Υπολοχαγός Νατάσα (1970)

Δραματική πολεμική ταινία της Finos, σε σκηνοθεσία Νίκου Φώσκολου, με τους Αλίκη Βουγιουκλάκη, Δημήτρη Παπαμιχαήλ, Κώστα Καρρά, Ελένη Ζαφειρίου, Σπύρο Καλογήρου. 

Η Νατάσα και ο Ορέστης γνωρίζονται φευγαλέα στις όχθες της Κωπαΐδας, ένα δειλινό του 1941, όταν εκείνη τον βοηθά να ξεφύγει από τους Γερμανούς που τον καταδιώκουν. Λίγους μήνες μετά, στην Αθήνα, πέφτουν ξανά ο ένας πάνω στον άλλον, με τη Νατάσα να του σώζει τη ζωή για δεύτερη φορά, από το αμείλικτο κυνηγητό του Μαξ, ενός ελληνογερμανού φίλου της από τα παλιά που τώρα πολεμά στις τάξεις των Ες Ες. Ο έρωτάς της για τον Ορέστη αλλά και η αφοσίωσή της στον πόλεμο κατά του άξονα την κάνουν να αφήσει πίσω της τα πάντα, ακόμα και το παιδί της και να μπλέξει σε μια περιπέτεια με τραγικές συνέπειες. 

Υπήρξε η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία του ελληνικού σινεμά και ταυτόχρονα η τελευταία ανασεμιά του δράκου, αφού μετά το τεράστιο "μπαμ" της "Νατάσας", αυτό που αποκαλούμε "παλιός ελληνικός κινηματογράφος" έσβησε για πάντα. Ήταν προσωπική επιθυμία της Αλίκης να συνεργαστεί με τον Νίκο Φώσκολο τότε, καθώς εκείνος υπέγραφε κάποιες από τις πιο εμπορικές ταινίες της Finos. Διστακτικός στην αρχή, δέχθηκε κατόπιν να τη συναντήσει και να τις προτείνει ιδέες που θα μπορούσαν να γυρίσουν μαζί, αφού ήταν ανένδοτος ως προς το ύφος της ταινίας που θα γύριζαν. Η ιδέα της συγκεκριμένης ταινίας φαίνεται να ενθουσίασε την Αλίκη, της οποίας η μόνη ένσταση λέγεται ότι ήταν το όνομα της ηρωίδας που αρχικά ήταν "Ναυσικά". 

Η Finos, για τα δεδομένα της εποχής, γύρισε υπερπαραγωγή, καθώς η ταινία είχε γυρίσματα στο εξωτερικό αλλά και σε διαφορετικά μέρη της Ελλάδας, μεγάλη διάρκεια και πλήθος κομπάρσων. Η ιστορία "τα λέει", συνδυάζοντας ιδανικά δράση, love story και συγκίνηση, χωρίς όμως να αποφευχθούν και όλες οι συμβάσεις. Έτσι, για να γλιτώσουμε τα έξοδα αναπαράστασης εποχής, τα εξωτερικά στην Αθήνα γυρίζονται είτε νύχτα είτε σε εξοχικές τοποθεσίες, τα γκρο πλάνα της άψογα μακιγιαρισμένης Αλίκης δίνουν και παίρνουν, με την ίδια να παίζει φάτσα στον φακό, όπως ήταν δεδομένο για εκείνην, ενώ από πλευράς σεναρίου δεν λείπουν οι "φωσκολικές" συμπτώσεις που σε συνδυασμό με το ότι ο Μαξ, που ερμηνεύει ο Κώστας Καρράς, πέφτει μονίμως επάνω στο τραγικό ζευγάρι, λες και η Αθήνα ήταν χωριό των πενήντα στρεμμάτων, στερούν αληθοφάνεια από την ιστορία. 

Όμως, γενικώς, όλα δουλεύουν ρολόι, με τις συμβάσεις που σήμερα θεωρούμε μειονεκτήματα, εκείνη την εποχή να είναι το ζητούμενο: Ναι, η Αλίκη έπρεπε πάντα να είναι λαμπερή στον φακό. Ναι, οι συμπτώσεις που προκαλούν τις τραγικές εξελίξεις εντυπωσίαζαν το κοινό. Ναι, η πατριωτική μεγαλοψυχία του σεναρίου του Νίκου Φώσκολου ήταν αυτό που περίμενε ο κόσμος. Για να το δούμε και λίγο αντικειμενικά, μια ιστορία αντίστασης ενάντια στο καταπιεστικό καθεστώς των Γερμανών της Κατοχής, εν έτει 1970, δούλευε μια χαρά και ως υπονοούμενο στην αντίσταση κατά της Χούντας. 

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της, αρκετά προσγειωμένη στην πραγματικότητα του ρόλου (παρά τη βλεφαρίδα-κάγκελο), ενώ καλός είναι και ο Κώστας Καρράς, ίσως η πιο τραγική φιγούρα του έργου. Καταπληκτική η μουσική του Κώστα Καπνίση. Διαβάζω σε κείμενο του Ιάσωνα Τριανταφυλλίδη πως η προβολή της ταινίας από το ΒΒC 2 κάποια χρόνια αργότερα υπήρξε καταλυτική στο να δώσουν οι βρετανοί παραγωγοί το ok στην Αλίκη να ανεβάσει στο θέατρό της την Εβίτα.