Bakjwi (2009)

Διεθνής τίτλος: Thirst

Ελληνικός τίτλος: Δίψα

Θρίλερ των CJ Entertainment/Focus σε σκηνοθεσία Παρκ Τσαν-Γουκ, με τους Σονγκ Κανγκ-Χο, Κιμ Οκ-Μπιν, Κιμ Χάε-Σουκ.

Ο Σανγκ Χιουν είναι ένας καθολικός ιερέας που εκτελεί εθελοντικό έργο σε μια κλινική. Μολονότι σεβαστός από όλους για τη βαθιά του πίστη και την αμέριστη αφοσίωση στο έργο του, ο ίδιος υποφέρει από αισθήματα αμφιβολίας και θλίψης. Κάποια στιγμή προσφέρεται να συμμετάσχει στο πείραμα που αποσκοπεί στη θεραπεία του θανατηφόρου ιού Εμμανουήλ. Το εμβόλιο όμως δεν λειτουργεί και ο ιερέας προσβάλλεται από τον ιό χωρίς ελπίδα σωτηρίας. Σαν από θαύμα δε αναρρώνει ύστερα από μία μετάγγιση αίματος. Οι πιστοί συρρέουν στον ιερέα για την ευλογία του, αφού θεωρούν πως δέχτηκε ως θαύμα τη θεία χάρη και θεραπεύθηκε. Μόνο που μαζί με την ανάρρωση έρχεται και μια ακατάπαυστη δίψα, τόσο για αίμα όσο και σαρκικές απολαύσεις.

Εικονοκλαστικός τρόμος και ερωτισμός από τον δεξιοτέχνη Παρκ Τσαν-Γουκ που εδώ εξερευνά τα όρια της πίστης, της σάρκας και της αμαρτίας, αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα την ηδονή ως ασθένεια που όμως δεν θεραπεύεται. Με ρυθμούς γρήγορους που κοντράρουν την υπνωτιστική ατμόσφαιρα της φωτογραφίας και των προσεγμένων στην εντέλεια κάδρων, η ταινία αφηγείται το ταξίδι προς την κόλαση του ενάρετου ιερέα που πλέον αποζητά τη χαμένη πίστη του. Κι είναι αξιοσημείωτη η ερμηνεία του πρωταγωνιστή Σονγκ Κανγκ-Χο καθώς καλείται να υποδυθεί ένα δισυπόστατο πλάσμα, άνθρωπο μα και τέρας, ιερέα μα και βρυκόλακα ενόσω ανακαλύπτει αυτή τη νέα ζωή και βυθίζεται στις απαγορευμένες απολαύσεις της. Για την ακρίβεια ο Σανγκ Χιουν δεν μεταμορφώνεται ποτέ σε πλάσμα που θέλει το κακό των άλλων. Παραμένει και αποδέχεται απλά την ίδια του τη φύση στην οποία δεν μπορεί να εναντιωθεί, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στο σενάριο του φιλμ να εξερευνήσει όλες αυτές τις γοητευτικές παραμέτρους που αφορούν στην ανατροφή έναντι της φύσης και στις επιταγές της θρησκείας έναντι της ίδιας τς ύπαρξης. Στους τίτλους διαβάζουμε πως η ταινία βασίζεται κατά κάποιον τρόπο στην Τερέζα Ρακέν του Ζολά, όμως είναι τόσο διεστραμμένη η οπτική της που κάθε ομοιότητα χάνεται σε αυτόν τον ποταμό εικόνων, χρωμάτων, σκιών και αίματος. 

Παρ' ότι δελεαστική και πλούσια σε εντάσεις και συναισθήματα, η ταινία πέφτει θύμα μιας φλυαρίας που την κάνει να ξεφεύγει σε διάρκεια και να επαναλαμβάνεται. Απόδειξη περί αυτού αποτελούν τα τρία σχεδόν απανωτά φινάλε καθώς κάθε μία από αυτές τις τρεις σεκάνς θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιηθεί αυτούσια ως κλείσιμο χωρίς να χρειάζονται οι άλλες δύο. Δεν εννοώ πως υπάρχουν τρεις διαφορετικές εκβάσεις στην ταινία, ίσα-ίσα που το τέλος της είναι καθαρό και ξάστερο. Απλά υπάρχουν κάποιες σπουδαίες σκηνές κορύφωσης που σε κάνουν να πιστεύεις πως τελείωσε, αλλά τελικά έχει κι άλλο. Παρά αυτές τις όποιες αδυναμίες της, η "Δίψα" θα παραμείνει ως μια από τις δυνατές στιγμές στη φιλμογραφία του σκηνοθέτη αλλά και της Νότιας Κορέας το σινεμά της οποίας κρύβει πάντοτε ευχάριστες εκπλήξεις. 

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και παρουσιάσεις σειρών και κινηματογραφικών αιθουσών, ακολουθήστε μας στο Facebook στη σελίδα Cinemano.