Θέατρο - Στρακαστρούκες (2023)
"Στρακαστρούκες" του Δημήτρη Σαμόλη, σκηνοθεσία: Μάριος Κακουλλής, πρωταγωνιστεί ο Δημήτρης Σαμόλης.
Χωράει ολόκληρη η ζωή ενός ανθρώπου μέσα σε ένα ξύλινο κιβώτιο; Μπορείς να κλείσεις μέσα του σε διάφανα πλαστικά δοχεία και σε ταχτοποιημένα χαρτόκουτα ανθρώπους, στιγμές, μουσικές, αισθήματα, συγκρούσεις, έρωτα; Κι όμως, στη σκηνή του Μικρού Γκλόρια ολόκληρη η ζωή ενός ανθρώπου χωράει μέσα σε ένα κιβώτιο, σε μια παράσταση-unboxing (κυριολεκτικά) που ξετυλίγει χαρτόκουτο το χαρτόκουτο και στιγμή τη στιγμή, την ύπαρξη ενός υπέροχου ανθρώπου. Κωνσταντή τον λένε, Βενιαμίν τον φώναζαν γιατί ήταν ο μικρότερος από τις άλλες τέσσερις αδελφές του, κι από εκεί βγήκε το Μπέντζι. Σε ένα χωριό της Κρήτης μεγάλωνε ο Κωνσταντής-Βενιαμίν-Μπέντζι, εκεί ανακάλυψε τον κόσμο, τον έρωτα, τη μουσική, το ξύλο, την κοροϊδία, εκεί έμαθε να ρίχνει και τις στρακαστρούκες το Πάσχα, τηρώντας τα έθιμα και τις παραδόσεις, που ήθελαν το πάνω χωριό να βρίσκεται σε κόντρα με το κάτω χωριό. Κι από κόντρες, ο Κωνσταντής-Βενιαμίν-Μπέντζι ήξερε πολλά. Μια κόντρα ήταν όλη του η ζωή, η κάθε του μέρα... Κόντρα με τον πατέρα του, κόντρα με ό,τι ένιωθε, κόντρα με τους νταήδες, κόντρα με την τύχη του, κόντρα με τον έρωτά του, τον έναν, τον μεγάλο.
Αληθινό μπιζουδάκι είναι οι "Στρακαστρούκες", παιγμένες ιδανικά σε έναν ιδανικό λόγω διαστάσεων χώρο, παράσταση (και ζωή) φορητή, που την κουβαλάς μαζί σου στα ταξίδια του νου και στις δικές σου κόντρες, κατάθεση ψυχής και μαζί αφήγημα χαρωπό, μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που δεν έπαψαν ποτέ να χαμογελούν όσο ανακάλυπτε με δέος τον κόσμο, σαν παραμύθι γεμάτο εκπλήξεις, όμως σαν αυτά του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν που σκοτεινιάζουν απότομα στο τέλος. Το εξαιρετικό κείμενο του Δημήτρη Σαμόλη αφηγείται τη ζωή του Κωνσταντή-Βενιαμίν-Μπέντζι με ακρίβεια ντοκυμανταίρ, σε έναν μονόλογο πολυπρόσωπο, καθώς ο ήρωάς μας συνομιλεί (κυριολεκτικά) με όλους όσοι τον ακολούθησαν στη ζωή, αλλά και με εμάς, τους θεατές, καθώς μας εξομολογείται και όλα όσα οι άλλοι δεν ήξεραν για εκείνον. Με τις λέξεις να μετουσιώνονται σε εικόνες και συναισθήματα, υπέροχα ευρήματα στην αφήγηση που κρατούν ουσιώδη θέση μέχρι το τέλος, μια καλοσύνη που ξεχειλίζει από παντού και μια αλήθεια που σου τρυπάει την ψυχή, οι "Στρακαστρούκες" μοιάζουν με μουσική συμφωνία, όπου κάθε Αντάτζιο περιμένει το Αλέγκρο του, αφήνοντας χώρο για υπέροχα σόλο που παίζουν με το τέμπο.
Μαέστρος της συμφωνίας ο Μάριος Κακουλλής, η σκηνοθεσία του οποίου δρα καταλυτικά στη σχέση συγγραφέα-ηθοποιού, κρατώντας όσο μακριά χρειάζεται τον έναν από τον άλλον. Φιλτράροντας ο ίδιος το κείμενο μέσα από τη δική του αντίληψη και οπτική, επιτρέπει στον Δημήτρη Σαμόλη μια ερμηνεία αποστασιοποιημένη από ό,τι ενδεχομένως είχε κατά νου γράφοντας τον ρόλο, προσθέτοντας δραματουργικά επίπεδα και μετατρέποντας τις "Στρακαστρούκες" από one man show σε πλήρες και καλό θέατρο. Το δε εύρημα του "unboxing" της ζωής του Κωνσταντή-Βενιαμίν-Μπέντζι είναι απλά εξαιρετικό, σε συνεργασία με το εξίσου ευρηματικό σκηνικό του Λουκά Μπάκα και με όλα αυτά τα σκατολοΐδια που βγαίνουν από τα κουτιά και παίρνουν ζωή αυθύπαρκτη, πλάθοντας εικόνες μπροστά μας που όμως δεν υπάρχουν, αλλά που το μυαλό και η καρδιά μπορούν να τις διαβάσουν. Δεν μπορώ να μην σταθώ στη σκηνή που ο Κωνσταντής γράφει το πρώτο του τραγούδι με τον φίλο του που έμενε στο απέναντι σπίτι στο χωριό, όπου ένα ζευγάρι παπούτσια γίνονται μπροστά στα μάτια σου άνθρωπος με σάρκα και οστά και πάθη. Προσθέστε τη μουσική (ECATI) και τους φωτισμούς (κάθε είδους) που σχεδίασε ο Στέφανος Δρουσιώτης και έχετε σκηνές, χώρους και πρόσωπα να περνούν από μπροστά σας μέσα μόλις από μια χρωματική διαφάνεια.
Βέβαια τίποτα από τα παραπάνω δεν θα είχε από μόνο του νόημα, χωρίς τον υπέροχο Δημήτρη Σαμόλη επί σκηνής, να παίζει, να κρύβεται, να μιλά, να γελά, να θυμώνει και να ερωτεύεται με μια ερμηνευτική ευστροφία σπάνια, αποκαλύπτοντας κάθε πτυχή αυτού του υπέροχου ανθρώπου, βάζοντας πνοή στο σώμα και πνεύμα στη φωνή. Με απαράμιλλης ευκολίας περάσματα από το αστείο στο τραγικό, χωρίς ποτέ το βλέμμα του να στερηθεί αυτήν την παιδική περιπαιχτική λάμψη και με τα χέρια του να ζωντανεύουν μέχρι και τη μπλε σαλοπέτα που φορά (κοστούμια: Λουκάς Μπάκας), μεταφράζει με κάθε ερμηνευτικό του μέσο τον Κωνσταντή, μέσα από την πρόζα και το τραγούδι. Απολαμβάνει την ευτυχία του, γελάει με τις γκάφες του, περιπαίζει τις αναμνήσεις του, οργίζεται με την απογοήτευσή του, βυθίζεται στον τρόμο, παραδίδεται στην τραγική ειρωνεία και εν τέλει αφήνεται στην αγάπη που ποτέ δεν έπαψε να λάμπει μέσα του καθοδηγώντας τον, αλλά και σε όλη αυτή την αστείρευτη δίψα του να γνωρίσει και να ζήσει. Τελικά, χωράει ολόκληρη η ζωή ενός ανθρώπου μέσα σε ένα ξύλινο κιβώτιο. Όπως χωράει και ο θάνατος.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου