The attack (2012)

Ελληνικός τίτλος: Η επίθεση

Δραματική ταινία της Wild Bunch σε σκηνοθεσία Ζιάντ Ντουεϊρί, με τους Αλί Σουλιμάν, Ρεϋμόντ Αμσαλέμ, Εβγκένια Ντοντίνα, Ντβιρ Μπενεντέκ, Ούρι Γκαβριέλ.

Ο Αμίν Τζααφαρί, άραβας γιατρός που ζει και εργάζεται στο Ισραήλ, ετοιμάζεται για την πιο σημαντική στιγμή της επαγγελματικής του ζωής, καθώς τιμάται με ένα σπουδαίο ιατρικό βραβείο, αναγνωρισμένο από το σύνολο της επιστημονικής κοινότητας. Τη στιγμή που το παραλαμβάνει βγάζει έναν λιτό ευχαριστήριο λόγο που ακυρώνει κάθε ίχνος μίσους και διακρίσεων. "Ένιωθα οργή κάποτε όταν είχα έρθει να μείνω εδώ. Κατάλαβα όμως ότι στο χειρουργικό τραπέζι το αίμα των ασθενών δεν έχει πατρίδα". Τον επικροτούν όλοι συγκινημένοι. Την επόμενη μέρα, βομβιστής αυτοκτονίας παρασέρνει στον θάνατο 17 άτομα, 11 εκ των οποίων παιδιά. Μία ημέρα αργότερα τού ανακοινώνουν πως αυτή που είχε ζωστεί τη βόμβα και ανατινάχθηκε μέσα στο εστιατόριο ήταν η γυναίκα του. 

Πρόκειται για ένα καλογυρισμένο και μεστό δράμα με σύγχρονο θρησκευτικο-πολιτικό σχολιασμό και ανθρώπινες προεκτάσεις που πρωτίστως χαίρει ενός χαρισματικού πρωταγωνιστή. Ο Αλί Σουλιμάν στον ρόλο του γιατρού Τζααφαρί παίρνει την ταινία επάνω του περνώντας από έναν στρόβιλο συναισθημάτων και αντιδράσεων -από τη χαρά της βράβευσης στη συντριβή για τον χαμό και την πράξη της γυναίκας του έως την οργή για αυτούς που το προκάλεσαν. Με ερμηνεία συγκρατημένη και χαμηλόφωνες εκρήξεις στο βλέμμα και στο πρόσωπο, ο καλός γιατρός μετατρέπεται σε αυτόκλητο τιμωρό που αποκρύπτει από την ισραηλινή αστυνομία όσα μαθαίνει ώστε να συναντήσει τους αυτουργούς ο ίδιος, πρόσωπο με πρόσωπο. Μόνο που η ταινία, αντί να γίνει περιπέτεια δράσης και εκδίκησης, αργοκαίει το φυτίλι του δράματος καθώς κορυφώνεται σταδιακά με κάθε νέα αποκάλυψη και με κάθε νέα συνάντηση του Αμίν όσο ακολουθεί το μονοπάτι που είχε πάρει η γυναίκα του λίγες ώρες πριν την επίθεση. 

Φυσικά στο συνολικό αποτέλεσμα συντελεί και η σκηνοθετική ματιά του λιβανέζου Ζιάντ Ντουεϊρί που εδώ, στη δεύτερη μόλις ταινία του (είχε προηγηθεί το "Lila dit ça" το 2004 που στην Ελλάδα το γνωρίζουμε μόνο ως θεατρικό με τίτλο "Η Λίλα λέει"), επιδεικνύει ωριμότητα και συγκρατημένη διαχείριση των μέσων, των ανθρώπων και της ιστορίας του που άλλωστε επιδεικνύει και στην "Προσβολή", την ταινία που ακολούθησε και που έφτασε μέχρι την πεντάδα των Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Διασκευάζοντας για τη μεγάλη οθόνη το ομότιτλο μυθιστόρημα της Γιασμίνα Καντρά μαζί με τη μόνιμη συνεργάτιδά του, τη σεναριογράφο Ζοέλ Τουμά, χειρίζεται συνολικά την αφήγηση και μάλιστα με έναν πολύ έξυπνο τρόπο, καθώς άτυπα είναι σαν να παρακολουθούμε όχι την ιστορία του γιατρού, αλλά της γυναίκας του. Εκείνη, η Σιάμ, είναι που κρατά τον πρώτο ρόλο μέσα από την απουσία της. Τα δικά της βήματα παρακολουθούμε και στο δικό της μυαλό προσπαθούμε να μπούμε, σε ένα πλαίσιο άτυπης αναπαράστασης του εγκλήματος. Χωρίς κραυγές και με περίσσια αξιοπρέπεια, η "Επίθεση" είναι μια ταινία δυστυχώς τόσο επίκαιρη και διαχρονική που καταθέτει βήμα λόγου και διαλόγου μέσα από μια άρτια κινηματογραφική εμπειρία που σε κρατά με το βλέμμα κολλημένο στην οθόνη. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.

Αν αγαπάτε τις δραματικές ταινίες, θα βρείτε το αρχείο κειμένων του Cinemano, εδώ.