45 years (2015)

Ελληνικός τίτλος: 45 χρόνια

Δραματική ταινία των Film Factory/Film4/The Bureau/BFI, σε σκηνοθεσία Άντριου Χέι, με την Σαρλότ Ράμπλινγκ και τον Τομ Κώρτνεϋ. 

Ένα παντρεμένο ζευγάρι ετοιμάζεται να γιορτάσει την επέτειο των 45 χρόνων του, όταν ένα γράμμα από την Ελβετία ενημερώνει εκείνον πως βρέθηκε μέσα σε παγετώνα το πτώμα της εδώ και 45 χρόνια νεκρής φιλενάδας του, που είχε σκοτωθεί σε ορειβατικό ατύχημα. Και ξαφνικά, οι ισορροπίες της σχέσης αλλάζουν, η εμπιστοσύνη κλονίζεται, η αυτοπεποίθηση αμφισβητείται κι εμείς στέκουμε σιωπηλοί μάρτυρες ενός δεξιοτεχνικού δράματος δωματίου (σχεδόν), με δύο εξαίρετους πρωταγωνιστές να αναθεωρούν τη μεταξύ τους σχέση, που ουσιαστικά τους καθόριζε όλα αυτά τα χρόνια. 

Υποψήφια για Όσκαρ η Σαρλότ Ράμπλινγκ σε αυτή την ταινία με μια ερμηνεία τόσο βρετανικά συγκρατημένη και τόσο εσωτερική που πραγματικά συναρπάζει με την παρουσία της, ισορροπημένη, ειλικρινής και μάλιστα σε έναν ρόλο όχι οσκαρικά πιασάρικο. Δεν έχει αυτό που λέμε "τη μεγάλη στιγμή της", την κραυγή, τον μονόλογο, το ξέσπασμα... Όλα γίνονται μέσα της και το ξέσπασμά της δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα τίναγμα του χεριού. Είναι υπέροχη και μάλιστα μακριά από τον λαμπερό εαυτό της, απλά μια ηλικιωμένη, καλλιεργημένη (υπήρξε καθηγήτρια) και καλοστεκούμενη συνηθισμένη γυναίκα της βρετανικής επαρχίας. Δίπλα της, ο Τομ Κώρτνεϋ στέκει επάξια στον ρόλο τού κάπως γκρινιάρη, κάπως απλοϊκού συντρόφου που η ηλικία του τον έχει προδώσει και αυτό είναι εμφανές τόσο στην υγεία του (είχε πάθει έμφραγμα στην επέτειο των 40 χρόνων γάμου, την οποία δεν γιόρτασαν ποτέ) όσο και στο κρεβάτι. Και ανάμεσά τους υπάρχει η Κάτια, αυτή η νεαρή κοπέλα που σκοτώθηκε το 1962, την οποία δεν βλέπουμε ποτέ παρά μόνο φευγαλέα κάποια καθοριστική στιγμή και που κατά πως φαίνεται υπήρχε πάντα ανάμεσά τους χωρίς να το γνωρίζουν. 

Επέτειος 45 χρόνων γάμου και 45 χρόνων πένθους για μια ζωή που δεν έζησε κανείς ποτέ και που η θύμησή της ξαφνικά κλονίζει τη ζωή που έζησαν. Ο Άντριου Χέι επιλέγει μια σειρά από σταθερά κάδρα επάνω στον έναν ή τον άλλον πρωταγωνιστή του, αποφεύγει τις εναλλαγές και αφήνει το βλέμμα μας να ξεκουραστεί στα πρόσωπα των ηρώων του και να εμβαθύνουμε στις λεπτομέρειές τους. Η φωτογραφία του Λολ Κρώλεϋ μεταφέρει στην οθόνη την υγρασία και την καταχνιά του βρετανικού τοπίου, ενώ μεγάλη σημασία παίζουν και οι ήχοι σε αυτήν την ταινία, που γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της αφήγησης, με εμφανή την παρουσία τους παντού, ως μέρος των σκηνικών, είτε είναι η βροχή που πέφτει είτε οι ήχοι του περιβάλλοντος.