Fingernails (2023)
Δραματική ταινία των Apple TV+/Filmnation σε σκηνοθεσία Χρήστου Νίκου, με τους Τζέσι Μπάκλεϋ, Ριζ Αχμέντ, Τζέρεμυ Άλλεν Γουάιτ, Λιουκ Γουίλσον.
Μπορεί η επιστήμη να αποδείξει αδιάσειστα τον αμοιβαίο έρωτα μεταξύ δύο ανθρώπων; Στο σύμπαν που πλάθουν ο Χρήστος Νίκου στη δεύτερη ταινία του μετά τα "Μήλα", μαζί με τους Σαμ Στάινερ και Σταύρο Ράπτη, η απάντηση είναι "ναι, μπορεί". Το μόνο που έχουν να κάνουν όσοι είναι μαζί και θέλουν να μάθουν εάν είναι και οι δύο ερωτευμένοι ή εάν απλά χάνουν τον χρόνο τους μάταια, είναι να αφήσουν εξειδικευμένους τεχνικούς να τους βγάλουν ένα νύχι από τον καθένα (με τανάλια, χωρίς αναισθητικό) και έπειτα να τα τοποθετήσουν μαζί σε μια συσκευή, η οποία θα απαντήσει στο ερώτημα εάν και οι δύο είναι ερωτευμένοι. Τα πιθανά αποτελέσματα είναι τρία: 100%, 0% ή 50% εάν μόνος ο ένας εκ των δύο είναι ερωτευμένος, χωρίς όμως να δίνει στοιχεία για το ποιος. Με το κόστος διόλου ευκαταφρόνητο και τη διαδικασία επίπονη, πολλοί τρέχουν να διαπιστώσουν εάν η σχέση τους βασίζεται στον αμοιβαίο έρωτα, ενώ δεν είναι λίγοι και αυτοί που επαναλαμβάνουν το τεστ για να σιγουρευτούν πως ακόμα ταιριάζουν. Απόλυτα αποδεκτό επιστημονικά και κοινωνικά το τεστ, καθορίζει γνωριμίες, γάμους, χωρισμούς και διαζύγια, αφού πλέον ο έρωτας αποδεικνύεται τεκμηριωμένα έτσι όπως βρίσκεται στα νύχια των χεριών μας.
Επιδέχεται όμως ο έρωτας εξορθολογισμό; Αυτό είναι το ερώτημα στο οποίο η ηρωίδα της ταινίας μας, μια εξαιρετική Τζέσι Μπάκλεϋ, θέτει στον εαυτό της. Δασκάλα που έχασε τη δουλειά της, πιάνει δουλειά στο Ινστιτούτο Έρωτα, χωρίς όμως να το αποκαλύπτει στον πιστοποιημένο σύντροφό της, τον Ράιαν, που έχει την εντύπωση πως η Άννα δουλεύει απλά σε κάποιο άλλο σχολείο. Στο Ινστιτούτο αναλαμβάνει την καθοδήγηση των νέων πελατών στις δοκιμασίες που ενισχύουν τον έρωτά τους έως ότου έρθει η ώρα για το τεστ, υπό την επίβλεψη του πλέον έμπειρου συνεργάτη, του Αμίρ. Πιστοποιημένος και εκείνος για τη σχέση του, την καθοδηγεί με ανθρωπιά και ενδιαφέρον στις διαδικασίες, έως ότου ο αμοιβαίος θαυμασμός για τον επαγγελματισμό και την αφοσίωση του ενός για τον άλλον αποκτά διαφορετικό πρόσημο.
Είναι άξια θαυμασμού τα ρεαλιστικά σύμπαντα που ο Χρήστος Νίκου πλάθει για τις ταινίες του, έτσι όπως δημιουργεί κόσμους εναλλακτικής φαντασίας, απόλυτα προσγειωμένους στην πραγματικότητα. Παίζοντας με τον χρόνο όπως και στα "Μήλα" που του άνοιξαν τον δρόμο για μια πραγματικά διεθνή καριέρα (η Κέητ Μπλάνσετ βρίσκεται στην παραγωγή της ταινίας), η αφήγηση στο "Fingernails" αφήνει μια αίσθηση '80s, χωρίς ποτέ να ορίζει την περίοδο, ενόσω αυτή η vintage αντίληψη έχει μια γεύση δυστοπικού μέλλοντος. Σοβαρός παραμυθάς, με δημιουργικές εμμονές (για καλό το λέω), ο σκηνοθέτης και συν-σεναριογράφος της ταινίας αποδεικνύεται και μάστορας στην καθοδήγηση των ηθοποιών του (υπέροχοι όλοι τους) διδάσκοντάς τους μια ρεαλιστικά ουτοπική ερμηνεία, πλήρη συναισθημάτων και σκιαγράφησης χαρακτήρων. Δεν είναι μόνο οι κεντρικοί πρωταγωνιστές του ερωτικού τριγώνου της ταινίας, αλλά και όλοι αυτοί οι χαρακτήρες που τους πλαισιώνουν, φίλοι, συνεργάτες και πελάτες που εμφανίζονται ως οικείοι και γνώριμοι, διεκδικώντας την ταύτιση του θεατή. Αν κάπου το χάνει η ταινία είναι πως μένει δέσμια στην κεντρική της ιδέα για να αφηγηθεί μια σπαρακτική ερωτική ιστορία αυτογνωσίας κόντρα στα επιστημονικά τεκμήρια, χωρίς ενδεχομένως τις συγκρούσεις που θα την απογείωναν από όλο αυτό το υπνωτιστικής αντίληψης περιβάλλον. Είναι τόσο δυστοπικό το σύμπαν της που διαρκώς σε τρομοκρατεί για μια κορύφωση (ή μια τιμωρία) που δεν έρχεται ποτέ. Αν το καλοσκεφτείς όμως, δεν υπάρχει μεγαλύτερη κορύφωση από τον ίδιο τον έρωτα, ούτε ισχυρότερη επανάσταση στην τάση εκλογίκευσης και καθορισμού των πάντων, άρα υπό αυτή την έννοια, καλά κάνει η ταινία και δεν ξεστρατίζει. Νιώθεις απλά πως αφήνει μύριες όσες δυνατότητες ανεκμετάλλευτες, όμως τρυπώνει μέσα σου και σε αγγίζει, μέρες μετά αφού την έχεις δει. Υπέροχος ο ταλαντούχος Ριζ Αχμέντ (θυμηθείτε τον στην ταινία "Ήχος από μέταλλο"), βουβά σπαρακτικός ο Τζέρεμυ Άλλεν Γουάιτ.
Δύο πραγματάκια μόνο προτού ολοκληρώσω το κείμενο... Στην ταινία ακούγεται το "Lost in the Night" του Κώστα Χαριτοδιπλωμένου, απόλυτα ενταγμένο στο μουσικό ύφος της, βουλώνοντας μια και καλή το στόμα όσων τον χλεύαζαν τα χρόνια εκείνα όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει το τραγούδι. Επίσης, έχει πλάκα η συγκυρία της δεύτερης ταινίας του Χρήστου Νίκου μετά τα "Μήλα" να βγαίνει από την Apple που την υπογράφει με το μήλο της, όπως και η σεναριακή αναφορά στο μήλο του Αδάμ και της Εύας στον Παράδεισο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου