Luke Cage (2 Σαιζόν, 2016-2018)
Κόμικ σειρά φαντασίας των Netflix/ABC/Marvel, δημιουργία του Τσέο Χοντάρι Κόκερ, με τους Μάικ Κόλτερ, Μαχέρσαλα Άλι, Σιμόν Μίσικ, Τέο Ρόσσι, Τζέιντεν Κέην, Ροζάριο Ντώσον, Έρικ ΛαΡέυ Χάρβεϋ, Άλφρε Γούνταρντ, Αντονίκ Σμιθ, Μουσταφά Σακίρ, Κάρεν Πίτμαν.
Μετά από ένα μυστικό πείραμα στις φυλακές που πάει κατά διαόλου, ο Λουκ Κέητζ, φυγάς πια, προσπαθεί να αποκαταστήσει το όνομά του, την ίδια στιγμή που με την υπερφυσική του δύναμη και το αδιαπέραστο δέρμα του πολεμάει για ένα καθαρό Χάρλεμ.
Πρόκειται για την τρίτη σειρά με υπερήρωα της Marvel που βγάζει το Netflix, πάντα με επικεντρωμένη τη δράση της στην καρδιά της Νέας Υόρκης, εκεί κοντά όπου δρουν ήδη ο Daredevil και η Τζέσικα Τζόουνς. O Λουκ Κέητζ πρωτοεμφανίστηκε στα κόμικ της εταιρείας το 1972, εποχή που οι Αφροαμερικανοί κέρδιζαν σε δημοφιλία στην τηλεόραση και στο σινεμά σε μία ευρύτερη κρίση αποδοχής της διαφορετικότητας. Παρ'ότι πίσω από όλη αυτή την ιστορία κρυβόταν ένας διαφορετικού τύπου ρατσισμός, η εποχή εκείνη έδωσε πνοή σε μια σειρά από ξεχωριστούς μαύρους χαρακτήρες, όπως για παράδειγμα στον Μαύρο Πάνθηρα, επίσης της Marvel, αλλά και στον κινηματογραφικό Σαφτ. Πέρα, όμως, από τους ήρωες της πρώτης γραμμής, στο σινεμά ιδιαίτερα είχαμε μια έκρηξη ταινιών με μαύρους ήρωες σε μαύρες γειτονιές, που απευθύνονταν σε μαύρο κοινό. Μπορεί οι προθέσεις να φάνταζαν αγνές, στην ουσία όμως εκμεταλλεύονταν στο έπακρο την "αγορά" των αφροαμερικανών θεατών που ξαφνικά ταυτίζονταν με τους ήρωες που έβλεπαν στην οθόνη ή διάβαζαν στα περιοδικά, από όπου και ο όρος "Blackploitation" (εφεύρημα από τις λέξεις "black" και "exploitation") που περιέγραψε την όλη αυτή κίνηση.
Έχει,λοιπόν, περίσσιο ενδιαφέρον η οπτική της σειράς -για να γυρίσουμε και στο θέμα μας- που από τη μουσική των τίτλων και τη μουσική υπόκρουση μέχρι την άψογη καλλιτεχνική της διεύθυνση παραπέμπει ακριβώς στα κινηματογραφικά/τηλεοπτικά seventies και σε αυτήν τη "blackploitation" περίοδο, δίνοντας ένα ξεχωριστό στίγμα σε κάθε επεισόδιο. Σύγχρονη από τη μία αλλά με αυτή τη vintage αίσθηση να κυριαρχεί, η σειρά αποκτά καλλιτεχνική ματιά και ενδιαφέρον, σε συνδυασμό με τους καλά καθοδηγημένους ηθοποιούς και την υψηλού επιπέδου παραγωγή της που θυμίζει σε πολλά σημεία της κινηματογράφο. Εκεί που υστερεί, όμως, είναι στην αφήγηση, αφού είναι εμφανές πως η κεντρική ιστορία δεν είναι αρκετή για να καλύψει 13 ωριαία σχεδόν επεισόδια, με αποτέλεσμα πολλά από αυτά να υστερούν σε ρυθμό και ταχύτητα. Το έχω ξαναγράψει πως αυτό είναι πρόβλημα για πολλές σειρές, οι οποίες μολονότι φέρουν υψηλές περγαμηνές και προθέσεις, στηρίζονται σε μια βασική ιστορία που σεναριακά δεν αρκεί για να καλύψει τη διάρκειά τους.
Αντίστοιχα υψηλό ήταν το επίπεδο και της δεύτερης και τελευταίας σαιζόν, μολονότι και πάλι έμοιαζε να έχει μια κεντρική ιστορία όχι αρκετή για να καλύψει τα 13 επεισόδια. Ως αποτέλεσμα κάποια έχαναν σε ρυθμό και ένταση, έναντι κάποιων άλλων που είχαν από όλα τα καλά. Μολονότι υπέροχη φάτσα ο νέος "κακός", ο Μπούσμάστερ, κάπου νιώθεις ότι δεν του δίνεται η ευκαιρία να αναπνεύσει περισσότερο και να γίνει περισσότερο απειλητικός. Άνιση στα σημεία, μολαταύτα η Marvel ευτύχησε με ακόμα μία καλή μεταφορά στην τηλεόραση και μάλιστα (όπως και στην περίπτωση της Τζέσσικα Τζόουνς) με έναν ήρωα όχι ακριβώς πρώτης γραμμής, ενισχύοντας ένα δεύτερο σύμπαν, παράλληλα με το κινηματογραφικό της.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου