Kursk (2018)


Ελληνικός τίτλος: Kursk -Η τελευταία αποστολή

Δραματική περιπέτεια της Europa σε σκηνοθεσία Τόμας Βίντερμπεργκ, με τους Ματίας Σαίνερτς, Λεά Σεϋντού, Πήτερ Σιμόνιτσεκ, Ώγκουστ Ντιλ, Κόλιν Φερθ, Μαξ Φον Σύντοφ.

Το τραγικό τελευταίο ταξίδι του πυρηνικού υποβρυχίου Κουρσκ και η καταστροφική αντιμετώπιση του δυστυχήματος από τη ρωσική κυβέρνηση που οδήγησε στον χαμό και των τελευταίων επιζόντων. Όσο το πλήρωμα πάλευε για τη ζωή του και οι οικογένειές τους αγωνιούσαν για την τύχη των ανθρώπων τους, γραφειοκρατία, πείσμα και ψευτο-υπερηφάνεια στερούσαν πολύτιμο χρόνο από την επιχείρηση διάσωσης.

Μεγάλη (αγγλόφωνη) ευρωπαϊκή συμπαραγωγή (Γαλλίας-Βελγίου-Λουξεμβούργου), με τον Λυκ Μπεσόν να κρατάει τα ηνία και ένα πολύ φροντισμένο επιτελείο ηθοποιών να αφηγείται την ιστορία των τραγικών ανδρών που χάθηκαν σε εκείνη τη μοιραία ναυτική άσκηση του 2000. Ο Τόμας Βίντερμπεργκ δείχνει να αξιοποιεί στον καλύτερο βαθμό το υλικό του και να αποδεικνύει πως μπορεί να χειριστεί άξια και μια "μπλοκμπαστερική" ταινία, μακριά από το ύφος των ιστοριών "δωματίου" στις οποίες μας είχε συνηθίσει. Μάλιστα, το καταφέρνει, χωρίς να μαϊμουδίσει αντίστοιχες παραγωγές από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αλλά και χωρίς να αποποιηθεί το προσωπικό του, ανθρώπινο ύφος. Έτσι, επιλέγει αυτό το μικρό αλλά έξυπνο τρυκ του κλειστού κάδρου στην έναρξη και στο φινάλε, αφήνοντας την εικόνα ελεύθερη να ανοίξει σε αυτό το εντυπωσιακό scope μόνο όταν το Κουρσκ πραγματοποιεί τη μοιραία του κατάδυση. Στο κλειστό κάδρο της εναρκτήριας σεκάνς δε μάς συστήνει τους ήρωες τους δράματος, τους ναύτες και την οικογένειά τους, με αφορμή μάλιστα ένα ευχάριστο γεγονός, τον γάμο ενός από το πλήρωμα, ο οποίος όχι μόνο κοντράρει με την αισιοδοξία του και τη χαρμόσυνη ατμόσφαιρα την τραγωδία που θα ακολουθήσει, μα θέτει ταυτόχρονα τις βάσεις της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας μεταξύ των αντρών αυτών που θα συναντήσουμε και αργότερα, όταν θα βρεθούν εγκλωβισμένοι στο μεταλλικό τους φέρετρο.

Τρία είναι τα μεγάλα ατού της ταινίας: η φωτογραφία, ο ήχος και ο Ματίας Σαίνερτς. Τα πρώτα δύο εντυπωσιάζουν σε κάθε σκηνή υποδεικνύοντας τον τόνο και το ύφος της, την ίδια στιγμή που συναρπάζουν με την αρτιότητα και το τραγικό μεγαλείο τους. Ο Ματίας Σαίνερτς από την άλλη είναι ο αρχηγός, είναι ο "μεγάλος ρόλος" της ταινίας, κάτι που του αναγνωρίζεις πως το επιτυγχάνει και από μόνος του, χωρίς το σενάριο να τον βοηθά ουσιαστικά. Βλέπετε, ο σεναριογράφος Ρόμπερτ Ρόντατ φαίνεται "μαγκωμένος" στον τρόπο με τον οποίο διασκευάζει το βιβλίο "A Time to Die" του δημοσιογράφου Ρόμπερτ Μουρ. Προφανώς θέλοντας να αποτίσει φόρο τιμής σε αυτούς τους αδικοχαμένους άντρες και τους ανθρώπους που άφησαν πίσω τους, στέκει λίγο αμήχανος στη δραματοποίηση των γεγονότων, φοβούμενος μην προδώσει τους χαρακτήρες βάζοντας στο στόμα τους ψεύτικα λόγια. Ως αποτέλεσμα, οι σκηνές μέσα στο ναυαγισμένο υποβρύχιο (αλλά και αυτές που συμβαίνουν παράλληλα, στην επιφάνεια) έχουν έναν σωστά δοσμένο ρεαλισμό μεν, υπολείπονται δε σε δραματουργικό συναίσθημα που ενδεχομένως θα ενέπλεκε περισσότερο τον μέσο θεατή -κάτι το οποίο καταφέρνει άριστα στην έναρξη και στο φινάλε. 

Για να ξαναγυρίσω όμως στον Σαίνερτς, αυτό που αποτελεί προσωπικό του επίτευγμα είναι πως με την παρουσία του και μόνο αφηγείται την ιστορία του Μιχαήλ Αβερίν, χωρίς να χρειάζεται να πει πολλά και αναδεικνύεται στον κεντρικό πρωταγωνιστή, χωρίς ο ρόλος του να απαιτεί μεγάλες σκηνές ή θυσίες. Μολονότι ένας από όλους μέσα στο Κουρσκ, αυτός είναι ο πρωταγωνιστής, διότι το απαιτεί και το καθιστά σαφές μόνο και μόνο επειδή είναι εκεί. Στόφα σταρ το παλικάρι, ό,τι κι αν λέμε. Εξίσου καλοστημένη και η Λεά Σεϋντού στον ρόλο τη γυναίκας του, η οποία κυριαρχεί στις σκηνές της χωρίς πολλά-πολλά, μόνο με το βήμα και τη στάση του σώματος κάμποσες φορές. Ταινία συνόλου ως επί τω πλείστον, αξιοπρεπέστατη και με βέλτιστες προθέσεις, η "Τελευταία αποστολή" είναι ο ύστατος χαιρετισμός σε αυτούς τους απλούς ήρωες της καθημερινότητας που έπεσαν θύματα ενός ανάλγητου κράτους που δεν ήθελε να παραδεχτεί τα λάθη του. Με γρήγορους ρυθμούς, συγκίνηση και εντυπωσιακό γύρισμα, αφηγείται με συναρπαστικό ρεαλισμό μια αληθινή ιστορία από την αρχή μέχρι το τέλος. Αν της λείπει κάτι είναι αυτό το περίσσιο παραμύθι, αυτό το σεναριακό εύρημα που θα έφερνε τους ήρωές της ακόμα πιο κοντά στον θεατή και θα δημιουργούσε μια σχέση ακόμη πιο προσωπική. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών, σειρών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις περιπέτειες και τη δράση, θα βρείτε κείμενα και κριτικές από το αρχείο του Cinemano, εδώ.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Θέατρο - Disorder (2024)

Αρραβωνιάσματα (1950) (Α/Μ)

O τελευταίος πειρασμός (1964) (Α/Μ)

Les amours d'Anaïs (2021)

Κινηματογράφοι- Village @ The Mall (Αίθουσες 1-11)