The Dresser (2015)
Δραματική ταινία των BBC/Starz σε σκηνοθεσία Ρίτσαρντ Έυρ, με τους Άντονυ Χόπκινς, Ίαν ΜακΚέλλεν, Έμιλυ Γουώτσον, Σάρα Λάνκασάιρ, Βανέσα Κίρμπυ, Έντουαρντ Φοξ.
Η σχέση ενός γερασμένου σαιξπηρικού ηθοποιού και του αμπιγέρ του που τον παρακολουθεί να παραδίδεται στη θλίψη και την άνοια, αποτελεί τον καμβά της αφήγησης τούτης εδώ της τηλεοπτικής διασκευής του πολυπαιγμένου θεατρικού έργου του Ρόναλντ Χάργουντ. Ήταν τέτοια η επιτυχία της παράστασης όταν ανέβηκε για πρώτη φορά το 1980 που πάρα πολύ γρήγορα πήρε τον δρόμο της για τη μεγάλη οθόνη, μόλις τρία χρόνια αργότερα, με τον Άλμπερτ Φίννεϋ και τον Τομ Κόρτνεϋ τότε να ξετρελαίνουν κοινό και κριτικούς και με τον κινηματογραφικό "Αμπιγέρ" να μαζεύει υποψηφιότητες και βραβεία από παντού.
32 χρόνια μετά τον Πήτερ Γέητς, ο σκηνοθέτης Ρίτσαρντ Έυρ ("Νόμος περί τέκνων", "Ίρις", "Ημερολόγιο ενός σκανδάλου") καταπιάνεται κι αυτός με τη σειρά του με τον "Αμπιγέρ" έχοντας στη φαρέτρα του ένα εξέχον επιτελείο ηθοποιών. Ενδεχομένως αυτή να ήταν και η παγίδα μέσα στην οποία αφέθηκε να πέσει, καθώς μάλλον άφησε τους ηθοποιούς να κάνουν τη σκληρή δουλειά (με ένα ούτως ή άλλως εξαιρετικό κείμενο στη διάθεσή τους), με τη σκηνοθεσία να παραμένει περισσότερο παρατηρητής παρά ουσιαστικός παράγοντας του τελικού αποτελέσματος. Αναμφισβήτητα πρόκειται περί μίας εξαιρετικής δουλειάς στο σύνολό της όπως επίσης δεν χωρά αμφιβολία πως η ταινία σε συναρπάζει -πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς άλλωστε όταν έχεις Άντονυ Χόπκινς και Ίαν ΜακΚέλλεν να τρώνε τα σωθικά τους στην οθόνη; Αυτό που σου λείπει όμως at the end of the day όπως λέμε στα Κάτω Πατήσια, είναι μια ουσιαστική ή έστω πιο ξεκάθαρη ματιά στη σκηνοθεσία, η οποία δείχνει αμήχανη να πάρει αποφάσεις και θέση. Με πιο απλά λόγια, δεν έχεις να κάνεις ούτε με αμιγές σινεμά (και δεν αναφέρομαι στην τηλεοπτική καταγωγή του φιλμ που ούτως ή άλλως δεν το λες τηλεταινία) αλλά ούτε και με θέατρο. Με το ύφος, την αισθητική και την καθοδήγηση της καλλιτεχνικής διεύθυνσης να στέκουν κάπου στη μέση και με το υποφωτισμένο φόντο στους εσωτερικούς χώρους να τονίζει τη θεατρική της καταγωγή, η ταινία στερείται του οπτικού μεγαλείου που απαιτεί η οθόνη (όποιου μεγέθους) ακόμη και υπό μίνιμαλ συνθήκες, καθώς η κάμερα εστιάζει αποκλειστικά στους ηθοποιούς. Και κάπως έτσι, ο νέος αυτός "Αμπιγέρ" ξεχωρίζει για τις ερμηνείες του (παρά το υπερ-παίξιμο του Ίαν ΜακΚέλλεν ορισμένες στιγμές), ξεφεύγει μεν από την απλή αποτύπωση μιας θεατρικής παράστασης αλλά δεν κατορθώνει κιόλας να αφήσει κινηματογραφικό αποτύπωμα. Σαφέστατα δεν προδίδει τις προθέσεις των δημιουργών ή την επιλογή μας, όμως σε αφήνει με την αίσθηση πως όφειλε να είναι κάτι πιο σπουδαίο. Ελληνικού ενδιαφέροντος τα κουστούμια τα οποία υπογράφει η Φωτεινή Δήμου, υποψηφιότητα Β' Ανδρικού Ρόλου στα BAFTA για τον Ίαν ΜακΚέλλεν.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου