Last Train to Christmas (2021)
Χριστουγεννιάτικη δραματική κομεντί φαντασίας του SKY σε σκηνοθεσία Τζούλιαν Κεμπ, με τους Μάικλ Σην, Κάρι Ελβς, Νάταλι Εμμάνιουελ.
Παραμονή Χριστουγέννων του 1985, ο Τόνυ Τάουερς, τοπική φίρμα στα Μίντλαντς και ιδιοκτήτης διάσημου κλαμπ, ταξιδεύει σιδηροδρομικώς μαζί με την αρραβωνιαστικιά του από το Λονδίνο στο Νότιγχαμ για να περάσουν τις γιορτές με τον αδελφό του. Όταν όμως αλλάζει βαγόνι για να κατευθυνθεί προς το μπαρ, βρίσκεται ξαφνικά στο 1995, αλλαγμένος, κατεστραμμένος και σχεδόν σκιά του εαυτού του. Κάθε προσπάθεια να επιστρέψει στο βαγόνι του και στο παρόν του αποδεικνύεται μάταιη, αφού όποτε βρίσκεται στο ίδιο σημείο του τραίνου συμμετέχει σε μια διαφορετική εκδοχή της ζωής του από αυτήν που έζησε. Παγιδευμένος μέσα σε αυτή τη χρονική λούπα και σε ένα τραίνο που ταξιδεύει με ιλιγγιώδη ταχύτητα μέσα στα χρόνια, ο υπερφίαλος Τόνυ οφείλει να ανακαλύψει το χρονικό σημείο του παρελθόντος το οποίο πρέπει να επανορθώσει εάν είναι να ανακτήσει την πραγματική του(;) ζωή.
Πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα και απόλυτα ενταγμένη στο κλίμα της χριστουγεννιάτικης αναθεώρησης της ζωής μας, το "The last train to Christmas" σαφέστατα ξεφεύγει από την ξεπέτα της γιορτινής πεπατημένης μεν αλλά φαίνεται πως βάζει επί πλέον εμπόδια στον εαυτό του. Αυτό που ξεκινάει ως χαριτωμένο ταξίδι στον χρόνο μετατρέπεται σε εφιάλτη για τον ήρωά μας, με το σενάριο όμως να γίνεται χαοτικό και για εμάς που το παρακολουθούμε, αφού όλο αυτό το πήγαινε-έλα εν τέλει μάς αποστασιοποιεί συναισθηματικά. Επί πλέον, η καλή -στο χαρτί ιδέα- να τροποποιείται η εικόνα της ταινίας ανάλογα με τη χρονολογία δράσης απαιτούσε περισσότερη δουλειά για την υλοποίησή της. Η "βιντεΐλα" των eighties σε τετράγωνο κάδρο στην αρχή του φιλμ μπορεί να έχει απόλυτη λογική και νοσταλγία, όμως για κάποιον λόγο συμπαρασύρει και τις ερμηνείες στα όρια φθηνής βιντεοκασέτας. Η εναλλαγή σε scope όταν ο Τόνυ μεταφέρεται στο διπλανό βαγόνι και μαζί στα nineties θα μπορούσε να έχει βάση εάν η συγκεκριμένη περίοδος ήταν η τρέχουσα, όμως οι τόσες πολλές εναλλαγές δεν γίνεται να εξυπηρετηθούν και από άλλες τόσες αλλαγές στο φορμάτ της φωτογραφίας, οπότε το εύρημα εφαρμόζεται μεν αλλά ουσιαστικά μόνο για το φαίνεσθαι. Αν και αμήχανος σε κάποιες σεκάνς, ο εν γένει πολύ καλός Μάικλ Σην κατορθώνει να ανταποκριθεί σε στο δύσκολο αυτό εγχείρημα, αποτελώντας άλλωστε τον συνδετικό κρίκο και παράλληλα το σημείο αναφοράς σε όλο το χρονικό χάος μιας ζωής που χάθηκε στις λεπτομέρειες και τα μυστικά. Όσο προχωρά πάντως η ταινία δένεσαι περισσότερο με τον χαρακτήρα, απολαμβάνεις τη γνώριμα ευρηματική ιδέα και αφήνεσαι στη συγκίνηση του φινάλε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου