Γυναίκες δίχως άντρες (1954) (Α/Μ)

Εναλλακτικοί τίτλοι: Θα σε περιμένω πάντα - Το νησί των ανέμων

Δραματική ταινία της Ρέα Φιλμ, σε σκηνοθεσία Στέλιου Τατασόπουλου, με τους Γιώργο Φούντα, Τίτο Βανδή, Μαρίνα Μιχαλοπούλου, Κάτια Λίντα, Σπύρο Πατρίκιο, Αθανασία Μουστάκα. 

Δυο ναυτικοί επιστρέφουν στην Άνδρο με το βαπόρι τους, ύστερα από 3ετή απουσία στις θάλασσες. Ο Λουκάς παντρεύεται την αγαπημένη του, ενώ ο Ζανής συνειδητοποιεί πως η πλούσια κοπέλα που αγαπά δεν πρόκειται να γίνει ποτέ γυναίκα του και αρχίζει να έχει μια πιο ζεστή σχέση με τη Φραντζέσκα, μια ορφανή κοπέλα, κόρη ναυτικού κι αυτή, που την ξέρει από μικρό κοριτσάκι. Αυτό πυροδοτεί τη ζήλια του κακομαθημένου πλουσιοκόριτσου που εκμεταλλεύεται το μίσος που τρέφει ένας άλλος νησιώτης ναυτικός για τον Ζανή ώστε να τον εκδικηθεί. 

Είναι πολύ καλή αυτή η ταινία κι ας ακούγεται η υπόθεσή της σαν φτηνιάρικου μελό. Έχει χαρακτήρες, κοινωνικό και ιστορικό υπόβαθρο, αποφεύγει τις υπερβολές και τις μεγαλοστομίες και αγγίζει σε μεγάλο βαθμό τα όρια του ρεαλισμού και της ηθογραφίας. Ένα νησί ήδη καταταλαιπωρημένο από τον πόλεμο που είχε λήξει μόλις 9 χρόνια πριν, με τους μεγάλους σε ηλικία άνδρες νεκρούς στο μέτωπο και με τους νεαρότερους, ναυτικοί στην πλειοψηφία τους, πάντοτε απόντες. Ένα νησί γεμάτο ηλικιωμένους και νεαρές κοπέλες μόνες, είτε είναι ελεύθερες είτε παντρεμένες, με τους άνδρες πάντοτε μακριά τους. Το ιστορικό-κοινωνικό πλαίσιο είναι αυτό που δικαιολογεί και τον πρωτότυπο τίτλο της ταινίας που για άγνωστους λόγους άλλαξε δυο φορές στα χρόνια που ακολούθησαν. 

Ολοκληρωμένο το σενάριο, περιγράφει ένα πλήθος χαρακτήρων και β' ρόλων (έχει μάλιστα και αυτό που λέμε "comic relief" χαρακτήρα που απορροφά κάπως το βάρος του δράματος) δίνει το στίγμα της εποχής και το κυριότερο είναι ολόκληρη γυρισμένη στην Άνδρο (στούντιο χρησιμοποιήθηκε μόνο για κάποια εσωτερικά) ενισχύοντας έτσι την αληθοφάνεια της αφήγησης, σε συνδυασμό με το ιστορικό ενδιαφέρον που έχουν τα πλάνα αυτά. Μάλιστα έχει και γυρίσματα στην Ολλανδία, μέσα σε ένα μπαρ του λιμανιού με μια απίστευτη για την εποχή και για τα δεδομένα του ελληνικού κινηματογράφου "νουάρ" ατμόσφαιρα. Οι τεχνικές αδυναμίες είναι λίγο που την χαλάνε, αλλά τις ξεπερνάς με ευκολία χάρη σε άλλες αρετές (travelling, μοντάζ) που αργότερα εξαφανίστηκαν από το ελληνικό σινεμά. Στο σύνολό της είναι ταινία και όχι φιλμάρισμα θεατρικού με τους ηθοποιούς να παίζουν σε παράταξη μπροστά από μια ακίνητη κάμερα. Τι κρίμα που το σινεμά του '50 άρχισε να φθίνει στη δεκαετία που ακολούθησε, εγκαταλείποντας ιστορίες και κινηματογράφηση τέτοιου ύφους, δίνοντας -κατά πλειοψηφία- τη θέση τους σε λαϊκά θέματα και κοινά. Τα σκηνικά της ταινίας είναι του ηθοποιού Μιχάλη Νικολινάκου.

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Το αρχείο των ελληνικών ταινιών του Cinemano (μέχρι και τη δεκαετία του '70) βρίσκεται εδώ. Τις πιο ανεξάρτητες και όσες γυρίστηκαν από τα χρόνια του '80 και μετά, θα τις βρείτε εδώ.