Dalida pour toujours (1977)

Ντοκυμανταίρ σε σκηνοθεσία Μισέλ Ντυμουλέν, που παρακολουθεί τη λαμπερή Δαλιδά τόσο στο ταξίδι της στην Αίγυπτο, στο σπίτι όπου μεγάλωσε, όσο και στην επαγγελματική της καθημερινότητα. 

Πρόβες, προετοιμασίες, συναυλίες, ταξίδια, διακοπές, με πλάνα αρκούντως αποκλειστικά, αλλά πασπαλισμένα με χρυσόσκονη. Σαφώς και δεν πρόκειται περί αποκαλυπτικού φιλμ που παρεισφύει στα άδυτα της μεγάλης καλλιτέχνιδας, αφού άλλωστε στην παραγωγή βρίσκεται ο Ορλάντο, αδελφός και μάνατζερ της Δαλιδά. Είναι μια έξυπνη αγιογραφία τούτο εδώ το ντοκυμανταίρ, γυρισμένο στα χρόνια της μεγάλης δόξας της, με σκοπό να δώσει τροφή στα μάτια των εκατομμυρίων θαυμαστών της ανά τον κόσμο. Αστέρι μάνατζερ ο Ορλάντο, φρόντισε να παρουσιάσει την Δαλιδά ανθρώπινη και ευαίσθητη σε στιγμές και καλά προσωπικές και αμέριμνες, τη στιγμή που όλα ήταν σκηνοθετημένα και πολύ προσεκτικά επιλεγμένα. 

Παρ' όλα αυτά, όμως, το φιλμ έχει τεράστιο ενδιαφέρον και σήμερα, από τη μια αφού παρουσιάζει εξαιρετικές ερμηνευτικές στιγμές της καριέρας της που δεν διασώζονται πουθενά αλλού, ενώ από την άλλη και με δεδομένα τα όσα ακολούθησαν, προκαλεί μια τεράστια πίκρα και ειρωνεία, καθώς όπως αποδείχτηκε, πίσω από τη λάμψη, την ακαταμάχητη σταρ και την τεράστια καριέρα κρυβόταν ένας βαθιά δυστυχισμένος άνθρωπος, μια φιγούρα τραγική που τρεφόταν από τη μουσική της και τους έρωτές της. Μέχρι τέλους.