμπνευσμένα, απενοχοποιημένα, ψυχαγωγικά και ταυτόχρονα σιχαμένα φιλμ τρόμου που έχετε δει, με τόνους σάρκας, αίματος και πύου να κυλάνε στην οθόνη. Σε ένα οπτικό παραλήρημα τύπου "θέλω κι άλλο, Πήτερ", συνειδητοποιείς όσο περνά η ταινία πως όσο πιο πολύ σιχαίνεσαι και αηδιάζεις με όσα βλέπεις να συμβαίνουν, τόσο πιο πολύ εθίζεσαι και θέλεις κι άλλο, έως ότου φτάνει αυτή η αποθέωση του φινάλε και πλέον δεν έχεις λόγια -ενδεχομένως δεν έχεις και τίποτα πια μέσα στο στομάχι σου, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Το δε αξιομνημόνετο είναι πως τα πάντα είναι πασπαλισμένα με εξαιρετικές αναλογίες χιούμορ και ειρωνείας που όμως ποτέ δεν ξεφεύγουν σε χοντράδες (κι όμως) την ιδια στιγμή που το γέλιο δεν στερεί το παραμικρό από τον φόβο, την αγωνία και την αηδία που σε καταλαμβάνουν. Μέσα από το πύον, το αίμα, τα σάλια και τις σάπιες σάρκες ανακαλύπτεις ένα υπέροχο διαμάντι του gore και του κινηματογραφικού τρόμου.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις σειρών και κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.