Big little lies (2 Σαιζόν, 2017-2019)
Δραματική μίνι-σειρά 7 επεισοδίων του ΗΒΟ, δημιουργία του Ντέηβιντ Ε. Κέλλυ, σε σκηνοθεσία Ζαν-Μαρκ Βαλλέ, με τους Ρηζ Γουίδερσπουν, Νικόλ Κίντμαν, Σεϋλήν Γούντλυ, Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ, Άνταμ Σκοτ, Λώρα Ντερν, Ζόε Κράβιτς, Τζέημς Τάπερ, Ίαιν Άρμιταζ.
Οι φαινομενικά τέλειες ζωές τριών γυναικών σε ένα πανάκριβο προάστιο της Καλιφόρνια κρύβουν ψέματα, πόνο, φοβίες και βία, την ίδια στιγμή που ένας φόνος ταράζει συθέμελα την ειδυλλιακή κοινωνία.
Το βιβλίο της Λιάν Μοριάρτυ είναι φτιαγμένο λες για την τηλεόραση, καθώς τα έχει όλα: πλούτη, χλιδή, όμορφες γυναίκες, γοητευτικούς άντρες, συζύγους και εραστές, μυστικά του παρελθόντος και έγκλημα. Κι εκεί που κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελέσει υλικό για μια λαμπερή και ιντριγκαδόρικη σειρά, ενδεχομένως πολλών επεισοδίων και ακόμα περισσότερων σαιζόν, ευτυχεί στα χέρια του παραγωγού Ντέηβιντ Ε. Κέλλυ, του δικτύου ΗΒΟ και φυσικά του καναδού σκηνοθέτη Ζαν-Μαρκ Βαλλέ, που μας έχει δώσει πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες στο παρελθόν, ανάμεσα στις οποίες θυμίζω την "Άγρια", το "Ξανά από την αρχή" και φυσικά το κορυφαίο του "Dallas buyers club". Σε αυτόν ενδεχομένως χρωστάμε και το κορυφαίο γυναικείο καστ (η Ρηζ Γουίδερσπουν ήταν υποψήφια για Όσκαρ, άλλωστε, για τον ρόλο της στην "Άγρια") που αναμφισβήτητα προσδίδει στη σειρά και το ξεχωριστό της μεγαλείο.
Με αισθητική κινηματογραφικής ταινίας, μακριά από τους εύκολους τηλεοπτικούς εντυπωσιασμούς, η σειρά αφηγείται προσεκτικά την ιστορία της, αφοσιωμένη στους χαρακτήρες της, δίνοντας χώρο στους ηθοποιούς να αναπνεύσουν. Με δεδομένο τον φόνο που ξέρουμε ότι έγινε (χωρίς όμως να ξέρουμε και το ποιος σκοτώθηκε), παρακολουθούμε τις ιστορίες αυτών των τριών ηρωίδων σε ένα μέρος αγγελικά πλασμένο και την ίδια στιγμή φρικτά εφιαλτικό μέσα στον καθωσπρεπισμό του πλούτου και το πολιτικώς ορθόν των παντρεμένων με παιδιά κατοίκων του. Ο εφιάλτης της ζωής των προαστίων συμπυκνωμένος σε 7 ώρες, και την ίδια στιγμή οι δήθεν απελευθερωμένες γυναίκες-έρμαια των αντρών και των πληγών που τους έχουν δημιουργήσει.
Δεν χαίρει φεμινιστικών αξιών αυτή η σειρά, κι ας έχει γράψει το βιβλίο γυναίκα. Οι γυναίκες μπορεί να είναι πρωταγωνίστριες στην οθόνη, όχι όμως και στη ζωή τους, αφού υπομένουν, παρασύρονται και τρομοκρατούνται από τους άντρες, οι οποίοι μοιάζουν να ζουν σε ένα άλλο σύμπαν, αφήνοντας αυτές με τα παιδιά τους (άλλος εφιάλτης αυτός) να τα βγάλουν πέρα σε αυτόν τον λαμπερό μικρόκοσμο που στην ουσία δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα εκμαυλισμένο κολοχώρι πολυτελείας, με όλη την κατινιά, τη μικροπρέπεια και τα μικρά μεγάλα μυστικά του χωριού.
Η δικτατορία της οικογένειας, η αμηχανία του σχολείου απέναντι στα βλαστάρια των καθώς πρέπει γονέων τους, ο φασισμός του όχλου και η λογοκρισία των συντηρητικών απέναντι στην τέχνη αποτελούν θέματα που σχολιάζει η σειρά, με μια εντυπωσιακή αφήγηση που σου κεντρίζει το ενδιαφέρον, σε ιντριγκάρει, ενώ σου δίνει ταυτόχρονα τη δυνατότητα να σκεφτείς. Και φυσικά, η βία... αυτή η σκοτεινή, απρόσμενη, καμουφλαρισμένη ή προφανής βία που εισβάλλει στη ζωή μας για να την καταστρέψει, τόσο με τον τρόμο που ασκεί όσο και με τη μεταδοτικότητά της. Η βία γεννά (κυριολεκτικά) βία και τελικά μόνο με τη βία σταματά, οπότε ο κύκλος συνεχίζεται αέναος.
Χάρμα οφθαλμών οι τρεις πρωταγωνίστριες που πλάθουν μπροστά στην κάμερα τρεις διακριτές γυναίκες, με τους άντρες συμπρωταγωνιστές τους να στέκουν δίπλα τους ως ήρωες αμήχανοι, ευνουχισμένοι και ανήμποροι να αντιληφθούν τι συμβαίνει, ακόμα κι όταν αυτό που συμβαίνει το προκαλούν οι ίδιοι. Παλλόμενη, ζωντανή και απόλυτα κινηματογραφικά στημένη η φωτογραφία του Υβ Μπελανζέ δίνει τον τόνο (χρωματικό και ατμοσφαιρικό) της δράσης, μαζί με τα εκλεκτικά επιλεγμένα τραγούδια που ακούγονται. Τηλεόραση πολλών αστέρων.
Μπορεί να ξεκίνησε ως μίνι σειρά, όμως το τηλεοπτικό φινάλε που επελέγη ήταν πιο "ανοιχτό" σε σχέση με αυτό του βιβλίου, οπότε οι παραγωγοί και οι ηθοποιοί συμφώνησαν για μία ακόμη περίοδο 7 επεισοδίων, η οποία θα εξερευνούσε τα γεγονότα μετά τον φόνο. Η Λιάν Μοριάρτυ υπογράφει αυτή τη δεύτερη νουβέλα, το σενάριο ο δημιουργός της σειράς Ντέηβιντ Ε. Κέλλυ, ενώ τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει αυτή τη φορά η Άντρεα Άρνολντ (μας είχε δώσει το 2009 το "Fish Tank" και το 2011 τα "Ανεμοδαρμένα Ύψη"), υπό την επίβλεψη του Ζαν-Μαρκ Βαλέ που ήρθε στο τέλος να "ομογενοποιήσει" το ύφος των δύο περιόδων -κάτι που προκάλεσε τριβές μεταξύ της σκηνοθέτιδος και της παραγωγής, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που δεν μας απασχολεί.
Αυτό που απασχολεί εδώ είναι πως μολονότι το επίπεδο της παραγωγής, οι ερμηνείες (συγκλονιστική η Μέρυλ Στρηπ) και το λαμπρό επιτελείο των ηθοποιών είναι κορυφαίων προδιαγραφών, ο δεύτερος κύκλος της σειράς είναι το πλέον αχρείαστο sequel που γυρίστηκε ποτέ. Με εξαίρεση τη βασική ιστορία της πεθεράς και του κυκεώνα που δημιουργεί με την κηδεμονία των εγγονών της, τόσο το βασικό στόρυ όσο και τα subplots των άλλων ηρωίδων είτε δεν τραβάνε είτε είναι εντελώς ισχνά. Σκιά του ίδιου της του εαυτού πλέον, η σειρά χαντακώνεται από μόνη της, αφού το εξαιρετικό (και μια χαρά ολοκληρωμένο από κάθε άποψη) παρελθόν της γίνεται βορά αυτής εδώ της δεύτερης σαιζόν που δεν προσφέρει απολύτως τίποτα περισσότερο από τη χαρά να βλέπεις σε σήριαλ μαζεμένες όλες αυτές τις καλές ηθοποιούς και να απολαμβάνεις τις λογομαχίες Νικόλ Κίντμαν-Μέρυλ Στρηπ. Το HBO δηλώνει ανοιχτό μετά χαράς στο ενδεχόμενο και μιας τρίτης σαιζόν, ενώ προσωπικά το προσκαλώ να παραμείνει ερμητικά κλειστό σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου