Adieu les cons (2020)

Ελληνικός τίτλος: Αντίο, ηλίθιοι

Δραματική κομεντί της Gaumont σε σκηνοθεσία Αλμπέρ Ντυποντέλ, με τον ίδιο και τους Βιρζινί Εφιρά, Νικολά Μαριέ.

Μια κομμώτρια που πεθαίνει από αυτοάνοσο που ανέπτυξε εξαιτίας των χημικών από τις βαφές που εισέπνεε τόσα χρόνια, θέλει τις τελευταίες μέρες της ζωής της να δει (όχι να γνωρίσει, απλά να δει) τον γιο που γέννησε στα 15 της και ο οποίος δόθηκε στην Πρόνοια από την οικογένειά της που τον δήλωσαν ως ανώνυμο τοκετό. Στην προσπάθειά της αυτή, βρίσκεται στην αρμόδια δημόσια υπηρεσία όπου και πάλι δεν μπορούν να τη βοηθήσουν, τη στιγμή που ένας γκουρού των υπολογιστών ετοιμάζεται να αφαιρέσει τη ζωή του με μια καραμπίνα, αφού για ακόμα μια φορά η ζωή (και κάποιος νεότερος συνάδελφος) τον προσπέρασε στην ιεραρχία. Από μια παρεξήγηση όμως τον θεωρούν τρομοκράτη, με την απεγνωσμένη κομμώτρια να είναι η μοναδική που είχε δει τι πραγματικά συνέβη, άρα και η μοναδική που μπορεί να τον ξελασπώσει. Οπότε τον αναγκάζει να την ακολουθήσει στον Δήμο και να επισκεφθούν μαζί τα (αψηφιοποίητα) αρχεία τα οποία, βάσει του νόμου περί ΑΜΕΑ, χειρίζεται ένας τυφλός, τέως πυροσβέστης, θύμα αστυνομικής βίας.

Πώς αντιδράς όταν μονίμως, κανείς από του συνομιλητές σου δεν μπορούν να θυμηθούν ούτε μια φορά σωστά το όνομά σου; Η απεγνωσμένη από την αδιαφορία των άλλων και από την ασθένειά της κομμώτρια, όπως και ο αφοσιωμένος και ταλαντούχος δημόσιος υπάλληλος που δεν αναγνωρίζεται για το έργο του αλλά που πρέπει να εκπαιδεύσει αυτόν που του έφαγε την προαγωγή, δεν αντέχουν πια όλους τους άλλους να τους αποκαλούν με λάθος επίθετο (με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται). Οπότε παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους, αφήνουν τον τυφλό, νέο τους φίλο να φυλάει τσίλιες και να τους κατευθύνει στους δρόμους της πόλης, και ο Αλμπέρ Ντυποντέλ, από την τριπλή θέση του σεναριογράφου, σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή, μας χαρίζει ένα ευφάνταστο παραμύθι για ενήλικες και μια απρόσμενη κομεντί, λουσμένη σε έναν διακριτικό υπερρεαλισμό που παραδόξως προσθέτει σε αληθοφάνεια. Σάτιρα, ειρωνεία και μαζί κραυγή απόγνωσης, η ταινία μέσα από τη γλυκόπικρη ιστορία της ξεστομίζει αλήθειες, προσκαλεί το χαμόγελο αλλά δεν φοβάται το δράμα, με το σενάριο να καθρεφτίζει ψυχρά και αφτιασίδωτα την πραγματικότητα που ζούμε (όπως στο παρμπρίζ της Εφιρά καθρεφτίζεται η πόλη όπως είναι, κόντρα στις από μνήμης οδηγίες του τυφλού πλοηγού), μπολιασμένη με μια παραμυθένια (και ολίγον εφιαλτική) φαντασία, όπως αυτή που επιστρατεύουμε όλοι μας για να δραπετεύσουμε από την τρέλα της ρουτίνας μας. Με την πόλη να αναπαρίσταται ψηφιακά, απρόσωπη, άχρονη και ανώνυμη, με πλατείες να έχουν πάρει τη θέση που είχαν παλιά τα μαιευτήρια και τα κρυστάλλινα ασανσέρ να χορογραφούνται σε ρυθμούς πρώτης αγάπης, ο Ντυποντέλ μας καλεί στον υπέροχο και γεμάτο αταξία κόσμο του μυαλού του, εκεί όπου ιδέες γεννιούνται διαρκώς, αλλά είναι τόσο πολλές που κάποιες τις προσέχεις και κάποιες όχι, αλλά που όλες τους σφύζουν από αγάπη, καλοσύνη και πρωτίστως αξιοπρέπεια. Και είναι ακριβώς αυτή η αξιοπρέπεια της ταινίας σε κάθε επίπεδο που σε κάνει να προσπερνάς τα όποια θέματα ρυθμού και χρονισμού που την κρατούν κάπως πίσω σε στιγμές που θα έπρεπε να απογειώνεται. Απρόσμενο το φινάλε.

12 υποψηφιότητες για Σεζάρ, κέρδισε 6: Β' Ανδρικού (Νικολά Μαριέ), Πρωτότυπου Σεναρίου, Φωτογραφίας, Σκηνογραφίας, Σκηνοθεσίας, Καλύτερης Ταινίας. Επίσης, πήρε το Σεζάρ Λυκείων, που είναι βραβείο Κοινού, το οποίο προκύπτει κατόπιν ψηφοφορίας επιλεγμένων μαθητών Λυκείων της Γαλλίας που καλούνται να επιλέξουν την αγαπημένη τους μεταξύ των υποψηφίων για Σεζάρ Καλύτερης Ταινίας.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε το γαλλόφωνο σινεμά, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ. 

Για περισσότερες κομεντί, κλικ  εδώ.