Mr. Robot (4 Σαιζόν, 2015-2019)
Δραματική περιπέτεια των USA/Universal, δημιουργία του Σαμ Εσμαΐλ, με τους Ράμι Μάλεκ, Κάρλυ Τσέηκιν, Πόρσια Ντάμπλντέυ, Μάρτιν Γουόλστρομ, Κρίστιαν Σλέητερ. Μπ. Ντ. Γουόνγκ, Μάικλ Κρίστοφερ, Γκρέης Γκάμερ.
Ένας καταθλιπτικός και ναρκομανής χάκερ γίνεται μέλος της ομάδας χακτιβιστών F Society, για να διαλύσει μια πολυεθνική που θεωρεί υπεύθυνη για το θάνατο του πατέρα του. Η διαφορά είναι πως το φαίνεσθαι απέχει μίλια από το είναι και ο ήρωάς μας ανακαλύπτει αποτρόπαιες αλήθειες τόσο για τον Οργανισμό που αντιμάχεται όσο και για τον ίδιο του τον εαυτό.
Ό,τι πιο φρέσκο και βλαμμένο ταυτόχρονα έβγαλε πρόσφατα η τηλεόραση, σε μια σειρά που δεν την ενδιαφέρει το κατεστημένο και η οποία εισαγάγει τον πλέον ενδιαφέροντα αντι-ήρωα που είδαμε σε σήριαλ. Σκοτεινό, απειλητικό και απόλυτα αληθοφανές, το σενάριο στήνει μια πυκνή ιστορία που μοιάζει να βγήκε από το σήμερα, με ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία και ένα απόλυτα δεμένο ensemble cast που παίρνει μια δύσκολη και διόλου φιλική σειρά επάνω του. Λίγο οι πολιτικο-οικονομικές συνθήκες που βιώνουμε, λίγο η ανατρεπτική του φρεσκάδα, λίγο η κόπωση από την επανάληψη των ίδιων μοτίβων στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη, η σειρά έκανε τη μεγάλη έκπληξη και μπήκε ήδη στη σφαίρα του cult.
Ο δεύτερος κύκλος, όμως, είχε τα προβληματάκια του. Από την μια αποτελεί σπουδή επί της ψυχασθένειας, με τον πρωταγωνιστή του να έχει χάσει πλέον πλήρως τα αυγά και τα πασχάλια και μαζί του κι εμείς να μην ξέρουμε τι είναι αληθινό και τι όχι. Άλλο, όμως, να δημιουργείς εντυπώσεις και να παίζεις με την αντίληψη της πραγματικότητας και άλλο να προχωράς τη σειρά ένα βήμα παρακάτω, κάτι που τα 10 νέα επεισόδια δεν έκαναν. Οι ήρωες πάνε κι έρχονται και συζητούν, κλαίνε τη μοίρα τους και αποτρελλαίνονται, έχουμε κάποιες πολύ καλές στιγμές/σκηνές, η ατμόσφαιρα παραμένει ζοφερή, αλλά ουσιαστικά δεν συμβαίνει τίποτα κι αν το καλοσκεφτεί κανείς, με εξαίρεση δυο-τρία πραγματάκια που μάθαμε επιπλέον, στο τέλος του 2ου κύκλου βρισκόμαστε ακόμα από άποψη εξέλιξης εκεί που είχαμε μείνει και στο τέλος του πρώτου. Καλό το στυλ, αλλά χρειάζεται και περιεχόμενο.
Ο τρίτος κύκλος ήρθε κάπως να μαζέψει τα σπασμένα του προηγούμενου, με σαφώς πιο ανεβασμένους ρυθμούς, αλλά χωρίς να αποφεύγει την παγίδα αυτού του διαρκούς πήγαινε-έλα στην παράνοια και ενός σεναριακού αυτισμού που κάνει την ιστορία να γίνεται προϊόν του μικρόκοσμου των χαρακτήρων της και να χάνει το συλλογικό υπόβαθρο που είχε δημιουργήσει στο ξεκίνημα. Τουλάχιστον, εδώ ο μύθος προχώρησε σαφώς πιο πέρα, ανοίγοντας και νέα παράθυρα εν αναμονή του επόμενου που όπως είχε προανακοινωθεί θα ήταν και ο τελευταίος.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο φινάλε αυτής της τόσο ενδιαφέρουσας μα και άνισης συνολικά σειράς, όπου πλέον αμφισβητούνται τα πάντα -όσα γνωρίζαμε και όσα όχι. Το πληκτρολόγιο του δημιουργού της πρέπει να είχε πάρει φωτιά, καθώς τα 13 χορταστικά επεισόδια και απαντήσεις έδωσαν και κάποιες εξαιρετικά σπουδαίες σεκάνς μάς χάρισαν. Βέβαια, με τη ζημιά στη δομή του κεντρικού θέματος να έχει ήδη γίνει, τελικά η μεγάλη σύγκρουση μοιάζει να αφορά απλά τους (ας πούμε) δύο μονομάχους και λιγότερο τις συνέπειες της πάλης τους για τον κόσμο ολόκληρο. Βέβαια, δεν υπολείπονται τα τελευταία επεισόδια αυτής της αίσθησης συλλογικού κινδύνου, όμως δεν μπορείς παρά να εντοπίσεις αυτήν την κυρίαρχη εσωστρέφεια.
Αν οφείλουμε κάτι στο Mr. Robot αυτό είναι η αποκάλυψη του πρωταγωνιστή του, Ράμι Μάλεκ, ο οποίος πρωτύτερα συμμετείχε σε β' ρόλους χωρίς ποτέ να έχει την ευκαιρία να ξεχωρίσει. Εδώ όμως μπορεί και λάμπει, με μια εξαιρετική ερμηνεία και τη γέννηση ενός χαρακτήρα τόσο πολύπλοκου και τόσο δύσκολου στην απεικόνιση που πραγματικά απαιτεί πολλά καντάρια ταλέντου. Πολύ ευχάριστη έκπληξη και ο Κρίστιαν Σλέητερ, ενώ την παράσταση κλέβει ο Μπ. Ντ. Γουόνγκ. Τέλος, συγχαρητήρια αξίζουν στο σύνολο της παραγωγής για αυτήν την αλλόκοτη αισθητική των (παράκεντρων) κάδρων, τα υπέροχα σκηνικά και το άρτιο μοντάζ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου