The dressmaker (2015)

Ελληνικός τίτλος: Η μοδίστρα

Δραματική ταινία της Screen Australia, σε σκηνοθεσία Τζόσλυν Μούρχάους, με τους Κέητ Γουίνσλετ, Τζούντυ Ντέηβις, Λίαμ Χέμσγουωρθ, Χιούγκο Γουήβινγκ. 

Μια κοπέλα που είχε φύγει κακήν-κακώς από το χωριό της στην Αυστραλία κατηγορούμενη για φόνο, επιστρέφει άλλος άνθρωπος. Κομψότατη, αποφασισμένη και με αυτοπεποίθηση, η Τίλλυ είναι πια μια φτασμένη μοδίστρα, έχοντας γυρίσει τον κόσμο και έχοντας δουλέψει σε οίκους μόδας στο Παρίσι. Αρχικά με καλές προθέσεις, η επιστροφή της στα πάτρια εδάφη σημαίνει επανασύνδεση με την ημίτρελη και αλκοολική μάνα της και επαναπροσδιορισμό της θέσης της σε μια ασφυκτικά μικρή κοινωνία που ακόμα την αντιμετωπίζει εχθρικά, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Με το ταλέντο στη δουλειά της και την ευφυία της δείχνει να κερδίζει τις πρώτες μάχες, όμως οι εφιάλτες του παρελθόντος δε αργούν να επιστρέψουν, μαζί με κάποια καλά κρυμμένα μυστικά. 

Α, πολύ μου άρεσε η ταινία, είναι διασκεδαστική και έξυπνη, με βασικό της ατού την ίδια την Κέητ Γουίνσλετ, σε έναν αβανταδόρικο ρόλο που δείχνει να απολαμβάνει. Το βιβλίο της Ρόζαλι Χαμ προσφέρεται για κινηματογραφική μεταφορά και δη για μια στυλάτη ιστορία μυστικών, έρωτα και εκδίκησης. Ο μικρόκοσμος του χωριού αποτυπώνεται με ενδιαφέροντα τρόπο, ενώ φωτογραφία, σκηνικά και μουσική είναι αρμονικά δεμένα με την αφήγηση. Γοητευτικές παρουσίες τόσο η Τζούντυ Ντέηβις στον ρόλο της μητέρας της, ο Λίαμ Χέμσγουωρθ στον ρόλο του φίλου και αγαπημένου, όπως και του Χιούγκο Γουήβινγκ στον ρόλο του παρενδυτικού αστυνομικού. 

Εκεί που έχω τις ενστάσεις μου είναι στις προθέσεις της σκηνοθέτιδας, η οποία δείχνει σε κάποια σημεία να μην είναι αποφασισμένη για τον τρόπο με τον οποίο θέλει να χειριστεί το υλικό της. Σαν να θεωρεί ότι είναι πολύ το δράμα και πηγαίνει να το αλαφρύνει με κωμικές νότες (ο παρενδυτικός αστυνόμος που ουσιαστικά είναι μια βαθιά τραγική φιγούρα γίνεται αστείος κάποιες φορές), σαν να θέλει να κάνει κοινωνική σάτιρα σε κάποιες άλλες σκηνές (οι κάτοικοι του χωριού εμφανίζονται σαν καρικατούρες), σαν να μην ξέρει κι η ίδια τι θέλει... Όταν όμως αφήνεται να μιλήσει το ίδιο το σενάριο, η ταινία τσουλάει χωρίς κανένα θέμα, μέχρι την αποκάλυψη (και με Α κεφαλαίο, αν θέλετε) του φινάλε.