Valerian and the City of a Thousand Planets (2017 (3D)

Ελληνικός τίτλος: Ο Βαλέριαν και η Πόλη με τους Χίλιους Πλανήτες

Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας της Europa, σε σκηνοθεσία Λυκ Μπεσόν, με τους Ντέην ΝτεΧάαν, Κάρα Ντελβίν, Κλάιβ Όουεν, Ριάννα, Ήθαν Χωκ, Αλαίν Σαμπά. 

Πολλούς αιώνες από σήμερα, ο διεθνής διαστημικός σταθμός Άλφα έχει γιγαντωθεί σε μια τεράστια πολιτεία όπου συμβιώνουν αρμονικά εκατομμύρια πλάσματα από διαφορετικούς πλανήτες. Κάποια μέρα ο Ταγματάρχης Βαλέριαν νιώθει ένα περίεργο σήμα, στο οποίο αρχικά δεν δίνει σημασία. Καθώς ακολουθεί την αποστολή που του αναθέτουν μαζί με τη Λοχία Λόρελάιν (με την οποία είναι φουλ ερωτευμένος), συνειδητοποιεί πως το σήμα αυτό προέρχεται από έναν πλανήτη του οποίου η ζωή είχε φαινομενικά εκλείψει. Ατίθασος καθώς είναι, αδιαφορεί για τις επίσημες διαταγές και ψάχνει να βρει τι πραγματικά συμβαίνει. 

Δεν ξέρω αν είμαι εγώ μεταλλαγμένος, αλλά είναι φορές που όσο ακόμα πέφτουν οι τίτλοι μιας ταινίας συνειδητοποιείς τι ακριβώς να περιμένεις. Στην προκειμένη περίπτωση μια εξαιρετική (αρχικά) σεκάνς έναρξης, με τη δημιουργία και τη γιγάντωση του διαστημικού σταθμού υπό τους ήχους του "Life on Mars" του Ντέηβιντ Μπόουι καταπλακώνεται από τους τίτλους αρχής (που ούτε είναι ολοκληρωμένοι), εκτός ύφους χαριτωμενιές και περιττά πλάνα του Ρούτγκερ Χάουερ (του οποίου η εμφάνιση διαρκεί κάτω του ενός λεπτού) που ανακοινώνει στην τηλεόραση την απομάκρυνση του διαστημικού σταθμού από την τροχιά της Γης, με αποτέλεσμα μια ακατάσχετη οπτική και θεματική φλυαρία που σε αποσυντονίζει. Ε, λοιπόν, αυτή είναι και ολόκληρη η ταινία. Μια φλύαρη έκρηξη εικόνων, εφφέ, χαριτωμένου χιούμορ και σύντομων ανολοκλήρωτων εμφανίσεων από διάφορους χαρακτήρες που απλά αποσυντονίζουν από το μεγαλείο του θεάματος και το ενδιαφέρον της ιστορίας. 

Προσέξτε, όμως, δεν είναι κακή ούτε η ταινία ούτε οι προθέσεις της. Γι' αυτόν τον λόγο, άλλωστε, αναθεματίζεις, καθώς βρίσκεσαι μπροστά σε ένα εντυπωσιακό υβρίδιο του Άβαταρ και του Πόλεμου των Άστρων (δεν το λέω για κακό) το οποίο αντί να απογειωθεί και να γίνει ένα ολοκαίνουργιο sci-fi έπος χάνεται μέσα στη φλυαρία του και αποσυντονίζεται. Αρκεί να φανταστείτε πως όλα όσα συμβαίνουν (και συμβαίνουν πολλά, μα πάρα πολλά) διαδραματίζονται εντός ενός γήινου 24ώρου για να καταλάβετε το μέγεθος της φλυαρίας. Δεν είναι δύσκολο να κάτσεις να φανταστείς πως αν είχαν σπάσει την ιστορία σε κεφάλαια, το συγκεκριμένο σενάριο θα μπορούσε να δημιουργήσει άνετα τρεις ταινίες. 

Είναι εντυπωσιακό σινεμά, κακά τα ψέματα, με εφφέ και εικόνες υπέροχες που αξίζουν και το 3D τους, ολοζώντανα χρώματα, πλάσματα που δεν έχουμε ξαναδεί και κόσμους πρωτοποριακά δημιουργημένους, αλλά όλο μαζί είναι πάρα πολύ και χάνεσαι. Ως αποτέλεσμα, τίποτα δεν έχει τον χρόνο που απαιτείται για να ολοκληρωθεί, η φιγούρα του Κλάιβ Όουεν μένει ουσιαστικά ανεκμετάλλευτη, το love story υπάρχει για να υπάρχει, το back story που οδήγησε στην καταστροφή ενός ολόκληρου πλανήτη δεν εξηγείται ποτέ ουσιαστικά (αυτό κι αν θα μπορούσε να είναι μια ταινία από μόνο του) και η μεγάλη μάχη του φινάλε έρχεται τόσο γρήγορα (όπως κι όλα τα άλλα) από την αμέσως προηγούμενη σκηνή δράσης που δεν προλαβαίνεις να τη χωνέψεις και να την ευχαριστηθείς. 

Θα βρείτε πολλές αρετές στην ταινία (άλλωστε, όπως διαπίστωνα από τις αντιδράσεις του κόσμου γύρω μου στην αίθουσα, άρεσε γενικά), δεν θα πλήξετε ούτε λεπτό (πού να προλάβατε άλλωστε με όλα όσα συμβαίνουν), θα σας εντυπωσιάσει το σύμπαν της (προτιμήστε αίθουσα με μεγάλη οθόνη για μπορέσετε να χαθείτε μέσα του), ενώ σίγουρα θα σας μαγέψουν οι εικόνες ανείπωτης ομορφιάς και γαλήνης από τον πλανήτη Μυλ. Αν μείνετε εκεί, στο πρώτο επίπεδο εντυπωσιασμού και έκπληξης, όλα θα κυλήσουν ρολόι. Απλά, μετά ξεχνιέται, κι αυτό είναι το μεγάλο κρίμα. Η σεκάνς με τη Ριάννα είναι όλα τα λεφτά.